Gaggenau Sommelier Award 2014

Όντας αρχάριος στη σύνταξη κειμένων, φτάνω στο συμπέρασμα πως το πιο δύσκολο είναι η αρχή, οι πρώτες δύο προτάσεις, μετά το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά. Γι’ αυτό κι εγώ τώρα αποφάσισα να κλέψω και να ξεκινήσω ανάποδα, κατευθείαν από το συμπέρασμα. Θα σας γράψω για το ταξίδι μου στο Στρασβούργο, και για το πώς κατάλαβα ότι η δουλειά και το χαμηλό προφίλ πολλές φορές δεν είναι αρκετά για την επιτυχία. Υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο που συχνά παραβλέπεται ή παρεξηγείται: το θράσος.

Μου το θύμισε, μία μέρα πριν μπω στο αεροπλάνο για τη Γαλλία, ο φίλος Στέφανος Κόγιας στη Θεσσαλονίκη. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχα λάβει ένα τηλεφώνημα από τους ανθρώπους της Gaggenau Ελλάδος, οι οποίοι με ενημέρωναν για ένα παγκόσμιο διαγωνισμό σομελιέ μέχρι 34 χρονών, που διοργάνωνε η “μαμά” εταιρεία. Μου είπαν πως θα ήταν μεγάλη τους τιμή να τους εκπροσωπήσω. Η τιμή όμως κατά βαση ήταν και δική μου, καθώς η Gaggenau είναι ένα ιστορικό premium brand και πρωτοπόρος στην κατασκευή οικιακών συσκευών κουζίνας, που έχει συνδέσει το όνομά της με τη γαστρονομία.

Η διαδικασία γύρω από το διαγωνισμό πάντως, αποδείχθηκε αρκετά σύνθετη. Μου εστάλη ένα ερωτηματολόγιο, όπου εκτός από ερωτήσεις θεωρίας για κρασί, τυριά, καφέ και άλλα, περιλαμβάνονταν και ερωτήσεις κρίσεως, σχετικά με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο σομελιέ σήμερα και ποια είναι τα βασικά καθήκοντά του και η ιεράρχηση αυτών. Το ερωτηματολόγιο στο σύνολό του ήταν περίπου 20 σελίδες. Όλοι οι υποψήφιοι είχαμε ένα deadline για να το αποστείλουμε στη Γερμανία, όπου εκεί θα γινόταν η επιλογή των τριών καλύτερων, οι οποίοι αυτόματα θα προκρίνονταν στον τελικό στο Στρασβούργου. Δε σας κρύβω πως η περίοδος που ήρθε αυτή η πρόκληση, ήταν η πιο «γεμάτη» από υποχρεώσεις για μένα. Είπα όμως “Let’s do it”, κάτι το οποίο μετατράπηκε δύο μήνες μετά σε “Let’s see how it is to win an international sommelier competition”.

Τα γραπτά διορθώθηκαν από τρεις σημαντικούς ανθρώπους στο παγκόσμιο οινικό στερέωμα. Ο Serge Dubs, βέρος Αλσατός, για χρόνια chef sommelier στο τριάστερο Auberge de l’ Il, καλύτερος σομελιέ του κόσμου το 1989, η Anne Marie Foidle, πρόεδρος των σομελιέ της Αυστρίας και μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης στην ASI (παγκόσμια ένωση των σομελιέ) και ο Joel B. Payne, ένας από τους κορυφαίους οινικούς συγγραφείς με ειδίκευση στους αμπελώνες της Γερμανίας, με συμμετοχή στα Decanter magazine, Gault Millau, World of fine wine.

Μετά από λίγο καιρό έλαβα άλλο ένα τηλεφώνημα από τους ανθρώπους της Gaggenau, οι οποίοι με πληροφορούσαν ενθουσιασμένοι, πως έχω προκριθεί στον τελικό και θα πρέπει να ταξιδέψω στο Στρασβούργο στις 26 Νοεμβρίου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως το δύσκολο κομμάτι είχε ξεπεραστεί, έχοντας κατά νου ότι τα δυνατά μου χαρτιά είναι το performance και η ικανότητά στο food and wine matching. Και αυτά ακριβώς, δεν τα είχα καν χρησιμοποιήσει ακόμα…

Η διαδικασία του τελικού χωριζόταν σε δύο μέρη. Το πρώτο περιλάμβανε μία τυφλή γευσιγνωσία τριών κρασιών και τεσσάρων αποσταγμάτων σε 12 λεπτά, μπροστά σε 50 δημοσιογράφους γαστρονομίας από όλο τον πλανήτη. Στη συνέχεια υπήρχε μία ερώτηση για το ρόλο του σομελιέ στη σημερινή εποχή, η οποία θα έπρεπε να απαντηθεί μέσα σε 5 λεπτά. Το δεύτερο κομμάτι περιλάμβανε κάτι μοναδικό και πρωτοποριακό. Μας δόθηκε ένα μενού επτά πιάτων, του “αστεράτου” Ιταλού σεφ Riccardo Camanini, και ανέθεσαν στον καθένα μας από δύο πιάτα, συν ένα που το ανέθεσαν και στους τρεις.

