Η ιστορία του Χερέθ και του σέρι – μέρος 2ο

Το σέρι, όπως είδαμε και στο πρώτο μέρος της ιστορικής ετούτης αναδρομής, διαθέτει μακρά και πλούσια ιστορία, έχοντας γαλουχηθεί μέσα από μάχες και συγκρούσεις, με το χαρακτήρα του να επηρεάζεται από τόσες και τόσες διαφορετικές φυλές και πολιτισμούς. Το σέρι στην πορεία του μέχρι σήμερα, έχοντας πάντα ως βάση την πόλη του Χερέθ, έδωσε το παρών σχεδόν σε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Ισπανίας, λαμβάνοντας δικαιωματικά τον τίτλο του πιο ιστορικού κρασιού της Ιβηρικής χερσονήσου.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του, αυτό του κρασιού για εξαγωγές, που διαμόρφωσε και σύγχρονο τρόπο παραγωγής του, το έλαβε στα τέλη του 15^ου αιώνα. Τα υπερπόντια ταξίδια τα οποία πραγματοποίησε αυξήθηκαν μετά τους γάμους της Αικατερίνης της Αραγονίας, πρώτα με τον Αρθούρο της Ουαλίας και στη συνέχεια με τον Ερρίκο Η’ της Αγγλίας. Τότε λέγεται πως δήλωσε ότι «ο Βασιλιάς και σύζυγος μου κρατά τα καλύτερα κρασιά από τις Κανάριες νήσους και το Χερέθ για τον εαυτό του.»

Ο 16^ος αιώνας αποτέλεσε μια περίοδο έντονης εξερευνητικής δραστηριότητας, τόσο από τον Μαγγελάνο και τον Χριστόφορο Κολόμβο, όσο και από άλλους εξερευνητές, όπως τον Αλβάρο Νούνιεθ Καμπέθα ντε Βάκα, γέννημα θρέμμα Χερεθιάνο. Πολυάριθμες ιστορικές καταγραφές της εποχής εξηγούν πως το σέρι υπήρξε το πρώτο κρασί που πραγματοποίησε ταξίδι με πλοίο προς τον Νέο Κόσμο, όπως αυτή που αποδεικνύει ότι ο Μαγγελάνος πριν το μεγάλο του ταξίδι με το πλοίο Nao Victoria αγόρασε 417 δοχεία κρασιού από δέρμα ζώου και 253 μικρά βαρέλια με σέρι.

Οι αμπελοκαλλιεργητές εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τόσο τον όρο που είχε μπει σε όλα τα υπερπόντια ταξίδια προς την Αμερική για αποκλειστική εμπορική προμήθεια του ενός τρίτου των προϊόντων από την πόλη του Καντίθ, όσο και την μετεγκατάσταση του επικεφαλής του ισπανικού στόλου από τη Σεβίλλη στην ίδια πόλη, τερματίζοντας έτσι το άτυπο μονοπώλιο που είχε δημιουργηθεί και γιγαντώνοντας την εμπορική αξία του λιμανιού της περιοχής.

Η συμβολή των πειρατών στη διάδοση του σέρι

Με την άνθιση του θαλάσσιου εμπορίου όμως, είδαμε και την γιγάντωση της πειρατείας. Οι πειρατές ξεκίνησαν να επιτίθενται στους εμπορικούς στόλους από το Καντίθ, πουλώντας το εμπόρευμα τους στο Λονδίνο, με αποκορύφωμα τη μεγάλη πειρατεία του 1587 από τον σερ Φράνσις Ντρέικ, ο οποίος απέσπασε 3,000 βαρέλια με σέρι, διοχετεύοντας τα στην αγγλική πρωτεύουσα! Έκτοτε, το σέρι έγινε της μόδας, τόσο μεταξύ της βασιλικής αυλής, όσο και μεταξύ των εύπορων Άγγλων της εποχής. Ο Ιάκωβος Α’ μάλιστα της Αγγλίας, αναγκάστηκε να θέσει περιορισμό στην προμήθεια του σέρι για την βασιλική αυλή στα 48 γαλόνια την ημέρα! Μέχρι και ο Σαίξπηρ δήλωνε μέσω των έργων του την προτίμηση του στο ισπανικό κρασί.

Η ζήτηση για σέρι στην Αγγλία αυξήθηκε τόσο πολύ που αποφασίστηκε να μη βασίζεται άλλο στις παράνομες εισαγωγές μέσω πειρατείας και έτσι, ένα δεύτερο επενδυτικό κύμα έσκασε στο Χερέθ, αυτή τη φορά από τη Μεγάλη Βρετανία. Εγγλέζοι έμποροι οίνου κατέφθασαν τον 17^ο και τον 18^ο αιώνα στην περιοχή, δημιουργώντας δικές τους επιχειρήσεις και δημιουργώντας παράλληλα ένα ισχυρό λόμπι, ενάντια στο αγγλικό φορολογικό πλαίσιο. Αυτό το lobbying τετραπλασίασε τις πωλήσεις μεταξύ 1825 και 1840.

Η ζήτηση αργά αλλά σταθερά συνέχισε να αυξάνεται, ενώ περίπου την ίδια περίοδο οι παραγωγοί, προκειμένου να σταθεροποιήσουν το παραγόμενο προϊόν, δημιούργησαν την πρακτική του συστήματος Solera, σύμφωνα με το οποίο, κρασιά προηγούμενων χρονιών αναμειγνύονταν με φρέσκα, σε ένα ιδιότυπο και πολύ συγκεκριμένο σύστημα ανάμειξης.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, με την ανάπτυξη των συγκοινωνιών και την άνθιση του εμπορίου προς όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δημιουργήθηκε η ανάγκη προστασίας της ταυτότητας του σέρι. Το 1933 εκδόθηκε ο πρώτος ισπανικός νόμος περί οίνου, ο οποίος ανέφερε ρητώς όλους τους κανονισμούς που δημιούργησαν την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης του κρασιού, κάνοντας το το πρώτο θεσμικά κατοχυρωμένο προϊόν οίνου στην Ισπανία.