Όταν η Maria Dolores Boadas «ρόλαρε» το τελευταίο της Martini

Ένας από τους σημαντικότερους επαγγελματίες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας μπαρ σκηνής, μα πάνω από όλα ένας «αληθινός άνθρωπος», που εκπαίδευσε δεκάδες μπαρτέντερ σε όλον τον κόσμο και ενέπνευσε χιλιάδες, έφυγε από τη ζωή πριν μερικές εβδομάδες. Μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του bartending, η προσωποποίηση της αληθινής φιλοξενίας στα μπαρ και μία γυναίκα που γεννήθηκε κυριολεκτικά, και πέρασε όλη της τη ζωή σε ένα μπαρ, έφυγε, πλήρης ημερών, στα 81 της χρόνια, έχοντας καταφέρει να αφήσει το δικό της, μοναδικό αποτύπωμα στη Λεωφόρο των Αστέρων του μπαρ. Η Doña Maria Dolores Boadas, μέχρι πρότινος ιδιοκτήτρια του παλαιότερου κοκτέιλ μπαρ στη Βαρκελώνη, του θρυλικού μπαρ Boadas, ήταν η γυναίκα που κατάφερε, μεταξύ άλλων, να κρατήσει ζωντανή την παράδοση της μοναδικής τεχνικής του Cuban Roll, αλλά και να χτίσει επάνω στο μύθο που λέγεται Martini.

Προσπαθώντας να ξετυλίξει κάποιος το «αλκοολικό» κουβάρι που συνδέει την Ισπανία του περασμένου αιώνα με την Κούβα, τον τότε παράδεισο για τους πλούσιους Αμερικανούς και Ευρωπαίους και λίγο αργότερα για τους άνεργους μπαρτέντερ της αμερικανικής ποτοαπαγόρευσης, μοιραία θα πέσει επάνω στο μπαρ El Floridita. Το μπαρ που έκανε διάσημο ο Χέμινγουεϊ «γεννήθηκε» ως ”La Piña de Plata”, μετονομάστηκε για λίγο σε ”El Florida” κι έπειτα, χαϊδευτικά σε ”El Floridita”.

Εκεί, στο μπαρ του ξαδέρφου του, Don Narcisco Sala Perrera, λέγεται πως γαλουχήθηκε ο Miguel Boadas, καταλανικής καταγωγής και πατέρας της Maria Dolores Boadas. Στο μπαρ που γέννησε το εμβληματικό Νταϊκιρί, πλάι στον δημιουργό του και έναν από τους πιο γνωστούς μπαρτέντερ της ιστορίας, τον Constantino Ribalaigua Vert, μυήθηκε στην τέχνη του μπαρ και των κοκτέιλ, όπως φυσικά και στην ανεπιτήδευτη φιλοξενία, στοιχεία που πέρασε και στην κόρη του. Λέγεται μάλιστα, πως πλάι στον μετέπειτα διάσημο μπαρτέντερ είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μια τεχνική παρασκευής κοκτέιλ με έντονη θεατρικότητα, αλλά και με απόλυτη χρησιμότητα, την επονομαζόμενη ”escanciado” ή αλλιώς «κουβάνικη τεχνική».

Ο Miguel Boadas, παρόλο που γεννήθηκε στην Κούβα, στη δύση του 19ου αιώνα, φαίνεται πως ποτέ δεν ξέχασε την γη των προγόνων του, κι έτσι, λίγο αργότερα, το 1925, μετακόμισε οριστικά στη Βαρκελώνη, πιάνοντας δουλειά σε διάφορα μπαρ της πόλης. Ως το σωτήριο έτος 1933, χρονιά που ο Miguel Boadas άνοιξε το (ολο)δικό του μπαρ και το βάπτισε με το επίθετο της οικογένειας του. Σε αυτό «εναποθέτει» όλες τις κουβάνικες επιρροές του, που, μεταξύ μας, ήταν περισσότερο αυτές των American bar, και φυσικά όλη του την εμπειρία. Μάλιστα πρωτοπορεί δημιουργώντας ένα «κλειστό» μπαρ, με μεγάλη μπάρα και ψηλά σκαμπό, όταν εκείνη την εποχή στην Βαρκελώνη πλούτιζαν τα υπαίθρια καφέ. Δύο χρόνια αργότερα, η Maria Dolores Boadas γεννιέται.

