Ημερολόγιο

Συνηθίζω να “χρησιμοποιώ” τις στήλες μου σαν ημερολόγιο. Όποιος τις διαβάζει, και κάνει μια ελαφριά αποκωδικοποίηση, ξέρει πάνω-κάτω τι γίνεται στη ζωή μου. Πολλές φορές κοντινοί μου άνθρωποι, μου λένε ότι δεν πρέπει να γράφω προσωπικές λεπτομέρειες, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να δω το γιατί. Ψέματα λέω; Παρόλα αυτά, το σκέφτομαι, κυρίως προβληματίζομαι αν και πόσο μπορεί να σας ενδιαφέρει. Κάποιες φορές με πιάνω να αναπολώ τις εποχές εκείνες που είχα τόσα θέματα, που ουδόλως με ενδιέφερε αν θα τα μοιραστώ μαζί σας σε ένα κείμενο. Έβαζα μια τεκίλα, και έπειτα κι άλλη, και άλλη, έπινα και έγραφα.

Παρηγορούμαι, όταν ξαναδιαβάζω παλαιά κείμενα και, συνήθως βλέπω ότι πέρα από τα περιστατικά, η ουσία τους εξακολουθεί να ισχύει. Με τον καιρό βέβαια, κάποια θέματα λύθηκαν, προέκυψαν άλλα, που ξαναλύθηκαν, και πάει λέγοντας. Το κυριότερο όμως, εγώ άλλαξα αρκετά. Αναγκάστηκα μεν, αλλά άλλαξα. Άλλαξα συνήθειες, τρόπο ζωής και -προσπαθώ- να αλλάξω και αντίληψη. Ειδικά σε αυτόν τον τομέα, διάφορα πράγματα περνούν από το μυαλό μου. Προσπαθώ να καταπολεμήσω το άγχος μου, ας πούμε, χωρίς απαραίτητα να τα έχω καταφέρει. Το σίγουρο είναι ότι παρατηρώ περισσότερο τον εαυτό μου, τι κάνω και γιατί το κάνω.

Διαπιστώνω ότι είμαι πιο ανεκτικός, λιγότερο αυστηρός, με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Συνεχίζω να γκρινιάζω, αλλά ίσως λιγότερο και μάλλον με διαφορετικό τρόπο. Έχω μάλιστα βρει και κάποια ευφυολογήματα για να το στηρίξω, και σας λέω ένα για να το χρησιμοποιείτε: τις προάλλες είπα κάτι του στιλ “γκρινιάζω, αλλά εν γνώσει μου ότι είμαι τυχερός που έχω τη δυνατότητα να παραπονιέμαι για τα ασήμαντα”. Επί της ουσίας όμως, ξέρω ότι δεν πρέπει να γκρινιάζω. Θα δουλέψω και θα το κάνω πράξη. Να ζήσουμε εκείνη τη στιγμή που θα μου πουν “Πάμε σε μπαρ” και θα πω κατευθείαν “ναι”, και τι στον κόσμο. Προς το παρόν, από εκεί που ήμουν στο “όχι”, έχω πάει στο “ίσως”.

Πλάκα-πλάκα, τον τελευταίο καιρό δεδομένου ότι δεν καταναλώνω παρά ελάχιστο αλκοόλ, έχω πάει σε ένα μόνο μπαρ. Το Noel, αφού πέρασε τις δύσκολες πρώτες μέρες, μου απέδειξε ότι μπορεί να γίνει νέο στέκι. Με τέτοιους μπάρμαν και τέτοιο καφέ, λογικό. Καθισμένος πάντως στη μπάρα του, και με όλους τους άλλους της παρέας να πίνουν, βρέθηκα στη δύσκολη θέση να πρέπει να διαλέξω ποτό. Ένα θα έπινα, να μην ήταν το απόλυτο της αρεσκείας μου; Αν είσαι σε ένα απλό μπαρ, η επιλογή είναι εύκολη, μια καλή μπίρα, μια Grimbergen ή κάποια πικρή πίλσνερ…

Όταν όμως είσαι σε ένα σοβαρό μπαρ, με σοβαρούς τέντερ και σοβαρή κάβα, τι κάνεις; Με το Cocchi, το Campari και το mixing glass να έχουν πιάσει σκόνη στο σπίτι, η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα Negroni από επαγγελματία, που μάλιστα θα μου το έφτιαχναν με Cocchi Amaro, που στο σπίτι δεν διαθέτω. Και έπειτα άρχισα να αναρωτιέμαι τι τζιν να διαλέξω, τι τόνικ και πάει λέγοντας. Ο Αλπέρ πίσω από τη μπάρα γελούσε. Δεν θα βγάζαμε άκρη ποτέ. Μου ήταν αδύνατο να διαλέξω συστατικά, πόσω δε μάλλον τελικά να καταλήξω σε ένα κοκτέιλ. Τελικά πήρα ένα σκέτο Death’s Door -τζιν αμερικάνικο που αξίζει να δοκιμάσεις αν σου ‘χει ξεφύγει. Τελικά πήρα και δεύτερο. Τελικά και ένα Νεγκρόνι. Είπαμε, προσπαθώ να γίνω καλύτερος, αλλά δεν έχω γίνει και τέλειος. Ακόμα. Άκουσα ότι σερβίρουν και υποβρύχια…