Μεταξύ μας

Η συνέπειά μου είναι εντυπωσιακή. Κατάφερα να πάω για δεύτερη φορά στο ελληνικό Bacardi Legacy. Είχα πάει και πέρυσι και ήταν ωραία, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ και έτσι πήγα και φέτος. Θα σχολιάσω μάλιστα λίγο, αφού ένα χρόνο μετά (έχω την ψευδαίσθηση ότι) μπορώ να έχω άποψη. Έτσι κι αλλιώς, θα έχω το δράκο τον Κοροβέση, αν γράψω καμιά μαλακία να μου βάλει χέρι και να την κόψει.

Είναι φανερό ότι η ίδια η Bacardi παίρνει το διαγωνισμό -και τον εαυτό της- πολύ σοβαρά. Και αυτό το λέω για καλό. Η διοργάνωση συνολικά, μου φάνηκε μεν ελαφρώς “μικρότερη” από πέρυσι, αλλά ήταν καλύτερα οργανωμένη και κύλισε πιο ομαλά. Ό,τι όφειλε να κάνει η εταιρεία για να είναι τα πράγματα όπως πρέπει, το είχε κάνει. Ο χώρος ήταν οικείος, τα κοκτέιλ έρεαν, όπως και τα μεζεδάκια. Ακόμα και τη Νάντια Μπουλέ (ή μπουρμπουλέ, αν την προτιμάτε με ανθρακικό) είχε φέρει για την παρουσίαση -κι ας την είχαν βάλει δίπλα στον Σπύρο Κερκύρα που επισκιάζει τους πάντες με τη λάμψη του. Ακόμα και οι σεβαστοί κριτές, Νταβίντ Κόρδομπα, Φίλιπ Μπίσοφ, Ντανιέλε Ντάλα Πόλα και Ιωάννης Κοροβέσης ο Μπεζ (σ.Κ. είδες; Δεν στην έκοψα τη μαλακία), φρόντισαν ώστε να βγάλουν σχετικά γρήγορα την απόφασή τους για να μην βαρεθούμε να περιμένουμε.

Στο διαγωνιστικό κομμάτι, κάποια πράγματα με εντυπωσίασαν, όπως για παράδειγμα ο τρόπος προώθησης που επέλεξαν οι διαγωνιζόμενοι το χρονικό διάστημα πριν τον τελικό. Επαγγελματικά βίντεο γυρίστηκαν, λεωφορεία ντύθηκαν με wrap, έγιναν γκεστ σε ευρωπαϊκές χώρες, είδαμε ακόμα και εμφιαλώσεις, αλλά και κοκτέιλ στα 101 καλύτερα του Ρίγκαν. Από την άλλη, οι παρουσιάσεις, μου άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα. Είχαν και πάλι πολύ καλή χρήση των τεχνικών μέσων, με ενδιαφέροντα κόνσεπτ, βίντεο και ιστορίες, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι καμία τους δεν με συνάρπασε.

Έχω κάνει παρουσίαση βραβείων, έχω βγει στην τηλεόραση και έχω μιλήσει σε κοινό, οπότε καταλαβαίνω απόλυτα το θέμα του άγχους. Μπορεί να σου κόψει τα πόδια, είναι αλήθεια. Αλλά, δύο τα τινά: Πρώτον, αν κάτι είναι τόσο σημαντικό για τη ζωή σου, μπορείς ως ένα βαθμό να αντιπαρέλθεις του τρακ δουλεύοντας πολύ καλά, μαθαίνοντας πράγματα “τυφλοσούρτη” και επαναλαμβάνοντάς τα πολλές φορές. Δεύτερον, ό,τι και να λέμε, τελικά, είναι όσοι ανταπεξέρχονται των συνθηκών, που πετυχαίνουν και τελικά κρίνονται ως οι πιο ικανοί. Δεν το λέω εκ του ασφαλούς, έχω φάει τα μούτρα μου. Λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε ένα έλλειμμα, κάτι το οποίο ως θεατής μπορώ να το κρίνω.

