Η μοναξιά του μπάρμαν

Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να πω την άποψή μου. Δεν έχω άποψη. Θα είμαι λοιπόν εκείνο το κωλόπαιδο που πετάει την μεγάλη πέτρα στην ήρεμη λιμνούλα, καταβρέχει τις γιαγιάδες που ταΐζουν τις πάπιες και τρομάζει τα χρυσόψαρα. Κουβεντιάστε, εσείς που έχετε άποψη, μιλήστε, πείτε την άποψή σας. Καλοκαίρι είναι, έτσι κι αλλιώς, όλοι είναι στις παραλίες, δεν θα σας διαβάσει κανείς…

Ανικανοποίητο ον ο άνθρωπος. Θέλω να κάνω μια σχέση σαν τη δική σου, μου έχουν πει κατά καιρούς φίλοι. Ναι, καλά, λέω εγώ, εκ του ασφαλούς. Όλοι το ‘χουμε περάσει. Είμαστε σε σταθερή σχέση και μουρμουράμε, είμαστε «λεύτεροι» και πάλι μουρμουράμε. Καθένας ό,τι του λείπει, λέει το ρητό. Ό,τι του λείπει, όταν του λείπει, συμπληρώνω εγώ. Στο χώρο της εστίασης (sic) όμως; Θα έλεγα ότι είναι ακριβώς ίδια τα πράγματα, απλά κάπως πιο σύνθετα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι γενικό και με διάφορους αποδέκτες: Μπορεί να κάνει μια φυσιολογική σχέση ένας μπάρμαν; Να διευκρινίσουμε εδώ, ότι η έννοια «φυσιολογική» είναι πολύ υποκειμενική και άρα απόλυτα ασταθής, οπότε εμείς θα την παγιώσουμε σε αυτό που οι περισσότεροι φανταζόμαστε με τον όρο «σχέση» και κατ’ επέκταση «οικογένεια». Ήτοι, μια κοπέλα, ένας άντρας, ένα σπίτι, κοινοί λογαριασμοί και ενδεχομένως ένα παιδί. Οι ίδιοι οι μπάρμαν θα απαντήσουν σε μεγάλο ποσοστό «Φυσικά και μπορούμε, δεν είναι δα και Bacardi Legacy». Άλλωστε, υπάρχουν και περιπτώσεις που το αποδεικνύουν –ονόματα δεν λέω, οικογένειες δεν θίγω. Είναι όμως πολύ δύσκολο να διαχωρίσει κανείς, αν οι άνθρωποι που ο προβληματισμός τους αφορά πρακτικά, λένε το «Φυσικά και μπορώ» επειδή το πιστεύουν ή επειδή εύλογα λειτουργούν αντιδραστικά μπροστά στην πιθανότητα αποκλεισμού τους από αυτή τη «δραστηριότητα».

Το ακριβώς αντίθετο πιστεύει το ευρύ κοινό, εύλογα κι αυτό ως ένα βαθμό. Αν ένας άνθρωπος, μπάρμαν ή οτιδήποτε άλλο, εργάζεται βράδυ, η κοινή αντίληψη είναι ότι το να κάνει σταθερή σχέση είναι κάτι πολύ-πολύ δύσκολο. Ο περισσότερος κόσμος εξετάζει άλλωστε το ζήτημα επιφανειακά, και θεωρεί ότι το να έχεις σχέση με ένα μπάρμαν, είναι σαν να έχεις σχέση με… στριπτιτζού ή –σε ακραίες περιπτώσεις- με πορνοστάρ. Είναι δικός σού σύντροφος μεν, αλλά θα τον χαίρονται κι άλλοι. Πρέπει βέβαια να αναφέρουμε ότι, σε ένα βαθμό, οι ίδιοι οι μπάρμαν το έχουν καλλιεργήσει αυτό, είτε με τις πράξεις τους, είτε σε φαντασιακό επίπεδο για να πουλάνε μούρη.

Όπως συμβαίνει πάντα βέβαια, η «αλήθεια» -σε εισαγωγικά, διότι θυμίζω είναι απλώς μια οπτική, μια υποκειμενική αντίληψη, των πραγμάτων- βρίσκεται κάπου στη μέση. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται εύκολα, ότι όταν εργάζεσαι στη «νύχτα», συναντάς πολύ κόσμο και μάλιστα, κόσμο που έχει σκοπό να διασκεδάσει. Οπότε, και στατιστικά να το δούμε, οι πιθανότητες για μια γνωριμία –αλλά και γενικά οι πειρασμοί- είναι αρκετά αυξημένοι. Πόσω δε μάλλον, αν είσαι μπάρμαν, και είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο επίκεντρο ενός μπαρ.

Ο ίδιος σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί πολύ εύκολα να δει και τις πρακτικές δυσκολίες μιας σχέσης σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή χωρίς την εμπλοκή τρίτων. Όταν ο ένας έχει μια πρωινή δουλειά, 08.00 με 17.00 και ο άλλος εργάζεται βράδυ, 18.00 με 02.00, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Συζητάμε μάλιστα με απόλυτο ωράριο 8ώρου, που όλοι ξέρουμε ότι δύσκολα ισχύει, και δεν αναλύουμε καν τις υπερωρίες ή/και τις όποιες μετακινήσεις μεσολαβούν. Φανταστείτε να τα έχει μια κοπέλα που δουλεύει σέρβις σε μπαρ, με έναν διαφημιστή…

Photo by Katerina Paspaliari

Άρα; Όλα πολύ δύσκολα μας τα παρουσιάζεις ρε φίλε, θα μου πείτε. Δουλειά μου είναι, να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, θα σας πω. Και για να ανοίξω εγώ την κουβέντα, ορίστε η προσωπική μου άποψη. Αν υπάρχει θέληση πραγματική, όλα γίνονται. Δεν έχω σκοπό να ακουστώ σώνει και καλά ρομαντικός, αλλά όπως σε όλες τις σχέσεις, αν οι δύο θέλουν να είναι μαζί, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Όπως σοφά είπε και ένας φίλος που εργάζεται πίσω από τη μπάρα «Δεν θα προχωρήσεις τη σχέση στον ένα και τους δύο μήνες». Καλά λέει. Αν δεν μιλάμε για κάποια πολύ παρορμητική περίπτωση, οι ζήλιες, και τα ωράρια και συνολικά, τα περισσότερα ζητήματα που μπορεί να ταλανίζουν μια σχέση, έχουν «δουλευτεί».

Κοντολογίς, και στους ανθρώπους που εργάζονται στο χώρο της εστίασης, όπως σε όλες τις σχέσεις, λέω εγώ, τον πιο σημαντικό ρόλο παίζει η επικοινωνία. Δίχως αυτή, σε όλα τα επίπεδα, τζάμπα κοπιάζουμε.

All photos by Katerina Paspaliari and Stathis Kalligeris