India Pale Ale: Η πιο funky μπύρα

Η ιστορία της πιο… κοσμογυρισμένης μπύρας μας γυρνά περίπου δύο αιώνες πίσω, και πιο συγκεκριμένα στην εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας. Το κλίμα στα μέρη που αποτελούσαν αποικίες της Βρετανίας στην ινδική υποήπειρο ήταν γενικά πολύ ζεστό. Γι αυτό το λόγο, αναπτύχθηκε ένα νέο είδος μπύρας που εξαγόταν στην Ινδία για να κρατά χαρούμενους τους αξιωματικούς του στρατού και τους υπαλλήλους της East India Company, η οποία μονοπωλούσε το εμπόριο των βασικότερων αγαθών της εποχής μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Είναι αμφιλεγόμενο το αν κάποια μπύρα που αντιστοιχεί στα χαρακτηριστικά της ΙΡΑ προϋπήρχε ή αν αυτή δημιουργήθηκε ειδικά για τους σκοπούς του συγκεκριμένου εμπορίου. Αυτό που είναι σαφές, είναι ότι ο λυκίσκος (Humulus lupulus L.) που δρα ως συντηρητικό και αρωματική ουσία, σε συνδυασμό με γενναιόδωρες δόσεις αλκοόλ, εξασφάλιζε ότι αυτή η μπύρα θα μπορούσε να επιζήσει το μακρύ θαλάσσιο ταξίδι που ένωνε τη Γηραιά Αλβιώνα και την Ινδία. Ένα πολύμηνο ταξίδι, μέσα στα αμπάρια των πλοίων που η ατέρμονη ταλάντωση της ειδικής αυτής μπύρας μέσα στα βαρέλια κατά τη διάρκειά του, φαίνεται πως μόνο βελτίωνε τη γεύση της.

Σήμερα πλέον, καμία από τις μαύρες, κόκκινες ή λευκές India Pale Ale δεν εξάγεται αποκλειστικά και μόνο στην Ινδία. Και αν αναρωτηθεί κανείς ποιό είναι το χαρακτηριστικό που ορίζει μια τέτοια μπύρα, η απάντηση είναι τα υψηλά επίπεδα άλφα οξέων. Τέτοια συναντούμε σε πολλές ποικιλίες αμερικανικού λυκίσκου και, πιο πρόσφατα, σε κάποιες από τη Γερμανία. Αυτές είναι οι ουσίες που προσδίδουν την πικράδα στο μαγικό αυτό φυτό που χαρίζει σε μία μπύρα τις γευστικές νότες γης, ρετσινιού, άνθεων και εσπεριδοειδών. Για να ισορροπήσει την κατά ριπάς επίθεση αρωμάτων από την επιπλέον χρήση του λυκίσκου, ο ζυθοποιός υποβάλλει το μίγμα της βύνης σε μία έντονη, σύντομη και θερμή ζύμωση. Το αποτέλεσμα: ένας φρουτώδης, πικάντικος και άκρως funky ζύθος!

Οι λεπτές ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν στη διαδικασία της ζυθοποίησης, αποτελούν μία συναρπαστική πρόκληση για τους μικροζυθοποιούς. Η γενναία χρήση του λυκίσκου τους επιτρέπει να επιδείξουν τις ικανότητές τους στο παιχνίδι με τις τολμηρές γεύσεις και την υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, για να δημιουργήσουν μπύρες με ξεχωριστό ύφος. Αυτό το πάθος έχει μάλιστα εξελιχθεί σε αγώνα δρόμου, καθώς συναγωνίζονται για το ποιός θα ξεπεράσει τον άλλο στην αψάδα, την οξύτητα και την πικράδα του τελικού προϊόντος.

Οι παλιές βρετανικές συνταγές έχουν περάσει πλέον στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ωστόσο σταδιακά προσαρμόστηκαν στις αμερικανικές γεύσεις. Μερικές περιοχές της Αμερικής άλλωστε, όπως και η Μεγάλη Βρετανία, έχουν εξαιρετικό κλίμα για την καλλιέργεια υψηλής ποιότητας λυκίσκου. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί συντελέστηκε πριν από 30 περίπου χρόνια η επανάσταση της craft ζυθοποιίας, ως αντίδραση στην κυριαρχία της αγοράς από τις βαρετές και άγευστες βιομηχανικές μπύρες. Ως αποτέλεσμα, σήμερα στις ΗΠΑ υπάρχουν περίπου 2.500 μικροζυθοποιίες, όταν το 1970 υπήρχαν μόλις 50. Η τάση καλπάζει πλέον ξανά στην Βρετανία και την Ευρώπη, μιας και οι καταναλωτές στρέφονται σταδιακά εναντίον της μαζικής αγοράς, προκειμένου να απολαύσουν πιο προσεγμένους ζύθους.

Υπάρχουν αρκετές και αγαπημένες ευρωπαϊκές IPA, που θα άξιζε να βάλουμε στη ζωή μας. Ενδεικτικά προτείνω μερικές, αρχίζοντας από τις ελληνικές. Για παράδειγμα την Septem A.C.E. (8.2%) από την Εύβοια και την Σαντορινιά Crazy Donkey (6.0%). Την Two Tales Bohemian Pale Ale (6.5%) από την Τσεχία, και την Tántorgó ParIPA από την Ουγγαρία. Τις Ολλανδικές Ι.P.A. Brouwerij t’ IJ (7.0%) και Oedipus Gaia (7.0%). Και φυσικά τις λονδρέζικες Kernel Citra Motueka (7.1%) και την London Fields Shoreditch Triangle IPA (6.0%).

Εδώ, στα σχόλια, ξεδιπλώστε και τις δικές σας εμπειρίες από τον κόσμο των IPA!