Θρυλικά μπαρ του κόσμου: Mai Kai – Φορτ Λόντερντεϊλ

Κάποτε ήταν γνωστή ως η Μέκκα των Αμερικανών σπουδαστών για το ετήσιο spring break τους. Πάντοτε στη σκιά του Μαϊάμι, λανσαρίστηκε ως το πιο οικονομικό, αντίπαλο δέος του, με τις τεράστιες σε έκταση παραλίες της να είναι εξίσου όμορφες και απολαυστικές. Εκτός όμως από τους φοιτητές, το Φορτ Λόντερντεϊλ, ανέκαθεν κατακλυζόταν και από ταξιδευτές που στην πόλη είχαν βρει τον ιδανικό, budget ενδιάμεσο σταθμό για την Καραϊβική και τη Νότια Αμερική, αφού αποτελούσε το ιδανικό ταξιδιωτικό hub. Ωστόσο, το Φορτ Λόντερντεϊλ σημάδεψε και την tiki κουλτούρα, αφού εκεί δημιουργήθηκε και ένα από τα σπουδαιότερα πολυνησιακά μπαρ-εστιατόρια, το οποίο ενώ έκλεισε το 2020, επανήλθε στα τέλη της προηγούμενης χρονιας, έπειτα από μια αλλαγή ιδιοκτησίας και μια γιγαντιαία ανακαίνιση, αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Φυσικά, αναφέρομαι στο θρυλικό Mai-Kai.

Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες μας έχει τύχει να βρεθούν ποτέ στο Φορτ Λόντερντεϊλ, της Φλόριντα, αν όμως, ορμώμενοι από το παρόν, αποφασίσετε να πετάξετε μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού, έχετε υπόψη σας πως εκεί θα βρείτε, εκτός από παραλίες, και μια χρονομηχανή, για το πιο μεθυστικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Η χρονομηχανή του Mai Kai θα σας τηλεμεταφέρει στα τέλη των 50’s της μόδας των πολυνησιακών εστιατορίων που κατέκλυσαν τις νότιες πολιτείες της Αμερικής, με μουσικό χαλί τα χαβανέζικα hula και πολύχρωμες λάμπες, ξύλινα μπαρ και άνιμαλ πριντ μοτίβα, όλα σαν από όνειρο πολυνησιακής ποπ αποτυπωμένο με Τεχνικολόρ χρώματα, με φλεγόμενα tiki ποτά να σερβίρονται στους καλεσμένους από κορίτσια που φορούν μακριές και πολύχρωμες σαρόνγκ φούστες, αληθινούς καταρράκτες και πολυνησιακά εδέσματα. Αυτό ήταν το Mai Kai, ένας πολυνησιακός παράδεισος που λειτουργούσε από το 1956 μέχρι και το 2020, οπότε και έκλεισε, για να επανέλθει πανηγυρικά προς χάριν των αθεράπευτα ρομαντικών, λίγους μήνες πριν, τον Νοέμβριο του 2024. 

Το Mai Kai λοιπόν άνοιξε τις πόρτες του στις 28 Δεκεμβρίου του 1956, από τα γεννημένα στο Ιλινόις αδέρφια Bob και Jack Thornton, οι οποίοι, έχοντας επισκεφθεί τα θρυλικά εστιατόρια του Don the Beachcomber στο Σικάγο και του Trader Vic’s στο Σαν Φρανσίσκο, αποφάσισαν να συνεχίσουν τη μόδα των tiki μπαρ-εστιατορίων, δημιουργώντας τον δικό τους παράδεισο στο Fort Lauderdale. Για την κατασκευή του, η οποία κόστισε 350,000 δολάρια, αριθμό ρεκόρ για εστιατόριο εκείνη την εποχή, επιστρατεύτηκε ο αρχιτέκτονας Charles McKirahan, ο οποίος έντυσε τον χώρο με φαραωνικών διαστάσεων κατασκευές -τεχνητούς καταρράκτες και λίμνες, κήπους με φλεγόμενες δάδες και δωμάτια με ονόματα από νησιά της Πολυνησίας. Σύμφωνα μάλιστα με τον Jeff Berry και το βιβλίο του, Sippin’s Safari, οι ιδιοκτήτες τους κουβάλησαν από τα νησιά του Νοτίου Ειρηνικού τεχνουργήματα 23 τόνων και τα μετέφεραν στο Mai Kai, από αληθινά πολεμικά κανό, μέχρι βέλη με κοκαλάκια νυχτερίδας, όλα ευρήματα από ένα «σαφάρι» 35,000 μιλίων στην Πολυνησία που διήρκεσε δύο μήνες.

