Καλή καρδιά

Έψαχνα να βρω ατάκες για το επόμενο χιουμοριστικό βίντεο του BitterBooze, σχετικά με τους μπάρμαν, τη ζωή στα μπαρ και τους θαμώνες τους -το ορίτζιναλ “The truth about bartenders”, μπορείτε να το δείτε, και να το ξαναδείτε, ΕΔΩ. Δε σας κρύβω ότι ένιωσα ελαφρώς άσχημα, που για μια ακόμα φορά, ουσιαστικά αναζητούσα μειονεκτήματα κάποιων άλλων, για να τα κοροϊδέψω.

Δεν είναι ότι είμαι κάποιου είδους «καλός» άνθρωπος, απλώς μεγαλώνοντας με πιάνει ώρες-ώρες μια, πώς να το πω, οικουμενικότητα, μια αγάπη για τον κόσμο όλο, και μια υποψία αλληλεγγύης διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά μου. Στιγμιαία. Δεν έχω ακόμα καταφέρει να το κάνω να διαρκεί, επαρκώς ώστε να μπορώ να χαρακτηριστώ «άγιος» άνθρωπος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Για την ακρίβεια, εύκολα κάποιος θα με πει γκρινιάρη και κακό. Είμαι όμως;

Και ‘γω κυκλοφορούσα με σηκωμένο γιακά στο πόλο μπλουζάκι μου. Παλιά. Στο σχολείο. Το 1997. Και, δε λέω, μπορεί και να παίζει το ρόλο του, όταν κρυώνει ο λαιμός μου, ακόμα σηκώνω καμιά φορά το γιακά του Barbour. Κάρντιγκαν Σπορ, μου είχε πει κάποτε, κάποιος, που δεν θυμάμαι ποιος, ότι λέγεται το συγκεκριμένο στιλ –και ας μας διαφωτίσει παρακαλώ κάποιος σχετικός, γιατί το γκουγλάρω και δε βρίσκω τίποτα. Αλλά, εντάξει. Κάποια στιγμή, κατάλαβα. Όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Και, πάει στο διάλο, αν είσαι κανά άριστα ντυμένο γαμηστερό μοντέλο, πες παλεύεται, πες περνάει απαρατήρητο, γιατί κοιτάμε το αρρενωπό πηγούνι σου και χανόμαστε στα καταπράσινά σου μάτια.

Αλλά αν είσαι καράφλας, κοιλαράς, με ριγέ Ραλ Φλώλεν, με γιγάντιο άλογο και το νούμερο 3 τσιτωμένο στο παχουλό σου μπράτσο, πώς να μην προσέξω την μεγάλη τσαλακωμένη, όρθια, υφασμάτινη αεροτομή, που σχίζει τον αέρα πίσω από το σβέρκο σου; «Ο τελευταίος που γάμησε με σηκωμένο γιακά ήταν ο Κόμης Δράκουλας», επαναλαμβάνω σε τέτοιες περιπτώσεις, και αυτόματα θεωρούμαι «κακός», επειδή σχολιάζω τους άλλους.

Cut. Παράλληλη κουβέντα. Όσο περνάει ο καιρός, αυτό που συνειδητοποιώ, είναι ότι οφείλω στον εαυτό μου να με νοιάζει όσο γίνεται λιγότερο η άποψη των άλλων. Όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί, αλλά αυτή η προσπάθεια πρέπει να έχει μέτρο. Ούτε να είσαι θύμα της άποψης των άλλων, αλλά ούτε και να είσαι και στ’ αρχίδια σου –γιατί ξέρουμε πολύ καλά όλοι, βαθιά μέσα μας, ότι το τελείως «ζαμανφού», είναι προσποιητό. Πολλές φορές λοιπόν, βάζω στον εαυτό μου σαν άσκηση, να μη νοιαστεί για την άποψη ή τα σχόλια, όχι μόνο «τρίτων», αλλά και των κοντινών μου ανθρώπων.

Άρα, γιατί θα πρέπει να «απολογηθεί» ο άγνωστος για το σηκωμένο του γιακά; Γιατί να μην είναι συνειδητή επιλογή του να «μην τον νοιάζει;». Συνεχίζω λοιπόν να έχω ενδοιασμούς, για τα διάφορα καλαμπουράκια. Γιατί πρέπει να ξέρει ο καθένας το λόγο για τον οποίο είναι μια μπύρα θολή; Γιατί πρέπει να ξέρει καλά αγγλικά –εδώ δε χρειάζεται να ξέρεις για να γίνεις πρωθυπουργός, ή γιατί πρέπει να έχει διπλωμένο το γιακά του, όπως πήρε το μπλουζάκι από το ράφι; Ε; Γιατί; Ας κάνει ό,τι θέλει. Είναι δικαίωμά του. Δεν είναι; Βεβαίως και είναι. Και είναι σεβαστό.

Το Τσίβας θα σερβιριστεί, η μπίρα επίσης, και αν υπάρχει θέληση μάλιστα, ένας καλός μπάρμαν θα του εξηγήσει όλα τα μυστικά και να είστε σίγουροι ότι σε καμία περίπτωση, κανείς, ποτέ, δε θα πάει σε κάποιον άγνωστο να του κατεβάσει, και να του σουλουπώσει, το γιακά. Το πολύ-πολύ, κάποιος να σε κοροϊδέψει. Ε, και;

Υ.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότερες κουβέντες στη ζωή μου, καταλήγουν σε κάτι του στιλ Δεν πειράζει, καλή καρδιά ». Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Ξέρουμε ότι διαφωνούμε, κι αυτό από μόνο του είναι κάτι. Από εκεί και πέρα, μπορείς να διαλέξεις, αν αυτά τα πράγματα που σε συνδέουν με κάποιον, είναι πιο σημαντικά από αυτά για τα οποία διαφωνείς.