Ginger beer. Ιστορία, μύθοι και πραγματικότητα.

Ginger beer, ginger ale, τζιτζιμπίρα. Ένα ποτό με τόσα διαφορετικά ονόματα, διαφορετικές εκφράσεις αλλά κοινό παρανομαστή τη ρίζα του φυτού Zingiber officinale, ελληνιστή Ζιγγίβερις, από όπου παίρνει και το σύγχρονο όνομά του τζίντζερ. Αν «χαθήκατε» ήδη, διαβάστε λίγο παρακάτω, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν στη συνέχεια.

Οι ρίζες του ποτού ginger beer εντοπίζονται στην Αγγλία και τη βόρειο Αμερική του 18^ου αιώνα όπου πρωτοπαρασκευάστηκε, ενώ η πρώιμη περίοδος κατανάλωσης του, τουλάχιστον στην αρχική του μορφή, εκτείνονται ως την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τεχνικά το ginger beer δεν είναι μπίρα. Κι αυτό διότι ενώ η παραγωγή της μπίρας περιλαμβάνει τη ζύμωση δημητριακών καρπών όπως το κριθάρι και το σιτάρι, αλεσμένων προκειμένου να μετατραπεί το άμυλο τους σε σάκχαρα, στο ginger beer η ζύμωση πραγματοποιείται σε τζίντζερ, με την προσθήκη μελάσας ή ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο. Ιστορικά, το ginger beer καταναλωνόταν όπως και οι μεσαιωνικές small beer, συνήθως αντί για το μολυσμένο νερό της εποχής, και ήταν χαμηλά σε αλκοόλ.

Και ενώ η ιστορία του ginger beer συνδέεται με τη Βικτωριανή Αγγλία και την Αμερική, τα κύρια συστατικά του, το τζίντζερ και η ζάχαρη, εκτός από μακρά ιστορία στην παραγωγή ποτών, έλκουν την καταγωγή τους από την νότια Ασία. Δια μέσου του εμπορικού Δρόμου του Μεταξιού γίνονται γνωστά στην Ευρώπη και από εκεί, με τον αποικισμό του Νέου Κόσμου, οι σπόροι τους μεταφέρονται στις νέες αποικίες. Το κλίμα της Καραϊβικής μάλιστα, αποδεικνύεται άκρως «φιλόξενο» και παραγωγικό για τις καλλιέργειες αυτές κι έτσι τα φυτά γίνονται ενδημικά, δίνοντας ταυτόχρονα και το στίγμα στην οικονομία των νησιών που μετατρέπονται στους μεγαλύτερους παραγωγούς στον κόσμο. Ιδιαίτερα δε, το τζίντζερ της αγγλοκρατούμενης τότε Τζαμάικας, θα γίνει συνώνυμο της ποιότητας και της ιδιαίτερης και έντονης γεύσης.

Το αυθεντικό όμως ginger beer έχει και άλλα δύο, βασικά συστατικά για την παρασκευή του: το λεμόνι και μια συμβιωτική αποικία μυκήτων. Αυτοί οι μύκητες που προστίθενται στο αρωματισμένο με τζίντζερ ζαχαρούχο νερό ευθύνονται για τη ζύμωση που αφενός δημιουργεί αλκοόλ και αφετέρου παράγει διοξείδιο του άνθρακα, κοινώς, φυσαλίδες.

Η περιεκτικότητα του ginger beer σε αλκοόλ πριν τον 19^ο αιώνα έφθανε μέχρι και το 11%. Το Βρετανικό Κοινοβούλιο όμως, στην διαρκή προσπάθεια να αυξήσει τα έσοδά του, φορολόγησε κάθε ποτό που υπερέβαινε την 2% περιεκτικότητα σε αλκοόλ, έτσι οι παραγωγοί, για να κρατήσουν την τιμή του προϊόντος τους χαμηλά, μείωσαν και την αλκοολική περιεκτικότητα, μειώνοντας τη διάρκεια ζύμωσης.

Τα πρώτα ginger beer εμφιαλώνονταν σε πήλινες φιάλες με φελλό. Ο φελλός κρατούσε το ανθρακικό, ενώ το σκούρο χρώμα της φιάλης απέτρεπε τους καταναλωτές να έρθουν σε επαφή με το συνήθως νεφελώδες περιεχόμενο της.

Το ginger ale από την άλλη, παρουσιάστηκε ως υποκατάστατο γεύσης του ginger beer όταν η κατανάλωση του δεύτερου απαγορεύτηκε με την αμερικανική ποτοαπαγόρευση του 1920. Σε αντίθεση με το ginger beer, στο ginger ale δεν πραγματοποιείται καμία ζύμωση και το προϊόν εμφιαλώνεται με την προσθήκη ζάχαρης και αρώματος τζίντζερ σε ανθρακούχο νερό. Κάτι παρόμοιο με την παραγωγή των σύγχρονων ginger beer, τα οποία δεν περιλαμβάνουν ούτε αυτά ζύμωση και απλώς είναι πιο μπαχαρένια και καυτερά, με πιο έντονη γεύση τζίντζερ από τα ginger ale.

Η Κέρκυρα από την άλλη, ως πρώην τόπος υπό αγγλική κατοχή, ήρθε σε επαφή από πολύ νωρίς με το ginger beer. Η συνταγή μεταφέρθηκε στο νησί του Ιονίου λίγο πριν το τέλος του 19^ου αιώνα, όπου αναπόφευκτα ξεκίνησε και η τοπική παραγωγή. Η τζιτζιμπίρα ή τσιτσιμπίρα, όπως έγινε γνωστή στην Κέρκυρα παραγόταν κι αυτή με μερική ζύμωση και όχι με ενισχυτικά γεύσης και γλύκανσης και την σέρβιραν οι ντόπιοι αρτιζάνοι παντοπώληδες στους Άγγλους άρχοντες τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα. Η συνταγή έγινε συνώνυμη της Κέρκυρας και παράγεται μέχρι και σήμερα.

Φυσικά, το ginger beer ταυτίστηκε και με κοκτέιλ, με το Dark ‘n’ Stormy και το Moscow Mule να είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.