Η χαρά ( ; ) του social drinking

Πάντα με ιντρίγκαρε η χαρά του social drinking –του να πίνεις δηλαδή τα ποτά σου με αφορμή μία κοινωνική εκδήλωση, μία φιλική συνάντηση ή, ακόμα καλύτερα, τα ποτά να γίνονται η αφορμή για να συμβούν τα πρώτα. Άλλωστε ιστορικά είναι κάτι που έχει ξεκινήσει από αρχαιοτάτων χρόνων, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι συνεχίζεται έως σήμερα. Άλλωστε ποιος μπορεί να πει όχι στην περαιτέρω κοινωνικοποίηση, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή, χαρακτηρισμένη σαν εποχή της αποξένωσης;

Κάποια στιγμή παρόλα αυτά, ξεκίνησα να απολαμβάνω σπουδαία αποστάγματα από τη συλλογή μου ή φίνα κοκτέιλ, απλά στην παρασκευή, και στο σπίτι, μόνος μου. Ήταν στιγμές που ήθελα να πιω κάτι πριν το φαγητό σαν απεριτίφ, κάποιες άλλες που ήθελα κάτι για να συνοδεύσω το φαγητό, κάποιες άλλες που ήθελα να ταιριάξω κάτι με το πούρο μου ή και κάποιες διαφορετικές που απλά ξεδιψούσα την καλοκαιρινή μου δίψα με ένα ελαφρώς όξινο κοκτέιλ. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα χρειαζόμουν κάτι για να ζεστάνει και να ηρεμήσει το ενδεχόμενα παραφουσκωμένο μου στομάχι πριν κοιμηθώ, και εκείνες τις Κυριακές που τύχαινε να ξυπνήσω με πονοκέφαλο ή χανγκόβερ ήθελα κάτι δυνατό και αναζωογονητικό.

Βέβαια, αυτό το “drinking on occasion” όπως μου αρέσει να το αποκαλώ, περιλαμβάνει και κρασί αλλά και μπίρα. Διότι ποιος δε χρειάστηκε μια παγωμένη μπίρα για να ξεδιψάσει στην παραλία ή για να συνοδεύσει μερικά καταπληκτικά λουκάνικα; Ή ποιος είπε όχι σε ένα τοσκάνικο Κιάντι για να αγκαλιάσει μια μπιστέκα αλά Φιορεντίνα;

Κάποια στιγμή, και με αφορμή ένα πρόσφατο ιατρικό σεμινάριο που παρακολούθησα στο Λονδίνο με θέμα τις επιπτώσεις του αλκοόλ στην υγεία μας, κάθισα και σκέφτηκα πόσες μπορεί να είναι οι κοινωνικές εκδηλώσεις στην καθημερινότητα μας. Πράγματι, πολλές, όπως λογικά θα μάντεψες. Έπειτα προσπάθησα να υπολογίσω πόσα πολλά μπορεί να είναι και πόσο καταπιεστικά τα «Άντε, στην υγειά μας» που λένε οι φίλοι σου, αναγκάζοντας σε να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου που έχει φυσικά ως επακόλουθο να πιείς, και κατά συνέπεια και να επιταχύνεις τον ρυθμό της πόσης σου. Πόσα «Γιατί δεν πίνεις ρε συ;» έχεις άραγε ακούσει και έχεις αισθανθεί φλώρος, επειδή μπορεί απλά να μην έχεις διάθεση να συμβαδίσεις με τα ποτά του φίλου σου; Και φυσικά πόση δύναμη χρειάζεται για να πεις «Όχι παιδιά, εγώ δεν πίνω σφηνάκι» όταν κάποιος καλός κατά τα άλλα φίλος, θα αποφασίσει να κεράσει όλη την παρέα;  Μήπως λοιπόν να ξανασκεφτούμε το social drinking;

Θυμίζει λίγο και τον εθισμό του τσιγάρου. Διότι, άλλο να κάνεις ένα τσιγάρο με τον καφέ σου, ένα μετά το μεσημεριανό σου, ένα μετά το σεξ κι ένα μετά το βραδινό σου, κι άλλο να κάνεις δυο πακέτα την μέρα. Κάποια στιγμή, δεν καταλαβαίνεις την στιγμή, την απόλαυση. Γίνονται όλα συνήθεια και εθισμός. Χάνεται η ουσία του καπνίσματος, του φαγητού, του ποτού. Και έχω γράψει πολλές φορές πως η απόλαυση του πίνειν είναι πρωτίστως αυτή που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει.

Και κάπου εδώ, σε αυτήν την παράγραφο, είναι που παίρνω εκδίκηση από όλους τους γνωστούς και φίλους που με έλεγαν αλκοολικό, επειδή υπήρχαν στιγμές που έπινα μόνος μου. Δεν είχαν σκεφτεί ποτέ ότι η σχεδόν καθημερινή, μέτρια όμως, κατανάλωση αλκοόλ, ανεξάρτητα από την παρέα, είναι πολύ καλύτερη και στην πραγματικότητα ευεργετική για τον οργανισμό, από το ευκαιριακό «ξεφτίλισμα» αλκοόλ με φίλους. Αυτή η μικροαστική έξοδος της Παρασκευής και του Σαββάτου που τους βρίσκει νεκρούς την επόμενη μέρα από το αλκοόλ και που ισοδυναμεί σε ποσότητα με δύο δικές μου εβδομάδες.

Καταλήγω, δηλώνοντας πως τελικά ίσως το social drinking να μην πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Μαθαίνουμε γιατί πίνουμε, πως και πότε πίνουμε και εφαρμόζουμε αυτήν την αλκοολική ετικέτα στην καθημερινότητά μας. Μόνο έτσι θα πίνουμε συνειδητά, κάτι που φυσικά θα μειώσει χαρακτηριστικά τις ποσότητες που καταναλώνουμε, και θα δημιουργήσει μία κουλτούρα γύρω από το αλκοόλ.

Photo by Katerina Paspaliari and Thimios Voulgaris