Η ζωή χωρίς αλκοόλ

“An intelligent man is sometimes forced to be drunk to spend time with his fools.”

― Ernest Hemingway

Πώς να γράψω ένα «μεθυσμένο κείμενο» χωρίς αλκοόλ, χωρίς ούτε μια σταγόνα στο αίμα μου; Και μάλιστα χωρίς ίχνος ιδέας και έμπνευσης στο κεφάλι μου; Με αυτό το εκνευριστικό κουμπάκι του Firefox να με κοιτάζει και να μου σιγοτραγουδά σα σύγχρονη λιλιπούτεια σειρήνα «Έλα, πάτα με, να δούμε λίγα αθλητικά, να δούμε τι γίνεται στο Facebook…» Όπως και έγινε μόλις τώρα άλλωστε, πέταξα μια-δυο ωρίτσες σε ηλίθιες ασχολίες και τηλέφωνα. Αυτά όμως έχουν ξανασυμβεί. Και όχι μόνο στα κείμενα του BitterBooze. Ακόμα και στο περιοδικό υπήρχαν τακτικά καθυστερήσεις. Τι να περιμένεις από τον άνθρωπο που διάλεξε για διπλωματική εργασία 6μήνου «Το κακό στη λογοτεχνία» και ξεκίνησε να τη γράφει στις 06.00 το πρωί την ημέρα της παράδοσης…

Από όλη αυτή την παράγραφο, μόνο η πρώτη πρόταση έχει σημασία για το κείμενο αυτό. Χωρίς αλκοόλ. Σε όλους έχει τύχει. Να, ο Λέλεκας έγραφε πρόσφατα για το πώς κατάφερε να… γευσιγνωσίσει (είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το ρήμα είναι λάθος), χωρίς να μπορεί να πιεί, γιατί έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή. Ε, λοιπόν, παίρνω κι εγώ. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο η συνεργασία με τον Κοροβέση που σπρώχνει τους συντάκτες στους γιατρούς, ούτε ξέρω τι ακριβώς ταλαιπώρησε τον Ted. Ξέρω ότι εγώ πήρα για πρώτη φορά στη ζωή μου αγχολυτικά, ή τέλος πάντων, για να μη δημιουργώ τσάμπα δράματα, ηρεμιστικά χάπια. Διάβαζα δε, το χαρτί με τις οδηγίες χρήσης του χαπιού και ομολογώ ότι χέστηκα πάνω μου σχετικά με το πόσο εθιστικά μπορεί να είναι, οπότε το να μην καταναλώσω ποτό, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω ως ώριμος, μη επιδεκτικά αυτοκαταστροφικός άνθρωπος. Οπότε, πάπαλα το αλκοόλ.

Εντάξει, δεν μου φαίνεται και τόσο τρομερό, όσο θα ήταν ας πούμε αν έκανα π.χ. ομοιοπαθητική και μου έκοβαν τον καφέ. Έκανα τις προάλλες ένα από αυτά τα ηλίθια τεστ που έχουν γίνει της μόδας στα Ίντερνετς, και μου έδειξε ότι η ουσία στην οποία θα ήταν πιο πιθανό να εθιστώ είναι, λέει, η μαριχουάνα, την οποία ούτε καν την αγγίζω. Την ίδια ώρα, η απουσία καφέ με κάνει σαφώς πιο νευρικό από ότι η ίδια η καφεΐνη, οπότε νομίζω είναι προφανές ότι το τεστ έλεγε πίπες κλαρωτές. Χαλαρή ήταν και η σχέση μου με το τσιγάρο, παρότι κάπνιζα για χρόνια δεν μου ‘ταν ποτέ δύσκολο να το σταματήσω, και κατέληξα να με ενοχλεί και να το αντιπαθώ. Αντίστοιχη, αν υποθέσουμε ότι μπορώ να κάνω αυτοδιάγνωση, είναι και η σχέση μου με το αλκοόλ. Δεν θα πάθω τίποτα χωρίς αυτό. Η διαφορά εδώ είναι ότι ενίοτε μου λείπει…

Αυτή η παρέα, μέσα από αυτό το σάιτ, με έχει χαλάσει. Έχει σαφώς αλλάξει τη σχέση μου με το αλκοόλ. Δεν είναι μόνο τα «μεθυσμένα» κείμενα, δεν είναι τα μπουκάλια και τα σύνεργα που έχουν κάνει την εμφάνισή τους, ούτε για τα λεφτά που έχουν κατά καιρούς ξοδευτεί. Έχει ας πούμε, κινηθεί η περιέργειά μου να δοκιμάσω, πράγμα που προφανώς με κάνει να καταναλώνω περισσότερο. Από την άλλη, με έχει μάθει να «πίνω» και να εστιάζω στην ποιότητα, που συχνά σημαίνει ότι αναγκάζομαι να στερηθώ ένα ποτό. Είναι καλό να διαλέγεις, και να μην πίνεις ότι σου σερβίρουν, και ας έχει το κοινωνικό κόστος του να θεωρηθείς «ψιλομύτης» σε μια παρέα. Τι να κάνουμε όμως ρε παιδιά, αν δεν υπάρχει ένα κοκτέιλ της προκοπής, ελπίζεις να υπάρχει τουλάχιστον ένα σκέτο απόσταγμα της προκοπής. Αν δεν υπάρχει κι αυτό, ελπίζεις τουλάχιστον να μπορείς να πιείς μια pilsener της προκοπής και αν ούτε και αυτή η επιλογή υπάρχει, ε, είναι λάθος το μαγαζί κι όσο κι αν γίνω αντιπαθής, δεν θα ξαναπάω.

Κοινωνικά, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήγα συνειδητά σε μπαρ, απλά για να πάω. Αρχικά για τη χαρά του καλού ποτού. Αλλά και για τη χαρά του άνευ κανονίσματος ραντεβού. Ο Γούντι Άλεν στην ταινία Fading Gigolo λέει ότι αντιπαθεί τους μπαρτέντερς γιατί ζουν από τη δυστυχία του άλλου. Αν δείτε πίσω από την ωμοπλάτη σας, εκεί στο βάθος, θα με δείτε να έρχομαι τρέχοντας να διαφωνήσω. Κανείς δεν σε αναγκάζει να πας στο μπαρ και κανείς δεν σε αναγκάζει να παραγγείλεις ποτό. Ίσα-ίσα, μπορεί να μην το νοιάζει ουσιαστικά, αλλά ο μπαρτέντερ φορτώνεται τους καημούς όλων μας. Καμιά φορά δε, αυτό είναι και το μόνο που χρειάζεσαι: Κάποιον να σε ακούσει.