Η ένοχη απόλαυση του Grasshopper

Μπορεί η δημιουργία του να φημολογείται πως έχει τις ρίζες της στην αρχή του περασμένου αιώνα, ίσως και στη Νέα Ορλεάνη, τη λεβεντογέννα εκατοντάδων μπαρτέντερ και κοκτέιλ, πρωτο-έγινε όμως γνωστό από άκρη σε άκρη του κόσμου στα μέσα του αιώνα, εκεί στη δεκαετία του ’50, όταν πολλοί Αμερικανοί, ένεκα της ποτοαπαγόρευσης, οι προτιμήσεις τους άλλαξαν και «το ‘ριξαν» στα πιο γλυκά και πιο ελαφριά κοκτέιλ. Εννοείται βέβαια πως τη δεκαετία του ’70 με τα χρωματιστά ποτά το πράσινο Grasshopper έκανε θραύση, κυρίως ως ένα κοκτέιλ με κραταιά αίγλη που δε συγκρινόταν με τις νεόκοπες προσπάθειες για ψαγμένα ποτά. Έχει τα φόντα να επανέλθει; Αμφιβάλλω, αλλά θα είχε πλάκα!

Και ξέρετε γιατί θα είχε πλάκα; Γιατί τα τρία μόλις συστατικά του δεν διαθέτουν άξιους εκπροσώπους από τον χώρο των ποτών, οι οποίοι αφενός να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του, αφετέρου να κουβαλήσουν μια ολόκληρη καμπάνια προώθησης για την αναβίωσή του. Τρία μόλις συστατικά έχει η συνταγή του Grasshopper· Πράσινο λικέρ μέντας(Crème de Menthe), λικέρ κακάο (Crème de Cacao) και κρέμα γάλακτος ή παγωτό.

Η ιστορία του Grasshopper

Η πρώτη αναφορά για ένα πράσινο κοκτέιλ με το όνομα Grasshopper προέρχεται από το 1908 και το βιβλίο του μπαρτέντερ από το Σαν Φρανσίσκο William T. “Cocktail Bill” Boothby, ο οποίος αποδίδει τα εύσημα της δημιουργίας του ποτού σε έναν άλλον μπαρτέντερ από την πόλη, τον Harry O’ Brien. Η συνταγή στο βιβλίο του Boothby περιέγραφε το ποτό με δύο μόλις συστατικά (Crème de Menthe και Crème de Cacao) τα οποία τοποθετούνταν απευθείας στο ποτήρι, σε στρώσεις, σχηματίζοντας ένα από τα διάσημα ποτά της εποχής, τα επονομαζόμενα Pousse Café -μια συνταγή που παρασκευαζόταν με αυτόν τον τρόπο μέχρι τη δεκαετία του ‘30.

Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή εκδοχή του Grasshopper, η οποία περιλαμβάνει και κρέμα γάλακτος και στης οποίας όλα τα συστατικά χτυπιούνται στο σέικερ, αντί να «στρώνονται» απευθείας στο ποτήρι, δε γνωρίζουμε πού πρωτοεμφανίστηκε και ποιον έχει πνευματικό πατέρα. Κατά γενική ομολογία πάντως, ξεκίνησε να διαδίδεται στις αρχές τις δεκαετίας του ’50, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής -τυχαίο;

Ήταν εκείνη η περίοδος, λίγο μετά τον πόλεμο, αλλά και μετά την Ποτοαπαγόρευση, οπότε οι Αμερικανοί εμφανίστηκαν λίγο μπερδεμένοι με τις αλκοολικές τους συνήθειες. Στις νότιες πολιτείες ξεκινούσε η tiki κουλτούρα με τα beach bar και τα κοκτέιλ με ρούμι, κάποιοι άλλοι ήθελαν να πιούν, αλλά έχοντας ξεσυνηθίσει με τα ουίσκι προτιμούσαν πιο ελαφριά ποτά και βέβαια υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που το είχαν ήδη ρίξει στη μπριγιαντίνη και τα μιλκ-σέικ. Κάπως, τρύπωσε μέσα σε αυτά και το Grasshopper, το οποίο μάλιστα απέκτησε και τη φήμη του χωνευτικού, μετά το δείπνο, ποτού.

