Lost in jazz

Χαμένος στη τζαζ

(Γράφτηκε στο Jazz in Jazz, στο Κολωνάκι, πάνω σε μερικές χαρτοπετσέτες)

Είναι από τις λίγες φορές που δεν κάθισα στη μπάρα. Ήταν γεμάτη εκείνη τη φορά, παρόλη τη βροχή που ξαφνικά ξεκίνησε και έπνιξε τη νύχτα μου. Στη γωνιά που έπιασα είχα για παρέα μισή ντουζίνα από τους σημαντικότερους νέγρους τζαζίστες της ιστορίας, και τα μούτρα μου σε από ένα παλιό καθρεφτάκι White Horse, που κρεμόταν ακριβώς απέναντι μου.

Ήταν επίσης η πρώτη φορά που αποφάσιζα να γράψω κάτι εκτός γραφείου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και χειρόγραφα. Σε μερικές άσπρες χαρτοπετσέτες, ναι, όπως στις ταινίες. Ακούγοντας τα πιο βρώμικα μπλουζ της πόλης.

Έχει γούστο να τα πίνεις μόνος σου. Πάντα το έλεγα. Και πάντα ήθελα να γράψω κάτι σχετικό. Έχεις, καταρχήν, την ευκαιρία να προσέξεις και την πιο ξεχασμένη γωνία του αγαπημένου σου μπαρ και να χαθείς σε αυτή δίχως να σε ενοχλήσει κάποιος. Να χαθείς δίχως καμία σκέψη, αδειάζοντας το μυαλό σου από ότι σε απασχολεί.

Είναι η ώρα που μπορείς να σκεφτείς όλα τα λάθη που έκανες τη βδομάδα που πέρασε, όλα αυτά που θα ξανακάνεις εκείνη που έρχεται και κάποια άλλα, πιο κρυφά, που δε θα παραδεχθείς ποτέ. Είναι, βλέπεις, η ώρα που θα ομολογήσεις όλη την αλήθεια στον πιο πιστό σου φίλο, τον εαυτό σου.

Όταν εσύ και μόνο νιώσεις την ανάγκη να πεις μια κουβέντα θα μιλήσεις με τον μπάρμαν, ναι, αυτόν που θα είναι εκεί για σένα ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε αυτή είναι (σχεδόν αποκλειστικά) η δουλειά του. Θα σε ακούσει με στωικότητα, κουνώντας που και που το κεφάλι του επιδοκιμαστικά και στο τέλος θα σε διαβεβαιώσει με έναν μίνι μονόλογο πως αυτό που έκανες ήταν σωστό.

Ίσως ο πιο σημαντικός λόγος πάντως, για να πίνεις που και που μόνος σου, είναι για να καταφέρεις να βυθιστείς στην απόλυτη συνειδητότητα της στιγμής. Να συνειδητοποιήσεις δηλαδή, τι είναι αυτό που πίνεις και γιατί το πίνεις, να απολαύσεις κάθε γουλιά ξεχωριστά και να καταλάβεις πόσο διαφορετική μπορεί να σου φανεί η πρώτη από την τελευταία.

Κι ύστερα να αντιληφθείς γιατί ο Μάιλς φύσηξε εκείνη τη νότα, που στην αρχή φαινόταν παράταιρη, μα που τελικά συνέθεσε το αριστούργημα που παίζει στα ηχεία. Ή να πάρεις χαμπάρι ότι τελικά το κορίτσι στο μπαρ δεν χαμογέλασε σε σένα αλλά στον μπάρμαν, που φυσικά εισέπραξε την «πληρωμή» του, με το γλυκό της μειδίαμα, για τον προηγούμενο μονόλογο που σου έσωσε τη στιγμή.

Photo by Yiannis Korovesis

Όταν είσαι σε μπαρ μόνος σου, αφήνεις όλα τα πράγματα να πάρουν το χρόνο τους. Και την τροπή τους. Δεν βιάζεις τίποτα και δεν αποτρέπεις τίποτα από το να συμβεί. Ακόμα και το να βαρεθείς. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό και τότε θα σηκωθείς νωχελικά από το σκαμπό για να φύγεις. Γιατί όταν είμαι μόνος μου σε μπαρ περιέργως δεν ασχολούμαι με το κινητό μου. Με το κινητό που μας σκότωσε ακόμα και το δικαίωμα στη βαρεμάρα. Προσπάθησε να σκεφτείς πότε ήταν η τελευταία φορά που μουρμούρισες στον εαυτό σου πως «βαριέσαι»;

Όσους καλούς φίλους κι αν έχω, όσους έρωτες κι αν ζήσω ή προσπαθήσω να αποκτήσω, όσα χρήματα κι αν βγάλω, όσα χρήματα κι αν χάσω, πάντα θα έχω ανάγκη κάποιες βραδιές να τα πιώ μόνος μου, σε κάποιο όμορφο μπαρ. Ίσως πάλι καθιερώσω και το γράψιμο κειμένων μια στο τόσο σε τέτοια μπαρ. Και πάντα σε χαρτοπετσέτες.