Αλκοόλ, κείμενα και έρωτες. Όλα μαζί και σε τυχαία σειρά.

Ήθελα αυτή τη φορά να γράψω ένα κείμενο που θα αλλάξει τον κόσμο. Κάτι που θα συγκινήσει και θα σας κάνει να δείτε διαφορετικά τη ζωή σας. Ήθελα να το κάνω χωρίς να πιάσω ή να εμπλέκω ποτά και αλκοόλ. Να πω κάτι μεγαλόστομο, μια πεντακάθαρη ιδέα που θα σας κάνει να δείτε τη ζωή με άλλο μάτι. Αλλά αυτή δεν είναι μια «καθαρή» εποχή και τη λύση που ευαγγελίζομαι δεν την έχω.

Έρωτας και αλκοόλ

Μετά, αφού ήπια λίγο, άλλαξα γνώμη. Ήθελα να γράψω μια ερωτική επιστολή που θα σπάει κόκκαλα. Ένα μεθυσμένο κείμενο, που όταν θα θρηνείτε για τη χαμένη σας αγάπη αγκαλιά με το έκτο Τσόνι Κόλα, ή το νιοστό Νεγκρόνι, ή και με τα δύο αυτά μαζί συν ρακή, θα γυρίσετε σπίτι σας και θα το κάνετε copy-paste και θα το στείλετε ως δικό σας στον αγαπημένο σας, αφού προηγουμένως έχετε πλαντάξει στο κλάμα:

«Πίστεψα ότι ο άνθρωπος αλλάζει. Το πίστεψα αλήθεια, αφού εγώ ο ίδιος ένιωσα ότι το έκανα πράξη. Όταν σου κράτησα το χέρι πίστεψα ότι μπορώ να πάω ακόμα παραπέρα. Να βάλω δύναμη και να κάνω το άλμα. Και πέταξα πάνω από τον κόσμο, και είδα τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους από ψηλά, σαν κάτι που δε με αφορά, σαν κάτι που δε με νοιάζει. Θέλω να γίνω η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου, άκουσα, και το αγκάλιασα, και χόρεψα μαζί σου. Κι ύστερα; Απλά χαθήκαμε. Ποτέ δεν κατάλαβα πως βλέπεις τη ζωή, ποτέ δεν κατάλαβες πως βλέπω τον κόσμο. Ας κλάψουμε λοιπόν για τα λάθη μας.»

Αλκοόλ και συμπόνια

Μα όμως, πώς μπορεί να καταλάβει ο ένας μας τον πόνο του άλλου; Εδώ καμιά φορά δυσκολευόμαστε να τον κατανοήσουμε εμείς. Οπότε; Θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο σοκαριστικό. Να υπονοήσω ότι είναι μεθυσμένα λόγια, που γράφτηκαν μετά από πολύ αλκοόλ, ή ίσως μετά από την κατάλληλη δόση αλκοόλ:

«Μια σκέψη γυρνάει στο κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό. Ένα όπλο. Πού θα βρω ένα όπλο; Είναι ίσως η καλύτερη λύση, τράβας, ΜΠΑΜ, τέλος. Αλλιώς το πολύ ψήλο μπαλκόνι. Σου δίνει τη δυνατότητα να νιώσεις ότι πετάς πριν σκάσεις στο έδαφος. Αλλά αυτό ενέχει κινδύνους. Αν το πέταγμα σου αρέσει και μετανιώσεις και φύγεις με παράπονο; Πίστευα ότι η αυτοκτονία είναι για τους δειλούς, αλλά δεν είμαι πλέον σίγουρος. Μπορεί απλά να είναι για τους χορτασμένους.»

Αλλά μπα, όλο υποσχέσεις είμαι και τελικά δε γράφω τίποτα της προκοπής. Την επόμενη φορά όμως ίσως τα καταφέρω καλύτερα. Προς το παρόν «Εις υγείαν»…