Αυτό που δεν μπορώ να κρίνω απόλυτα, είναι τα ίδια τα ποτά. Αφενός διότι δεν θεωρώ ότι έχω την εμπειρία, αφετέρου διότι δεν τα έχω δοκιμάσει όλα με τον πρέποντα τρόπο. Τα δοκίμασα στην εκδήλωση από τους φιλότιμους και συμπαθέστατους επαγγελματίες, που όμως πάσχιζαν να τα φτιάχνουν τέσσερα-τέσσερα και έξι-έξι, οπότε αμφιβάλλω σοβαρά ότι τα ποτά που δοκίμαζα έδιναν όντως την πραγματική εικόνα της κάθε συνταγής. Όλα μου φάνηκαν πάντως ότι είχαν δυνατότητες σχετικές με το πνεύμα του διαγωνισμού, να αποτελέσουν δηλαδή μια κλασική διαχρονική συνταγή. Επίσης όλα όμως, μου φάνηκαν συνολικά αδύναμα ως σύνολο, ξαναλέω πάντως, με το δεδομένο ότι πιθανότατα αυτό που δοκίμασα απείχε πολύ από το πραγματικό ποτό, ένεκα τον περιστάσεων. Όπως και να ‘χει, αυτό το έκριναν οι αρμόδιοι, που γι αυτό άλλωστε κλήθηκαν στην εκδήλωση. Απεφάνθησαν, όπως θα ξέρετε ότι συνολικά καλύτερος ήταν ο Χάρης Δάρρας και θα κληθεί να πάρει μέρος στον παγκόσμιο τελικό Bacardi Legacy στην Αυστραλία. Εύγε και μπρέικ ε λεγκ, που λέμε στο χωριό μου.

Απ’ όλα περισσότερο όμως, αυτό που μου κίνησε την περιέργεια, ήταν αυτό που συνέβη μετά το πέρας του διαγωνισμού όταν το κοινό αποχώρησε και οι κριτές συνομίλησαν επί ώρα, τόσο με τον νικητή, όσο και με τον Αλέξανδρο, τον Ξαβιέ και τον Μάριο. Ευθύς αναρωτήθηκα τι διάολο λέγανε. Η απορία μου δεν είχε χαρακτήρα κουτσομπολιού, την είχα πάντα σε πολλά σημαντικά γεγονότα, και αφορά το επίπεδο ειλικρίνειας που χαρακτηρίζει μια τέτοιου είδους συνομιλία. Του τύπου, τι σκατά λένε στο Eurogroup, όταν κλείνουν οι πόρτες; Του λένε, Βαρουφάκη, έλα, άσε τις μαλακίες τώρα να μιλήσουμε με νούμερα και αυτός τους λέει “Εντάξει, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω στην Ελλάδα με τη λέξη μνημόνιο”; Ή αν θέλετε, τι έλεγε ο Καραγκούνης στον Ρονάλντο όταν κέρδιζε φάουλ με βουτιά στον τελικό της Πορτογαλίας;

Κοντολογίς, τι γίνεται όταν πέφτουν οι (όποιες) μάσκες; Διότι αν ένα ζευγάρι κάθεται στο σαλόνι του και ένας από τους δύο κλάσει, ακόμα κι αν δεν μιλήσει κανείς, δεν χωράνε ψέματα. Ο ένας θα ξέρει ότι έκλασε κι ο άλλος ότι τον κλάσανε. Καταλαβαίνετε που το πάω με το άκομψο παράδειγμά μου, ε; Ειλικρίνεια κυρίες και κύριοι. Είναι απαραίτητη και όσο περισσότερη έχουμε, ακόμα κι αν μας δυσκολέψει κάποιες φορές, κακό τελικά δεν κάνει. Ούτε ψέματα, ούτε παραμύθες, ούτε παζάρια. Πόσα θες Μπάμπη; Τόσα. Πάρτα. Λόγια σταράτα και απλά. Και ευθύτητα. Όση περισσότερη διαθέτουμε. Χάρη θα μας κάνουμε.

Υ.Γ. Για την ιστορία, και για να μην σας φάει η περιέργεια, ρώτησα αφού έχω τα κονέ και έμαθα ακριβώς τι λέχθηκε στο “πηγαδάκι”. Όπως φανταστήκαμε όλοι, οι κριτές παρουσίασαν στους διαγωνιζόμενους τα λάθη τους (κυρίως) και στον νικητή τις παρατηρήσεις τους για να βελτιωθεί. Δεν έγινε διάλογος, απλά κριτική. Εννοείται δεν θα σας πω τίποτε παραπάνω.