Ισορροπία. Βρείτε την.

Παν μέτρον άριστο. Δηλαδή, τα πάντα χρειάζονται ισορροπία. Ισορροπία στα θέλω μας και στις επιλογές μας, στις δράσεις και τις αντιδράσεις μας, ισορροπία στις απαιτήσεις μας –αλλά και στα δικαιώματά μας.

Ένα είναι σίγουρο: δεν είναι εποχή για μπακάληδες. Ούτε κυριολεκτικά, για όσους έχουν μπακάλικα, ούτε μεταφορικά, για όσους αποφασίσουν να δουλέψουν «στο περίπου».

Τα «χύμα» προϊόντα, χωρίς να τα καταδικάζω συλλήβδην, έχουν όπως και να το κάνουμε, ένα έλλειμμα κρεντένσιαλς –που λένε και στο χωριό του πατέρα μου, τον Πύργο Κορινθίας. Ούτε ξέρεις ακριβώς από πού προέρχονται, ούτε με τι έχουν ποτιστεί/ψεκαστεί/ταϊστεί, ούτε τίποτα. Αλλά τέλος πάντων, σε τέτοιες περιπτώσεις δουλεύει ο παράγοντας «εμπιστοσύνη». Ο «μπακάλης» όμως, θα το σερβίρει/ζυγίσει/μετρήσει με τη σέσουλα, και ο μεταφορικώς εννοούμενος «μπακάλης» θα σε εξυπηρετήσει, αλλά χωρίς να δώσει πολύ σημασία στις λεπτομέρειες.

Στο χώρο μας, η αγορά δείχνει, ότι ο κόσμος –τουλάχιστον αυτός που μας αφορά, σε τούτο δω το σάιτ- έχει αγκαλιάσει τις εξειδικευμένες προσπάθειες. Μαγαζιά που έχουν εστιάσει σε ένα είδος ποτού, όπως το τζιν, το ρούμι ή η τεκίλα, ανθίζουν. Ακόμα και «μεγαλύτερες» προσπάθειες, που επιχειρούν να τα συνδυάσουν όλα, αλλά με χαρακτήρα εξειδικευμένο, με έμφαση στην ποιότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια, διαπρέπουν. Και αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως κάτι θετικό.

Λεπτή ισορροπία

Υπάρχουν όμως και αρκετές παγίδες. Πάρτε για παράδειγμα έναν εκδοτικό οργανισμό, που βγάζει περιοδικά. Η συνεχόμενη προσπάθεια για επέκταση, που επιβάλλει η «ανάπτυξη», οδηγεί σε ολοένα και πιο εξειδικευμένες εκδόσεις. Πρώτα λοιπόν είναι ένα περιοδικό αυτοκινήτου, με τα έξοδά του προσωπικού και του τεύχους, και τα πάγια έξοδά του –γραφεία, λογιστήρια, κτλ. Έπειτα, τα περιοδικά γίνονται δύο, ένα για σπορ αυτοκίνητα και ένα για off road. Τα πάγια έξοδα μοιράζονται. Έπειτα, προστίθεται και ένα περιοδικό για οικογενειακά, ένα για αγορά, ένα για αξεσουάρ, ένα για τρέιλερ, ένα για μπαγκαζιέρες. Ο κόσμος τα ζητάει μεν, αλλά το κοινό είναι περιορισμένο και δεν καλύπτει τα έξοδα. Τα μεγάλα περιοδικά του ομίλου, παίρνουν το βάρος. Η υπερβολή οδηγεί στη χρεοκοπία, και μένουμε χωρίς δουλειά.

Αντίστοιχα και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ένας καινούριος ραδιοφωνικός σταθμός εκπέμπει. Δεν έχει ακόμα πρόγραμμα, παίζει συνέχεια μουσική. Ο κόσμος, που θέλει να ακούει μουσική χωρίς διακοπή, συντονίζεται. Η ακροαματικότητα αυξάνεται. Αυτό βέβαια, προσελκύει τους διαφημιστές. Ανάμεσα στα τραγούδια μπαίνουν διαφημίσεις. Όλο και περισσότερες. Ο κόσμος βαριέται να ακούει διαφημίσεις. Αλλάζει συχνότητα. Η ισορροπία που απαιτείται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συχνά δύσκολο να βρεθεί και να διατηρηθεί.

Να είναι φιλόξενα για να έρθει ο κόσμος, αλλά η ποσότητα των εξυπηρετούμενων να μην είναι περισσότερη από τις δυνατότητες του χώρου ή του δυναμικού του μαγαζιού. Να έχουν εξειδίκευση, αλλά να μην είναι στενόμυαλα. Όσες ομάδες έχουν βρει αυτές τις ισορροπίες, πάνε «αέρα» και έχουν και διάρκεια.

Πολλοί συμπολίτες μας θέλουν και το σκύλο ολόκληρο και την πίτα χορτάτη (καταλάβατε, τέλος πάντων). Να τα χωρέσουν όλα και να τα κάνουν όλα. Να πληρώνουν μικρό νοίκι, και να έχουν ακριβές τιμές. Να στουμπίζουν πολύ κόσμο, αλλά να μην έχουν καλό εξαερισμό ή ανέσεις. Να είναι γεμάτοι από το μεσημέρι, αλλά να μην ψαχτούν για καλό καφέ. Να μοστράρουν τίτλους, τύπου κοκτεϊλάδικο, αλλά να μη δώσουν φράγκο για λίστα. Κρίμα και (κοκτέιλ)άδικο…

Να σας το πω διαφορετικά. Διαλέξτε πλευρά. Πάρτε το απόφαση τώρα και κινηθείτε ανάλογα. Τι θέλετε να είστε, καλοί επαγγελματίες ή αρπακολλατζήδες; Οι μέρες μας δε χωράνε ημίμετρα.