Μπαρτέντερ μετανάστης

Οι περισσότεροι που εργαζόμαστε στον επισιτιστικό κλάδο, κακά τα ψέματα, έχουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας σκεφτεί να ανοίξουμε τα φτερά μας για μια διεθνή καριέρα -καλύτερη από αυτή της Αννούλας της Βίσσης- ως μπαρτέντερ μετανάστης σε κάποια άλλη χώρα.

Διαφορετικές κουλτούρες, άλλος τρόπος σκέψης και συμπεριφορές, καλύτερο (συνήθως) βιοτικό επίπεδο. Όλα αυτά, συν το γεγονός ότι θέλουμε να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας συλλέγοντας εμπειρίες επάνω στο επάγγελμα, μας οδηγούν σε αυτήν την επιθυμία. Είναι όμως τόσο απλό όσο το «πέτα τα ρούχα σου σε μια βαλίτσα και πάρε το πρώτο αεροπλάνο»; Δυστυχώς, δεν είναι όλα τόσο ρομαντικά απλά, όπως στις ταινίες που βλέπουμε στην τηλεόραση Τετάρτη βράδυ, αγκαλιά με έναν κουβά παγωτό, μετά από τρεις πίτσες…

Μετανάστης στη θεωρία

Πίσω στο, όχι και τόσο μακρινό, 2009 οι ίδιες αυτές σκέψεις με στοιχειώνανε κάθε βράδυ, πώς θα «την κάνω» από την Ελλάδα. Μαζί με ένα φιλαράκι και συνάδελφο, είχαμε αποφασίσει ότι μόλις τελειώσει η καλοκαιρινή σεζόν του ‘10 φεύγουμε για Αγγλία. Στην αρχή της σεζόν όμως, γνώρισα την (μέλλουσα τότε, νυν τώρα) γυναίκα μου, και πλέον μαζί, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Αγγλία από όπου αυτή καταγόταν.

Ο φίλος που ήτανε να φύγουμε μαζί είχε ήδη εγκαταλείψει το σενάριο πολύ πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι, αφού είχε γνωρίσει με τη σειρά του, μια γκόμενα με την οποία σκόπευε να συγκατοικήσει. Εγώ από την άλλη, το είχα πάρει απόφαση ότι θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς στο «Νησί».

Η σύζυγος μου είχε ήδη μεταφερθεί εκεί, ένα μήνα πριν τελειώσει η σεζόν, με ένα βιογραφικό μου παραμάσχαλα, για να το μοιράσει στα μπαρ της πόλης που θα μέναμε. Αντιλαμβάνεστε πως, πριν καν πατήσω το πόδι μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχα δύο τεράστια πλεονεκτήματα χωρίς καν να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι. Βιογραφικό να σουλατσάρει στα βρετανικά μπαρ και ένα σπίτι να μείνω…

Μετανάστης στην πράξη

Και όντως, το κρύο βράδυ του Νοεμβρίου που πάτησα το πόδι μου στο Χίθροου με βρήκε μεν σοκαρισμένο από τη θερμοκρασία (-3^οC αν θυμάμαι καλά), αλλά και με δύο συνεντεύξεις να με περιμένουν! Μέσα σε μια εβδομάδα και υπό την ευγενική καθοδήγηση της συζύγου, ήμουνα έτοιμος: συνέντευξη για ΝΙN (National Insurance Number) και άλλη μια στην τράπεζα για να ανοίξω λογαριασμό.

Μέσα σε όλα αυτά η συνέντευξη για δουλειά είχε πάει περίφημα και σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι, αλλά και πόσο εύκολο είναι να εργαστείς τελικά στο εξωτερικό. Αυτά τα συλλογιόμουνα στην τοπική παμπ με ένα ποτήρι Guinness στο χέρι, όταν έκανα μια δεύτερη σκέψη αναλογιζόμενος πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν είχα την τεράστια βοήθεια της συζύγου μου. Αν δεν είχα σπίτι να μείνω με το που έφθασα, δεν είχα κανονισμένες συνεντεύξεις, δεν είχα κάποιον να με κατευθύνει…

Βλέπεις, εδώ έχουνε ένα ρητό, που λέει «In order to get a house, you need a job, and you need a job, in order to get a house»! Προφανώς και (θεωρώ ότι) θα τα κατάφερνα όλα αυτά και μόνος μου, αλλά πόσα χρήματα και χρόνο παραπάνω θα είχα σπαταλήσει ώσπου καταφέρω να δημιουργήσω τη βάση για να ζήσω σε ένα ξένο μέρος;

Τους στόχους τους βάζουμε για να τους πετύχουμε, άλλα όταν υπάρχει και μία έξτρα χείρα βοηθείας τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα! Άμα λοιπόν σε ρωτήσει η μάνα σου «Γιέ μου που πας;», μη διστάσεις να της πεις «Μάνα θα πάω στα ξένα», απλά στην ξηρά, και όχι στα καράβια.

*του Τίμου Σπανού