Ποιος θυμάται το Harvey Wallbanger;
Γιαννης Κοροβεσης•Articles
«Ένα Harvey Wallbanger, παρακαλώ»· λίγο γλωσσοδέτης, λίγο μακρυνάρι, λίγο σοφιστικέ, σίγουρα εντυπωσιακό όνομα για κοκτέιλ στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και μακριά από τα αντίστοιχα, εντελώς χυδαία ονόματα για κοκτέιλ, που ξεπηδούσαν σαν τα μανιτάρια σε νησιώτικα μπαρ κυρίως, στην Ελλάδα. Το Harvey Wallbanger αποτέλεσε ένα από τα πλέον «ψαγμένα» κοκτέιλ εκείνων των δεκαετιών, έγινε της μόδας πολύ γρήγορα και σε μεγάλο βαθμό, αλλά πολύ σύντομα ξεχάστηκε, ίσως γιατί τελικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο ή ίσως γιατί αργότερα τα πάθη και οι προτιμήσεις διαφοροποιήθηκαν πλήρως, ποιος να μπορεί να πει με σιγουριά; Όπως, με σιγουριά, δε μπορεί να αναζητήσει και τις ρίζες του, όπως και με τα περισσότερα κοκτέιλ. Η αναζήτησή τους, παρ’ όλα αυτά, προσφέρει ένα όμορφο και γοητευτικό ταξίδι στον χρόνο και το παρόν κείμενο.
Στον πυρήνα της ιστορίας του Harvey Wallbanger βρίσκεται ένας μπαρτέντερ, όπως είναι λογικό, ο Donato “Duke” Antone. Αμερικανός -πιθανότατα ιταλικής καταγωγής-, γεννηθείς εν έτει 1917, ο οποίος τη δεκαετία του ’40 και του ’50 εργαζόταν -ίσως ήταν και δικό του- στο Blackwatch Bar, στη λεωφόρο Σάνσετ του Χόλιγουντ. Εκεί, λέγεται πως έφτιαχνε στους θαμώνες του μια παραλλαγή του Screwdriver, του βότκα με πορτοκάλι, δηλαδή. Σε αυτήν την παραλλαγή, έριχνε λίγο Galliano επάνω από το έτοιμο, σερβιρισμένο ποτό Screwdriver. Το Galliano, έχοντας διαφορετική σύσταση από το υπόλοιπο ποτό, επέπλεε. Ο Duke Antone ονόμαζε το ποτό εκείνο, ‘’Duke’s Screwdriver’’.
Την ίδια περίοδο στις ΗΠΑ ζούσε και εργαζόταν ο έτερος πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο George Bednar, εκπρόσωπος μιας εισαγωγικής εταιρείας, της McKesson Imports Company, ο οποίος είχε ως βασική αρμοδιότητα να αυξήσει τις πωλήσεις ενός από τα προϊόντα της, ενός λικέρ βανίλιας με εντυπωσιακή φιάλη, το Galliano!
Οι δυο τους κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’60, συναντήθηκαν· δυο άνθρωποι με σπουδαίο ταμπεραμέντο, σε ένα ιδανικό set-up, στις ΗΠΑ μεταπολεμικά, σε μια περίοδο έντονης ανάπτυξης, σε μια εποχή όπου η διαφήμιση έδινε ρέστα και ο κόσμος ήταν διψασμένος για ποτό, κοκτέιλ, αλλά και εικόνες, ιστορίες και… παραμύθι.
Το δικό τους «παραμύθι» ήθελε έναν υποτιθέμενο σέρφερ ονόματι Tom Harvey να μπαίνει μια μέρα στο αγαπημένο του μπαρ, το Blackwatch bar, όπου έφτιαχνε ποτά ο Antone και να ζητά, το επίσης αγαπημένο του ‘’Duke’s Screwdriver’’ για να πιεί, να ξεχάσει πως έχασε έναν πολύ σπουδαίο διαγωνισμό σερφ! Κάποια στιγμή μέθυσε και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο από τη στεναχώρια. Ο Χάρβει, δηλαδή, στον τοίχο, χτυπούσε το κεφάλι του. Ή Harvey – Wall – Banger… Εσείς, το πιστεύετε;
Μα, δεν έχει καμία σημασία. Το μοναδικό που είχε σημασία τότε ήταν πως το πίστεψαν εκατομμύρια Αμερικανών. Και όχι μόνο αυτό. Ο George Bednar, ο οποίος εντωμεταξύ είχε ξεκινήσει να συνεργάζεται με τον Antone, όταν έμαθε ότι ο δεύτερος έφτιαχνε ένα ποτό με Galliano, δημιούργησε ένα καρτούν, έναν χαρακτήρα σε τόνους του κίτρινου και του πορτοκαλί, που υποτίθεται αναπαριστούσε τον Tom Harvey, με μια σανίδα του σερφ, και το tagline ‘’Harvey Wallbanger is the name… and I can be made’’!
Σκεφτείτε ότι αυτός ο κακάσχημος χαρακτήρας μπήκε παντού· έγινε μπλουζάκι, κονκάρδα, αυτοκόλλητο και τυπώθηκε σε ένα σωρό αντικείμενα και παραφερνάλια. Έγινε μανία, έγινε ένα από τα χαρακτηριστικά σκίτσα της ψυχεδελικής αισθητικής στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, χαμός σας λέω! Αντιλαμβάνεστε, αντίστοιχα, τι έγινε με το ποτό; Ομοίως, πανικός! Και κάπως έτσι, έγινε το δεύτερο κοκτέιλ, μετά το Moscow Mule, που αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά απότοκο του μάρκετινγκ και που επηρεάζει τόσο μια ολόκληρη γενιά, επαγγελματίες και επιχειρήσεις, εισαγωγές και εξαγωγές -το Galliano έφθασε να εξάγει 500.000 κιβώτια μόνο στις ΗΠΑ(!)-, αλλά και την ποπ κουλτούρα. Απίθανα πράγματα!
Εγώ του βγάζω πάντως το καπέλο, αφενός γιατί κατάφερε με τον τρόπο του, να κυριαρχήσει στην σκηνή των μπαρ σε μια εποχή που κατά τα άλλα, δεν προσέφερε παρά ελάχιστα, ουσιαστικά και ποιοτικά ποτά. Αφετέρου, γιατί το θυμάμαι νοσταλγικά και από τα δικά μας τα μπαρ, εδώ στην Ελλάδα, πριν γίνουν της μόδας το Negroni και το Daiquiri, όταν τα ποτά που εισάγονταν στη χώρα ήταν ελάχιστα και η φιάλη του Galliano ξεχώριζε και δε χωρούσε στο back bar μας και τα νεύρα μας έσπαζαν και εκνευριζόμασταν, αλλά στο τέλος της βραδιάς, ερχόταν, ίσως, κάποια γοητευτική κυρία που έδινε παραγγελία «ένα Harvey Wallbanger, παρακαλώ» και αμέσως τα ξεχνούσαμε όλα…
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΕΓΡΑΨΕ
