Home is where the heart is

Υπάρχουν κάποια μπαρ που οι μπάρμαν σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα. Υπάρχουν κάποια μπαρ που ξέρεις ότι όταν πας θα πετύχεις κι άλλους που κουβαλούν την ίδια τρέλα και την ίδια ιδιοσυγκρασία με σένα – σίγουρα και οι ιδιοκτήτες θα ταιριάζουν κι αυτοί με σένα. Είναι κάποια μπαρ που δε χρειάζεται να παραγγείλεις – κοιτάζεις στα μάτια τον μπάρμαν και αμέσως εκείνος καταλαβαίνει πως θέλεις ένα Brown Derby, σερβιρισμένο σε ψηλό, σκαλιστό ποτήρι με μία φλούδα κόκκινου γκρέιπφρουτ.

Σε αυτά τα μπαρ συμπεριφέρεσαι σαν να είναι το σπίτι σου, όχι με την κακή έννοια αλλά με αυτήν της προστασίας που αισθάνεσαι μέσα στους τέσσερεις τοίχους της οικίας σου. Προστατευμένος λοιπόν, ακόμα και συναισθηματικά, μπορείς να πας στο μπαρ που θα σου μιλήσουν όταν θέλεις να συζητήσεις για κάτι αλλά θα καταλάβουν και πότε θέλεις απλά να πιεις το ποτό σου υπό τους ήχους του ‘’Begin the Benguine’’ του Artie Shaw γιατί πέρασες μία δύσκολη μέρα.

Και μιλώντας για μουσική, σε αυτά τα μπαρ ακούς και τις αγαπημένες σου μελωδίες, σίγουρα προαπαιτούμενο για να γίνει ένα μέρος το αγαπημένο σου. Θα ακούσεις από τζαζ και σουίνγκ μέχρι καλίπσο, σερφ και ροκ ν ρολ. Θα αναλάβει το δίδυμο φωτιά «Μάκης-Δημήτρης». Οι Άγιοι Δισκοθέτες (βοήθεια τους) που ενεργούν σαν πελάτες περισσότερο παρά σαν υπάλληλοι – υπάρχουν μέρες που έχουν τις μαύρες τους και δεν μιλιούνται, υπάρχουν μέρες που θέλουν να πιουν, υπάρχουν μέρες που θα συζητήσετε για εκείνη την τελευταία εν Ελλάδι συναυλία του Bob Brozman που είχε τύχει να πάτε μαζί πριν αυτός αποφασίσει να αυτοκτονήσει.

Αυτό το μπαρ υπάρχει για μένα, δεν είναι κάτι ιδεατό, και είναι το Gin Joint, που συχνά το γράφουν Gin Goint και σπάμε πολύ πλάκα με τα παιδιά που το έχουν. Με τη Χριστίνα και τον Δημήτρη δηλαδή, ζευγάρι επαγγελματικά αλλά και στη ζωή. Δυο άνθρωποι που θαρρώ πως ταιριάζουμε πολύ αφού νομίζω πως μοιραζόμαστε κοινές αντιλήψεις περί αισθητικής και γούστου. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν αυτό το γούστο να μην το έβγαζαν στο μπαρ τους…

Στο Gin Joint έχω περιμένει απ’έξω για να ανοίξει το πρωί για να πάρω τον καφέ μου, το έχω επισκεφθεί το μεσημέρι για early drinks ή μερικά ποτήρια κρασί, στο Gin Joint έχω πάει το βράδυ για να πιω το Manhattan μου από τα χεράκια του Βασίλη που «τρέχει» το μπαρ, έχω πάει και μετά τη βάρδια μου για τα τελευταία σφηνάκια της ημέρας. Που βέβαια ο Δημήτρης όταν παραγγέλνεις σφηνάκια σου προσφέρει κάθε φορά και κάτι καινούριο είτε από τις δεκάδες ετικέτες τζιν και τζενίβερ που διαθέτουν είτε κάποιο από τα αγαπημένα μου μπέρμπον.

Κλείνοντας, θα δηλώσω πως δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα δουλέψω στο Gin Joint, αλλά νομίζω πως προτιμώ να πηγαίνω σαν πελάτης, σαν φίλος, σαν ένας από τους ανθρώπους που έχουν μέσα στην καρδιά τους αυτό το μπαρ παρά σαν υπάλληλος. Κι αυτό γιατί δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρει να επιβιώσει αυτή η μαγεία που υπάρχει τώρα αν κάποτε χτυπήσω σέικερ πίσω από τη μπάρα του. Κάποια πράγματα πρέπει να τα αφήνεις ως έχουν, έτσι απλά, μαγικά, ονειρεμένα.

Το βράδυ μάλλον θα πάω από κει. Ο Δημήτρης μόλις με δει θα μου κλείσει το μάτι και θα ξεκινήσει να μου φτιάχνει κάτι να πιω. Η Χριστίνα θα ξεπροβάλλει και θα χαμογελάσει. Για τις επόμενες ώρες θα αισθάνομαι υπέροχα. Γιατί το σπίτι σου είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου…