Μη αλκοολούχες μπίρες – Πώς ξεκίνησαν και πού έχουν φθάσει

Αν υπάρχει ένα είδος μπίρας στο οποίο μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπα καμία απολύτως προοπτική να εξελιχθεί και να ευδοκιμήσει, η πρώτη μου σκέψη θα πήγαινε κατευθείαν στις μη αλκοολούχες μπίρες. Καταχωνιασμένες στα τελευταία ράφια των σούπερ μάρκετ, στις κάβες ή κάπου στο πλαϊνό ψυγείο κάτω από την μπάρα, μακριά από τον βασικό χώρο ευθύνης του εργαζόμενου που δουλεύει στο μπαρ, η μοίρα τους δεν διαφαινόταν ιδιαιτέρως ευοίωνη. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν οι επιλογές σε μη αλκοολούχες μπίρες που είχαμε ως πελάτες επί πολλά χρόνια δεν χαρακτηρίζονταν, για να το θέσω πάρα πολύ ευγενικά, από την ποιότητα τους.

Η πραγματικότητα είναι πως τα πρώτα χρόνια που δημιουργήθηκαν, κυρίως κατά την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, δεν χαρακτηρίζονταν καν ως μπίρες. Όπως γίνεται αντιληπτό και στην φωτογραφία που ακολουθεί, ροφήματα όπως η Near Beer έθεσαν τις βάσεις για το πλαίσιο στο οποίο κινούνται οργανοληπτικά οι μη αλκοολούχες μπίρες: αλκοόλ μέχρι 0.5%, κάποιες βυνώδεις αρωματικές νότες και σχεδόν ανύπαρκτη, νερουλή γεύση. Γι’ αυτό λοιπόν επί πολλές δεκαετίες, οι μη αλκοολούχες μπίρες δεν αποτελούσαν συνειδητή επιλογή του εκάστοτε καταναλωτή, αλλά αναγκαστική διέξοδος αν επιθυμούσες να δοκιμάσεις κάτι που φέρνει σε αλκοολούχο ρόφημα, αλλά για διαφόρους λόγους δεν μπορούσες να γευτείς (για παράδειγμα αν λάμβανες αντιβιοτική αγωγή ή κατά την εγκυμοσύνη). Η ζωή όμως είναι γεμάτη με plot twist, οπότε μέχρι και ένα παραμελημένο είδος μπίρας βρήκε σιγά σιγά τα πατήματά του. Κατά την τελευταία πενταετία, οι μη αλκοολούχες μπίρες βρήκαν το κοινό τους κυρίως στη Gen Z, γενιά, η οποία σε σημαντικό ποσοστό έχει στρέψει την προσοχή της στην ευζωία, χαρακτηριστικό που οι συγκεκριμένες μπίρες έχουν την δυνατότητα να καλύψουν, μιας και είναι χαμηλές σε θερμίδες και υδατανθράκες.

Φυσικά το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ένας λόγος που οι μη αλκοολούχες μπίρες πλέον κάνουν κλικ στον κόσμο, είναι πως και το ίδιο το προϊόν έχει αναβαθμιστεί ποιοτικά. Παρότι στην αγορά υπάρχουν ακόμα μπίρες που θυμίζουν… Near Beer, ουκ ολίγοι μικροί και μεγάλοι ζυθοποιοί έχουν βάλει τα δυνατά τους και όντως έφτιαξαν μπίρες που μπορεί να μην αποτελούν ακριβή αντίγραφα των αλκοολούχων αδελφών τους, αλλά βρίσκονται ποιοτικά έστω σε αποδεκτό επίπεδο. Όσοι έχετε δοκιμάσει Guinness 0% για παράδειγμα καταλαβαίνετε τι εννοώ, ή ακόμα καλύτερα την Brewdog Punk A.F. που κυκλοφορεί και στη χώρα μας, η οποία αποτελεί ένα καλό παράδειγμα πως μια μπίρα άνευ αλκοόλ δεν είναι παράλληλα και…άνευ χαρακτήρα. Αν επιθυμείτε να το σκαλίσουμε λίγο παραπάνω, στην Αμερική, που ως γνωστόν πρωτοστατεί στο οτιδήποτε καινοτόμο αφορά την μπίρα, έχουν δημιουργηθεί μεταξύ πολλών άλλων, μικροζυθοποιίες όπως η Athletic Brewing και η Well Being Brewing που παράγουν αποκλειστικά μη αλκοολούχες μπίρες, πολλές εκ των οποίων μάλιστα είναι IPA, Stout, Sour και πάει λέγοντας. Κοινώς, ξεχάστε τις νερουλές επιλογές που είχατε μάθει, πλέον οι μη αλκοολούχες μπίρες έχουν γεύση, άρωμα, σώμα, ακριβώς όπως οι αγαπημένες σας μπίρες.