Και βέβαια, από τότε υπήρχαν κάποιοι που το σνόμπαραν ως φλώρικο, ως παπουδίστικο ή ως ποτό για πολύ πιτσιρικάδες (!), καθώς, όπως έγραψα, είχε πιο χαμηλό ποσοστό αλκοόλ. Όσοι δε ήθελαν κάτι με κρέμα, σίγουρα προτιμούσαν το White Russian, το οποίο τότε έκανε ακόμη μεγαλύτερη θραύση. Μάλιστα, ο θρύλος David Embury γράφει για το ποτό στο βιβλίο του The Fine Art of Mixing Drinks πως είναι «απεχθές»!

Σήμερα βέβαια, ακομπλεξάριστοι μπαρτέντερ από όλο τον κόσμο, παίρνουν τη βασική συνταγή των τριών αυτών συστατικών σε τρία ίσα μέρη και της αλλάζουν τα φώτα, διατηρώντας πάντα τη βασική γεύση και το πράσινο χρώμα που έκανε γνωστό το ποτό. Από μια απλή διαφοροποίηση στις αναλογίες των υλικών, όπως έκανε ο Dale de Groff που αύξησε την κρέμα και πρόσθεσε τριμμένη σοκολάτα, μέχρι ενίσχυση της αλκοολικής του βάσης με τη χρήση ενός αποστάγματος, προσθήκη κάποιου amaro, που ομολογουμένως του πάει πολύ, αψέντι και βέβαια κάθε γεύση παγωτού ή ακόμη και κοκτέιλ με διαυγασμένη την κρέμα· πραγματικά, άπειρες παραλλαγές.

Για πολλούς, το Grasshopper παραμένει μια ένοχη απόλαυση. Για κάποιους άλλους, όπως τον γραφόντα, ο οποίος λατρεύει τη μέντα, όσο και το συνδυασμό με σοκολάτα, μια σύγχρονη παραλλαγή με ποιοτικές πρώτες ύλες δε με αφήνει αδιάφορο, τουναντίον. Και παρόλο που δεν είμαι μεγάλος φαν των ποτών με κρέμα, έχω δοκιμάσει διάφανες εκδοχές του, που διατηρούν τη λιπαρότητα της κρέμας ως έναν βαθμό, αλλά χωρίς να χρειάζεται να φτιάχνεις μουστάκι σαν του Τζεφ Μπρίτζες με κάθε γουλιά, οι οποίες μάλιστα ήταν πολύ νόστιμες.

Αν αποφασίσετε πάντως να φτιάξετε τη βασική του εκδοχή, σας εύχομαι καλή τύχη, πραγματικά, δεν υπάρχει της προκοπής πράσινο λικέρ μέντας στην Ελλάδα. Με το λικέρ κακάο ίσως να έχετε καλύτερη τύχη, ειδικά με αυτό της Edmond Briottet ή της Giffard. Κάποτε έρχονταν νομίζω στην Ελλάδα τα εκπληκτικά λικέρ της αμερικανικής εταιρείας Tempus Fugit, η σειρά των οποίων διέθετε και φοβερό Crème de Cacao και ένα υπερσόβαρο μεν, όχι πράσινο δε, Crème de Menthe. Φευ, δύσκολο πλέον να τα βρει κάποιος! Σε κάθε περίπτωση, το Grasshopper αποτελεί μια ακόμη από εκείνες τις περιπτώσεις κοκτέιλ που τα σνομπάρουμε, μέχρι να βρεθεί κάποιος μερακλής να τα καλοφτιάξει ή να τα επαναδημιουργήσει…