Το Mai Kai, όπως το είχαν φανταστεί και όπως το υλοποίησε ο McKirahan επιφύλασσε κι άλλες εκπλήξεις. Ο Jeff Berry περιγράφει τα δυο cocktail lounge του Mai Tai, γράφοντας πως το ένα ήταν εξοπλισμένο με τραπέζια από σανίδες του σερφ και σκαμπό στο σχήμα του ανανά, ενώ το άλλο, ένα από τα πιο γνωστά tiki bar στον κόσμο, το Molokai, ήταν διακοσμημένο με τέτοιο τρόπο, με ξύλινους τοίχους, εξοπλισμό από αληθινά σκάφη και νερό να τρέχει έξω από τα παράθυρα, ώστε όσοι απολάμβαναν το κοκτέιλ τους εκεί, την ίδια στιγμή νόμιζαν πως βρίσκονται στο εσωτερικό μιας αληθινής, βυθισμένης φρεγάτας του 18ου αιώνα!

Και όσο για τα κοκτέιλ, όπως αντιλαμβάνεστε, κι αυτά ήταν άκρως εντυπωσιακά και σούπερ γευστικά, πάντα σύμφωνα με τις επιταγές της tiki τεχνοτροπίας. Τα αδέρφια Thornton εμπιστεύτηκαν το μενού του μπαρ και την εκτέλεση των συνταγών, σε έναν βετεράνο των μπαρ, τον Αμερικανο-φιλιππινέζο Mariano Licudine, ο οποίος είχε θητεύσει στο φυτώριο μπαρ των εστιατορίων Donn the Beachcomber, καταφέρνοντας μέσα σε 16 χρόνια καριέρας, να αναρριχηθεί μέχρι την υπ’αριθμόν δύο θέση. Ο Mariano, μαζί με τον sous chef του Donn the Beachcomber στο Σικάγο, τον Αμερικανο-καντονέζο Kenny Lee, άφησαν το θρυλικό venue, για να γράψουν νέα ιστορία με το Donn the Beachcomber, όπου φυσικά θα είχαν λιγότερους περιορισμούς, πολύ μεγαλύτερη προβολή ως νούμερο #1 πλέον μπαρτέντερ και σεφ και χώρο για προσωπική δημιουργία. Φυσικά, έφεραν μαζί τους αρκετές συνταγές από το Donn the Beachcomber, αλλά το πιο σημαντικό, παρόμοια νοοτροπία και παρόμοιο τρόπο δουλειάς, μαζί με φρέσκες, δημιουργικές ιδέες για ποτά και φαγητά. Τον Mariano ακολούθησαν και οι δύο γιοί του, Robert και Ronald, οι οποίοι ομοίως προσελήφθησαν στο Mai Kai. Αξίζει να σημειωθεί, πως τρία χρόνια αργότερα, το 1959, ο Mariano Licudine κέρδισε το πρώτο βραβείο σε έναν διαγωνισμό κοκτέιλ που διοργάνωσε η εμπορική ένωση των Ρουμιών από το Πουέρτο Ρίκο, με το κλασικό πλέον κοκτέιλ Derby Daiquiri, μετέπειτα επίσημο ποτό των ιπποδρομιακών αγώνων Florida Derby, στο οποίο όμως αξίζει να αναφερθούμε σε ολοδικό του κείμενο. 

