Εγώ και το φίδι

Από τη στιγμή που έμαθα από μια φίλη για αυτό ενώ της έλεγα πως έκλεισα εισιτήρια για Βιετνάμ, δεν έπαψε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Όσο έφθαναν οι μέρες το σκεφτόμουν ολοένα και περισσότερο και όσο πλησίαζε το ταξί σε ένα από τα εστιατόρια που το σερβίρουν, η αγωνία χτυπούσε κόκκινο. Περιττό να πω το πως ένιωσα όταν το σκότωσαν μπροστά μου, και όταν είδα την καρδιά του να αποκόπτεται, το αίμα του να περισυλλέγεται, και αυτή να εναποθέτεται εμπρός μου σε ένα πιάτο παλλόμενη.

Ήταν η καρδιά μιας ταϋλανδέζικης κόμπρας, γιατί η κανονική κόμπρα ήταν πιο ακριβή και φημισμένη περισσότερο για το αίμα τής παρά για το κρέας της, και μας στοίχισε 1.200.000 βιετναμέζικα Ντονγκ, μετά από παζάρια, δηλαδή γύρω στα 40 ευρώ. Αυτά κάλυπταν εκτός από την καρδιά, και τα διάφορα πιάτα για δύο άτομα. Ο ιδιοκτήτης/σερβιτόρος/θηριοδαμαστής δε, την σκότωσε μπροστά μας χωρίς να φοράει κανένα απολύτως προστατευτικό, αφού την έβγαλε από το κλουβί της με τα γυμνά του χέρια. Ένα μικρό κοντάρι ήταν ο καθοδηγητής του ερπετού που στόχευε διαρκώς στα πόδια του (πρώην) αφεντικού του που φορούσαν σορτς και σανδάλια! Όπως μας αποκάλυψε βέβαια, το δείκτη του δεξιού τού χεριού τον έχασε όταν τον δάγκωσε πριν πολλά χρόνια μία βασιλική κόμπρα πέντε μέτρων, οπότε και αναγκάστηκαν να του το κόψουν για να μην μολυνθεί το υπόλοιπο σώμα από το δηλητήριο.

Πίσω όμως στην καρδιά, η οποία μετά το μοιραίο, τοποθετήθηκε παλλόμενη μέσα σε ένα σφηνάκι με πράσινο υγρό από την χολή του φιδιού που το είχαν ανακατέψει με απόσταγμα ρυζιού. Ο μεσιέ θηριοδαμαστής με κάλεσε να το πιώ tam tam (άσπρο πάτο δηλαδή) μαζί με το αίμα της καρδιάς που μου το σέρβιρε σε ένα άλλο σφηνοπότηρο. Προσοχή όμως, «Την καρδιά πρέπει να την καταπιείς» μου είπε, «όχι να την δαγκώσεις» Φαντάζομαι από την αναγούλα θα λιποθυμούσα, όπως παραλίγο να λιποθυμήσω εγώ, κι ας την κατάπια όπως μου είπε.

Συκώτι φιδιού τυλιγμένο με ομελέτα

Πέρασε ένα δεκάλεπτο μέχρι να συνέλθω από το σοκ. Η καρδιά μου, σε αντίθεση με  του φιδιού, χτυπούσε σα δαιμονισμένη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μετά από το δεκάλεπτο ξεκίνησαν να έρχονται και τα πρώτα πιάτα. Μάντεψε… Φίδι σε διαφορετικές εκδοχές και μαγειρεμένο με διαφορετικούς τρόπους. Ξεκίνησα με φίδι καβουρντισμένο σε λίπος με τσίλι και σιτρονέλα. Συνέχισα με κομμάτια φιδιού στο γκριλ, τυλιγμένα με ένα ντόπιο λαχανικό, που δεν κατάλαβα ποτέ τι ήταν, σπρινγκ ρολς με φίδι, «χώμα» από φρυγανισμένο κρέας φιδιού μαζί με μπαχαρικά, τηγανητό δέρμα φιδιού, ψιλοκομμένο δέρμα με ρύζι, συκώτι φιδιού τυλιγμένο με ομελέτα και φίδι σε σούπα!

Τα δοκίμασα όλα, μα για χόρταση δεν ήταν, και μόνο στη σκέψη πως τρως φίδι. Δεν ήμασταν για περισσότερα. Τελειώσαμε την τοπική μπίρα Hanoi Bia μας, και σηκωθήκαμε να φύγουμε από το Huong Que. Εκεί, που είχα μόλις ζήσει μία από τις πιο έντονες συγκινήσεις της ζωής μου.