Η Maria Dolores φημολογείται πως ως μαθήτρια, διάβαζε τα μαθήματα της στον επάνω όροφο του μπαρ, όσο ο πατέρας της ανακάτευε ποτά ακριβώς από κάτω. Μόλις ξεπέρασε τον «βραχνά» του σχολείου, μπήκε μαζί του πίσω από το μπαρ, κάνοντας αυτό που την έκανε γνωστή, φτιάχνοντας κοκτέιλ σε διψασμένους Καταλανούς με χαμόγελο, χάρη και… την τεχνική rolling που έμαθε από τον πατέρα της.

Πρακτικά, η εν λόγω τεχνική χρειαζόταν δύο δοχεία ανάδευσης, ένα σουρωτήρι και λίγο πάγο, και με αυτά η Maria Dolores «πετούσε» ή «ρόλαρε» το ποτό από το ένα δοχείο στο άλλο. Δεκάδες μελέτες και έρευνες έχουν δημοσιευθεί έκτοτε σχετικά με τη χρησιμότητα ή όχι της εν λόγω τεχνικής, κάτι για το οποίο η πρωταγωνίστρια μας ορκιζόταν πως παρήγαγε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα σε συγκεκριμένα ποτά, όπως το Μαρτίνι.

Το ”Cuban Roll” ή ”Cuban Throw” στην πραγματικότητα λέγεται πως δεν γεννήθηκε στην Κούβα, αλλά έχει τις ρίζες του στην Ισπανία. Κάποιοι μιλούν για την χώρα των Βάσκων, κάποιοι άλλοι για την Ανδαλουσία και τον τρόπο με τον οποίο οι Venenciadores, οι «δοκιμαστές» δηλαδή του σέρι, δοκίμαζαν το ενισχυμένο κρασί μέσα από τα βαρέλια με την ομώνυμη (venencia) ράβδο τους.

Η Maria Dolores Boadas ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση εξ ολοκλήρου το 1967, όταν ο πατέρας της άφησε την τελευταία του πνοή. Λέγεται μάλιστα πως λίγο πριν πεθάνει, ζήτησε από την κόρη του να γεμίσει το σέικερ του για μια τελευταία φορά και να φτιάξει ένα ποτό. Η εντολή του έγινε αμέσως πραγματικότητα, με τον Miguel Boadas να ανακινεί από το κρεβάτι του, ουσιαστικά, το μέλλον της επιχείρησης του και να το παραδίδει στην κόρη του: «Ορίστε, όλη μου η δουλειά πλέον είναι στα χέρια σου», της είπε.

Έκτοτε, Maria Dolores έκανε ό,τι ακριβώς της ζήτησε ο πατέρας της κι ακόμα παραπάνω. Εκτός του ότι διατήρησε ακμαία την επιχείρηση της οικογένειας Boadas κατάφερε να εμπνεύσει δύο τουλάχιστον γενιές από μπαρτέντερ από όλες τις γωνιές του κόσμου, να αποτελέσει σημείο προσέλευσης επαγγελματιών που επισκέπτονταν τη Βαρκελώνη και να «καθίσει» στα σκαμπό του Boadas όλη την αφρόκρεμα της ισπανικής κοινωνίας και ουχί μόνον.

Με την περίφημη τεχνική της μάλιστα, που επανήλθε τα τελευταία χρόνια στη μόδα μεταξύ των απανταχού αναμειγνυολόγων, πρότεινε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην παρασκευή του κλασικού Martini. Ενός Martini με αρκετά διαφορετική υφή, εξαιτίας των μορίων του οξυγόνου που ομογενοποιούνται με το ποτό σας, σε περίπτωση που αποφασίσετε να το «ρολάρετε».

Στις 10 Φεβρουαρίου που μας πέρασε, η Maria Dolores Boadas άφησε την τελευταία της πνοή και ενώ τα τελευταία χρόνια υπέφερε από Αλτσχάιμερ. Δεν είχα την ευκαιρία δυστυχώς να την συναντήσω, παρόλο που βρέθηκα πριν μερικά χρόνια στο Boadas. «Φεύγοντας», άφησε και τη διεύθυνση του εμβληματικού της μπαρ στον πιστό της συνεργάτη Jerónimo Vaquero, που εργαζόταν στο μπαρ από το 1971. Κατάφερε να κληροδοτήσει μέσα από τις πράξεις της την παγκόσμια κοινότητα του μπαρ με «συμπόνια, αληθινή φροντίδα και πνευματική γενναιοδωρία», όπως πολύ σοφά δήλωσε η Anistatia Miller.