Λουίς Μπουνιουέλ: Director’s Cut στο τέλειο Martini και στο ιδανικό μπαρ!

Ο par excellence σουρεαλιστής κινηματογραφιστής, Λουίς Μπουνιουέλ, φαίνεται πως διατηρούσε μια αρκετά στενή, αλλά και περίπλοκη σχέση με τα μπαρ και τα ποτά. Μια σχέση που δεν εκφραζόταν απλώς ως αντανάκλαση των προσωπικών του προτιμήσεων, αλλά, ακόμη περισσότερο, αποτελούσε έως και προέκταση της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας.

Δεν είναι υπερβολή να δηλώσουμε πως ο Λουίς Μπουνιουέλ διέθετε την πλέον υπαρξιακή, μυστικιστική σχέση με το ποτό και τα μπαρ, η οποία μάλιστα συγκεκριμενοποιήθηκε άρτια και πέρασε στην αιωνιότητα, πρωτίστως μέσα από τη συνταγή του για Μαρτίνι. Το ‘’Buñuel Martini’’ χρησιμοποιεί βρετανικό τζιν, μερικές σταγόνες ξηρό βερμούτ Noilly Prat και μια ριξιά από μπίτερς Angostura. Στο αυτοβιογραφικό ‘’My Last Sigh’’ (στα ελληνικά «Η Τελευταία Πνοή» – Εκδόσεις Οδυσσέας) περιγράφει ως μύστης την τελετουργία της παρασκευής και συμβουλεύει για εξαιρετικής ποιότητας και πολύ παγωμένα παγάκια, για το σχήμα των ποτηριών, για mixing glass και τζιν από την κατάψυξη. Κάπως έτσι περιγράφονται και στη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του «Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας», όπου ένας εκ των πρωταγωνιστών παρασκευάζει τα Μαρτίνι του Λουίς Μπουνιουέλ on camera. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από ένα Martini», προετοιμάζει τον θεατή και ξεκινά να διαλέξει τα παγάκια.

Ενώ στο βιβλίο του γίνεται πιο συγκεκριμένος: [Προκειμένου να προκαλέσεις ή να διατηρήσεις την ονειροπόλησή σου σε ένα μπαρ, οφείλεις να πιείς εγγλέζικο τζιν, ειδικά σε Martini. Για να είμαι ειλικρινής, δεδομένου του πρωταρχικού ρόλου που παίζει το Martini στη ζωή μου, νομίζω πως οφείλω να του αφιερώσω τουλάχιστον μια σελίδα. Όπως όλα τα κοκτέιλ, το Martini αποτελεί αμερικανική ανακάλυψη. Όσοι προτιμούν τα Martini τους πολύ ξηρά μας προτρέπουν απλώς να αφήνουμε μια ηλιαχτίδα να διαπεράσει τη φιάλη του Noilly Prat, πριν αυτή χτυπήσει το τζιν. Κάποια στιγμή στην Αμερική πίστευαν πως η παρασκευή του Martini έμοιαζει με την Άμωμο Σύλληψη, γιατί, όπως σημείωσε κάποτε και ο Θωμάς ο Ακινάτης, η ζωογόνος δύναμη του Αγίου Πνεύματος τρύπησε τον υμένα της Παρθένου «όπως μια ηλιαχτίδα περνά μέσα από το παράθυρο- αφήνοντάς τον αδιάσπαστο]

Μπουνιουέλ και Νταλί

Ο Λουίς Μπουνιουέλ όμως έπινε και Negroni, ή τουλάχιστον, τη δική του παραλλαγή, το Bunueloni! Ενίσχυε ποσοτικά το τζιν και άλλαζε το Campari με Carpano Antica Formula. Άρα χρησιμοποιούσε δύο διαφορετικά βερμούτ -αν και το Antica Formula δεν θεωρείται κλασικό, τορινέζικο βερμούτ, παρά Vermouth Alla Vaniglia.

Ο Λουίς Μπουνιουέλ διαβεβαίωσε τους αναγνώστες της αυτοβιογραφίας του πως δεν είναι αλκοολικός, παρόλο που αρκετές φορές έπινε έως τη λήθη. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης είχε την ευκαιρία να ζήσει στις ΗΠΑ και κατά την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης και να αφεθεί στην πλάνη των απολαύσεων της εποχής εκείνης. Απαγορευμένα speakeasy μπαρ, παράνομοι bootlegger και λοιπές καταχρήσεις, άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στον Μπουνιουέλ.

Ο Ισπανός-Μεξικανός κινηματογραφιστής γοητεύτηκε, εκτός από το τζιν και τα κοκτέιλ, από διάφορα απεριτίφ, τη βότκα, την τεκίλα και το μεσκάλ, μέχρι και το aquavit, αλλά περιέργως, όχι από το ουίσκι! Οι προτιμήσεις του καταδείκνυαν κάποιον που δεν ήταν απλώς ένας μύστης των ποτών και των απολαύσεων, αλλά και κάποιος που του άρεσε να πειραματίζεται, οδεύοντας πολλές φορές σε εντελώς ανεξερεύνητα μονοπάτια, όπως ακριβώς και οι ταινίες του που συχνά πυκνά ξεπερνούσαν τα όρια, τόσο τα δικά του, όσο και της βιομηχανίας.

Σε ένα ακόμη αξιομνημόνευτο απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του, ο Λουίς Μπουνιουέλ περιγράφει τα αγαπημένα του μπαρ, ξεκινώντας δηλώνοντας πως αποτελούν μια «άσκηση στη μοναξιά», εκτιμώντας την ησυχία, την άνεση και την απουσία μουσικής… Ένα μέρος που οφείλει να έχει «μέχρι δώδεκα τραπέζια και θαμώνες που δεν τους αρέσει πολύ η φλυαρία».

Ο Λουίς Μπουνιουέλ εξιδανίκευσε τόσο το αλκοόλ, όσο και τον καπνό, ως τους απόλυτους συντρόφους για κάθε περίσταση, παρόλο που συμβούλεψε, χιουμοριστικά, ενάντια στη χρήση τους, εξαιτίας των κινδύνων προς την υγεία. Ο σπουδαίος κινηματογραφιστής αναζήτησε έμπνευση, αληθινές απολαύσεις, μέχρι και παρηγοριά, στα μπαρ και στα ποτά, γι’ αυτό άλλωστε και επικοινωνήθηκε τόσο έντονα προς τα έξω. Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινηματογράφου του 20^ου αιώνα και από τους πλέον επιδραστικούς και πρωτοπόρους, με βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, το όνομα του οποίου ψιθυρίζεται τόσο σε υποφωτισμένα μπαρ, όσο και κινηματογραφικές λέσχες.