Η εκθετική άνοδος στις πωλήσεις τους κατά μέσο όρο 5% στις μεγάλες αγορές τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύει πως μάλλον κάτι αλλάζει πλέον και οι (καλοφτιαγμένες) μη αλκοολούχες μπίρες ήρθαν για να μείνουν. Προφανώς σε κάποια φάση αυτή η άνοδος θα ισορροπήσει, σαφέστατα και όλο αυτό έχει κάποιο συγκεκριμένο ταβάνι. Το πρόβλημα με τις μη αλκοολούχες μπίρες (που αποτελεί παράλληλα και πρόκληση) είναι πως όχι απλώς η παραγωγή τους δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση, αλλά πως αν κάτι πάει στραβά δεν θα έχεις ένα μέτριο ή κακό προϊόν, αλλά ένα οριακά επικίνδυνο για κατανάλωση προϊόν. Το αλκοόλ προστατεύει τη μπίρα από μια πιθανή επιμόλυνση με παθογόνους μικροοργανισμούς όπως οι Λιστέρια και Εσερίχια κόλι (Ε. Coli), κάτι που εδώ δεν υφίστανται. Για να αποφευχθεί λοιπόν η ύπαρξή τους, το ζυθοποιείο αναγκαστικά πρέπει να επενδύσει σε εξοπλισμό παστερίωσης ή να χρησιμοποιήσει μια μέθοδο αφαίρεσης αλκοόλης χρησιμοποιώντας μεμβράνες φιλτραρίσματος, διαδικασία παρόμοια με τον τρόπο λειτουργίας μιας συσκευής αντίστροφης ώσμωσης. Σε απλά Ελληνικά, απαιτούνται σημαντικά κεφάλαια που το μέσο μικροζυθοποιείο είτε δεν έχει είτε δεν επιθυμεί να διαθέσει (σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους παίκτες). Γι’ αυτό και αναφέρω πως η άνοδος στις μη αλκοολούχες μπίρες, κάποια στιγμή (που μάλλον δεν αργεί) θα φτάσει στο ανώτατο όριο της. Μέχρι τότε πάντως, το είδος ακόμα εξερευνάται και αναζητούνται νέοι τρόποι παραγωγής τους, όπως για παράδειγμα μέσω μαγιάς σαν την Lalbrew Lona που δεν καταναλώνει μαλτόζη ή μαλτοτριόζη (δεν παράγει αλκοόλ για να το θέσω πολύ χονδρικά), αλλά υπόσχεται ένα τελικό προϊόν που οργανοληπτικά βρίσκεται όσο πιο κοντά γίνεται σε μπίρα. Στην τελική, αν τα μικροζυθοποιεία τα βρουν σκούρα, μπορούν να το γυρίσουν σε Hop Water, ένα μη αλκοολούχο ποτό που ομοίως έχει ραγδαία έξαρση στην Αμερική και ευελπιστεί να κερδίσει την εκτίμηση των φανατικών του λυκίσκου!

Στην χώρα μας την στιγμή που γράφεται το κείμενο, ήδη κυκλοφορούν διάφορες ενδιαφέρουσες επιλογές από εγχώρια μικρά και μεγάλα ζυθοποιεία, όπως για παράδειγμα η Βεργίνα Alcohol Free (https://www.verginabeer.com/beer/alcohol-free/), η Corfu Hoppy & Free (https://corfubeer.com/products/corfu-beer/) και η Delphi Free από την Elixi με προσθήκη ιβίσκου! Αν θα βρουν οι μη αλκοολούχες μπίρες το φανατικό κοινό τους και στα μέρη μας θα το δείξει το μέλλον και αναμφισβήτητα η προσοχή που θα τους επιδείξουν οι ίδιοι οι παραγωγοί…