Ανακαλύπτοντας εκ νέου τη γρεναδίνη και την αειθαλή γοητεία της

Ίσως το πιο κακοποιημένο, από την πάλαι ποτέ δημοτικότητά του, συστατικό κι ένα από τα πλέον παρεξηγημένα. Έγινε γνωστό για το έντονα πορφυρό του χρώμα, που το χάριζε απλόχερα σε αναμειγνυολογήματα του πρόσφατου παρελθόντος, ενώ ακόμη μερικές δεκαετίες πιο πίσω, όταν χρησιμοποιείτο για τις διακριτικές, κομψές, αρωματικές του νότες, αποτελούσε αναπόσπαστο συστατικό σε μια κλασική μπάρα. Σήμερα, αν θελήσει κάποιος να το αγοράσει έτοιμο, εμφιαλωμένο, τότε θα διαπιστώσει πως δεν υπάρχει ούτε μία ποιοτική επιλογή, μοναδική λύση να το παρασκευάσει μόνος του, στο σπίτι. Φυσικά, αναφέρομαι στο σιρόπι γρεναδίνης, ή γρεναδίνη, όπως είναι γνωστή, το κουβάρι της οποίας θα επιχειρήσω με το παρόν να ξετυλίξω.

Η γρεναδίνη έλκει την καταγωγή της, ιστορικά, από τη Μέση Ανατολή, όπου το ρόδι λατρεύεται εδώ και αιώνες. Σωστά υποθέσατε, η γρεναδίνη πρακτικά αποτελείται από χυμό ροδιού με ζάχαρη, ένα σιρόπι ροδιού, εξού και το όνομά της, το οποίο προκύπτει από τη λέξη ‘’grenade’’, πάντα στα γαλλικά για να μεταφραστεί ως «ρόδι» και όχι στα αγγλικά που σημαίνει «χειροβομβίδα»! Με κάποιο τρόπο μεταφέρθηκε από τη Μέση Ανατολή στη Γαλλία και στην Ευρώπη τον 19^ο αιώνα και αποτέλεσε ένα ακόμη χρήσιμο συστατικό για κοκτέιλ. Και δεν έμεινε εκεί, πέρασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, όπου ο Rillet πατένταρε μια συνταγή του εν έτει 1869!

Μέχρι το περιβόητο fin de siècle, η γρεναδίνη είχε βρεθεί σε ουκ ολίγα μπαρ, αντικαθιστώντας αρκετά άλλα σιρόπια σε κλασικά κοκτέιλ, ενώ κάποια άλλα είχαν στηθεί εξ ολοκλήρου επάνω στο αρωματικό προφίλ της. Δείτε το περιβόητο Jack Rose, το Monkey Gland, το Picon Punch, το Bacardi Cocktail, το Mary Pickford, το Ward Eight, το Scofflaw, το Mexican Firing Squad ή το Clover Club. Δε θα ήταν τίποτα χωρίς το γλυκόξινο και πολύπλοκο αρωματικά αυτό σιρόπι.

Κι όμως, σκεφτείτε πως κάποτε, εκεί στη δύση της πολύπαθης δεκαετίας του ’80, όταν ο μπάρμαν ήθελε να φτιάξει ένα Shirley Temple ή ένα Tequila Sunrise, κοκτέιλ που ήταν πολύ της μόδας τότε και που ζητούσαν γρεναδίνη, αυτό που έκανε ήταν να ανοίγει το βαζάκι με τα χρωμαστικά, «πλαστικά» κερασάκια μαρασκίνο, να βουτάει το κουτάλι του μέσα και να παίρνει για να χρησιμοποιήσει εκείνο το υγρό αηδιαστικό υγρό που δεν είχε φυσικά καμία σχέση με την αυθεντική, την ορθόδοξη γρεναδίνη.

Μέχρι πρόσφατα εισαγόταν στην Ελλάδα μια υπέροχη γρεναδίνη, αυτή του Οίκου Meneau, η οποία βεβαίως δεν φτιαχνόταν ούτε εκείνη με χυμό ροδιού, αλλά με βατόμουρα, φράουλες, elderberry και ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο βιολογικής καλλιέργειας. Δυστυχώς δεν εισάγεται πια. Επίσης, δοκίμασα ένα εκπληκτικό, ασύγκριτο σιρόπι πρόσφατα, το μόνο αποκλειστικά με φρέσκα συστατικά βιολογικής καλλιέργειας, της εταιρείας Bite Drinks – φράουλες, φραμπουάζ και το νοτιοαφρικάνικο φυτό buchu. Δεν εισάγεται στην Ελλάδα… ακόμη.  😉

Αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να φτιάξετε σιρόπι γρεναδίνης στο σπίτι. Εμένα μου αρέσει να χρησιμοποιώ φρέσκο χυμό από ρόδι, τον οποίο τον βάζω σε κατσαρολάκι και σε πολύ πολύ χαμηλή φωτιά, μέχρι να μειωθεί στο 1/3 του όγκου του, ενώ στο ίδιο κατσαρολάκι έχω ρίξει μερικά ολόκληρα φραμπουάζ ή φράουλες και μερικές φλούδες από λάιμ. Το σιρόπι γρεναδίνης δεν πρέπει να είναι ξεκάθαρα γλυκό, αλλά γλυκόξινο. Αν χρειαστεί και ανάλογα τη γλυκύτητα των ροδιών σας, μπορεί να χρειαστεί να προσθέσετε στο τέλος μερικές λίγες κουταλιές κρυσταλλικής ζάχαρης και να τις ανακατέψετε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Αποθηκεύστε σε φιάλη και στο ψυγείο σας για μερικές εβδομάδες.

Και θυμηθείτε, μόνο με μια ποιοτική γρεναδίνη μπορείτε να απολαύσετε στο έπακρο μερικά από τα πιο νόστιμα κλασικά κοκτέιλ όλων των εποχών! Οπότε, βγείτε στην αγορά για ρόδια, είναι και στην εποχή τους!