Ο Mariano Lucidine

Το πλέον κλασικό και εντυπωσιακό όμως ποτό -ή καλύτερα, ιεροτελεστία- του Donn the Beachcomber αδιαμφισβήτητα υπήρξε το Donn the Beachcomber. Οι σερβιτόροι λάμβαναν την παραγγελία και λίγο πριν σερβιριστεί το τεράστιο punch bowl, η μουσική σταματούσε, τα φώτα χαμήλωναν και τον χώρο πλυμμήριζαν οι ήχοι του γκονγκ. Ένα κορίτσι τυλιγμένο με μια παραδοσιακή, πολυνησιακή φούστα σαρόνγκ και με μια γιρλάντα από λουλούδια lei στο λαιμό πλησίαζε τον πελάτη που είχε παραγγείλει το ποτό. Υπό τους ήχους της hula, άφηνε το punch bowl μπροστά του, λίκνιζε για μερικά δευτερόλεπτα τους γοφούς της, έβγαζε τη γιρλάντα με λουλούδια από τους ώμους της και την περνούσε στους ώμους του πελάτη, μια τελετουργία που σήμερα δυστυχώς θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο σε όλα τα δημοσιογραφικά μέσα και στα σόσιαλ μίντια ως απαράδεκτο ‘’cultural appropriation’’. Σίγουρα κιτς, όμως εντυπωσιακό, εξωτικό, μοναδικά υπέροχο. 

Αυτό όμως αντιπροσώπευε ανέκαθεν το Mai Kai. Ποτέ δεν το επισκεπτόταν κάποιος αμιγώς για τα ποτά ή το φαγητό του, αλλά πρωτίστως, για την ατμόσφαιρα. Το 1961 μάλιστα, αυτά εμπλουτίστηκαν και με κανονικό, θέαμα, με λάιβ μουσική και χορό από επαγγελματίες χορευτές, οι οποίοι αναπαριστούσαν μέσα από τις χορογραφίες, πολιτισμικά στοιχεία της καθημερινότητας από τις χώρες του Νότιου Ειρηνικού. Δύο φορές, κάθε βράδυ παρακαλώ, η χορογράφος και μετέπειτα συνιδιοκτήτρια του Mai Kai, Mireille Thornton, έστηνε μια ολόκληρη παράσταση με φοβερές χορεύτριες της hula με φτερά στο κεφάλι τους, Ταϊτινούς με παραδοσιακά τύμπανα, ημίγυμνα κορίτσια και αγόρια που γυρνούσαν στη σάλα και φυσούσαν μεγάλα κοχύλια και Σαμοανούς που εκτελούσαν επικίνδυνα σόου με μαχαίρια και φωτιές, μέχρι και ειδικές απογευματινές παραστάσεις για παιδιά διέθετε το κατάστημα! Αυτό υπήρξε και το μακροβιότερο Πολυνησιακό σόου στις ΗΠΑ, το οποίο επανήλθε πανηγυρικά με το εκ νέου άνοιγμα του Mai Kai τον Νοέμβριου του 2024. 

Η Mireille Thornton στο κέντρο της φωτογραφίας

Το Mai Kai δημιούργησε εκατοντάδες νέα tiki κοκτέιλ. Μεταξύ αυτών και την αγία τριάδα του, το Hukilau, το Mutiny και το Black Magic, τα οποία μαζί με το Mystery Bowl αποτελούσαν σίγουρα τα πιο ευπώλητα. 

Το Mai Kai σε κάθε περίπτωση ξέφυγε από τα όρια ενός οποιουδήποτε μπαρ και το έκανε από την αρχή, από την πρώτη του χρονιά, όπου σύμφωνα με τον Jeff Berry αποκόμισε έσοδα ενός εκατομμυρίου δολαρίων -εξωπραγματικό ποσό για το 1956. Στον παράδεισο του Fort Lauderdale συνέρρεαν αστέρες του Χόλιγουντ και περσόνες της τηλεόρασης, πασίγνωστοι αθλητές και πολιτικοί, τραγουδιστές και εκατομμυριούχοι, ενώ ένα από τα πρώτα κορίτσια του Mai Kai, από εκείνα που εκτελούσαν το τελετουργικό του Mystery Drink, η Myrna Weber, εξελίχθηκε σε κουνελάκι του Playboy! Σε κάθε περίπτωση, στο απόγειο της καριέρας του, φημολογείται πως κατανάλωνε περισσότερο ρούμι από κάθε άλλο εστιατόριο στις ΗΠΑ! Όχι τυχαία, άλλωστε, εκτός της επιτυχίας του, είχε επεκτείνει και τις εγκαταστάσεις του, ώστε μέχρι τα τέλη των 70’s είχε φθάσει σε μια δυναμική σχεδόν 650 καθήμενων. 

Ο Mariano Licudine με την Myrna Weber αριστερά και την Pat Lee δεξιά

Τα χρόνια περνούσαν, το Mai Kai συνέχιζε ακάθεκτο τα σόου του και μπορεί αυτού του είδους τα θεματικά, πολυνησιακά μπαρ να μην ήταν τον 21ο αιώνς τόσο δημοφιλή όσο στα 50’s και στα 60’s, αλλά κατάφερνε και επιβίωνε. Μέχρι το 2020, την πρώτη χρονιά της COVID-19, όποτε και ένας αγωγός νερού έσκασε ένα βράδυ, πλημμυρίζοντας όλο το κατάστημα, και προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές μεγαλύτερες από το αναμενόμενο, κάτι που ανάγκασε τους ιδιοκτήτες να σταματήσουν τη λειτουργία του. 

Η σανίδα σωτηρίας της επιχείρησης δεν άργησε να καταφθάσει. Το 2021 ένας ξενοδοχειακός ενεπλάκη επιχειρηματικά, επενδύοντας το εξωπραγματικό ποσό των είκοσι εκατομμυρίων δολαρίων στο ολικό remake του Mai Kai, το οποίο μάλιστα είχε και την αρωγή του r&d τμήματος… της Disney, τους περιβόητους Imagineers. Το φιλόδοξο πρότζεκτ των επενδυτών και όλης της ομάδας που ανέλαβε το remake, είχε ως σκοπό να αναβιώσει την πάλαι ποτέ δόξα του Mai Kai, ενώ ταυτόχρονα να διατηρούσε και το βλέμμα του προς τα επόμενα χρόνια του 21ου αιώνα. Και κάπως έτσι, τρία χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 2024, άνοιξε ξανά τις πόρτες του. Και σύμφωνα με εκείνους που το επισκέφθηκαν, ευτυχώς διατηρούσε ακόμη τα ίδια ποτά και την ίδια ατμόσφαιρα. 

Από το 2014 έχει εισαχθεί στο εθνικό μητρώο ιστορικών σημείων, το National Register of Historic Places, όπου τοποθετούνται τοπόσημα τα οποία προστατεύονται ως μνημεία πολιτισμικής κληρονομιάς. Αν ποτέ συνταξιοδοτηθείτε και βρεθείτε στο Μαϊάμι, σίγουρα θα πρέπει να το επισκεφθείτε -αστειεύομαι, ακόμη και νωρίτερα, εγώ θα το ήθελα πολύ πάντως. Σε κάθε περίπτωση, το Mai Kai είναι ένα από τα λίγα πλέον σημεία πάνω στον πλανήτη, όπου το tiki και τα ποτά του, η πολυνησιακή κουζίνα, το faux και το κιτς, τα λίγο πιο ανάλαφρα ρούχα στο προσωπικό, οι ξύλινες μπάρες και οι αχυρένιες σκεπές ορίζουν την ατμόσφαιρα του μπαρ. Ελπίζω να παραμείνει για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.