Εμείς έπρεπε να διαλέξουμε δύο κρασιά για το κάθε πιάτο, ένα από την Αλσατία και ένα από τον παγκόσμιο αμπελώνα, που να ταιριάζουν με τα πιάτα. Οι άνθρωποι της Gaggenau θα έβρισκαν τα κρασιά και θα τα σέρβιραν στο πραγματικό δείπνο του τελικού, όπου θα δοκιμάζονταν μαζί με το μενού, τόσο από τους κριτές όσο και από τους δημοσιογράφους. Και πραγματικά, νομίζω πως η ιδέα αυτής της δοκιμασίας είναι η “καρδιά”, η ουσία αυτού του επαγγέλματος. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, μας δίνονταν 8 λεπτά για να αναλύσουμε τις επιλογές μας για τους συνδυασμούς σε όλους τους συνδαιτυμόνες, σαν να είμαστε στο εργασιακό μας περιβάλλον.

Παρασκευή 28 Νοέμβρη, 10:00 π.μ., Κεντρική αίθουσα, Gaggenau Brand Center, Lipsheim. Ο Serge Dubs ξεκίνησε την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. “Θα ξεκινήσουμε από την δεύτερη θέση. Είναι ο κύριος Pawel Demianuk από την Πολωνία”. Για μένα, ο χρόνος πάγωσε. Δύο θέσεις ελεύθερες, η τρίτη και η πρώτη. Στον Άγγλο δημοσιογράφο που μου πήρε συνέντευξη την προηγούμενη μέρα το είπα ξεκάθαρα “Έχω έρθει εδώ για να κερδίσω”.

Απέναντί μου, ένας εξαιρετικά ταλαντούχους Γάλλος σομελιέ που δουλεύει σε ένα διάστερο εστιατόριο στην Αγγλία, και παίζει μάλιστα εντός έδρας. Κι όμως, “Πολλά συγχαρητήρια, Kevin Barbry, συνέχισε έτσι, το μέλλον είναι μπροστά σου” είπε ο Serge Dubs. Για μια στιγμή στεναχωρήθηκα γι’ αυτό το παιδί, έχω βρεθεί στη θέση του και ξέρω πως είναι. Μόνο για λίγα δευτερόλεπτα όμως, καθώς μόλις συνειδητοποίησα ότι η πρώτη θέση ήταν κενή και είχε μείνει μόνο ένας υποψήφιος. “Ο νικητής του διαγωνισμού είναι ο Νικόλας Γιαννόπουλος από την Ελλάδα και είμαστε όλοι πολύ περήφανοι γι’ αυτόν, καθώς ξεχώρισε σε όλες τις διαδικασίες. Nikolas, πολλά συγχαρητήρια!”

Ένα βήμα μπροστά, βαθιά υπόκλιση στο κοινό, το οποίο χειροκροτά. Για μια στιγμή αισθάνθηκα σαν ηθοποιός του θεάτρου μετά από μία μεγάλη παράσταση που το κοινό δε σταματάει να χειροκροτά και ο θίασος παραμένει στη σκηνή μέχρι να κοπάσει το χειροκρότημα. O Serge Dubs κατ’ ιδίαν μου εκμυστηρεύεται πως περιμένει από μένα μία πολύ καλή παρουσία στον παγκόσμιο διαγωνισμό, που θα γίνει σε ενάμιση χρόνο στην Αργεντινή. Δεσμεύομαι να το κάνω.

Μία δημοσιογράφος από την Κίνα με ρώτησε “Όταν κέρδισες το διαγωνισμό έγραψες στη σελίδα σου στο Facebook το tag #endlessdream. Ποιό είναι αυτό;” Το δικό μου όνειρο δίχως τέλος, είναι να πορεύομαι στη ζωή μου έχοντας το στοιχείο του κρασιού κοντά μου και να γνωρίζω οινοπαραγωγούς, σεφ, εστιάτορες και οινικές προσωπικότητες καθημερινά, και να κλέβω λίγο από τη λάμψη τους. Γράφω αυτό το άρθρο σε ένα πολύ ωραίο καφέ στο κέντρο του St. Moritz, ακούγοντας στο repeat το τραγούδι των Cure “Doing the unstuck”. Καλή χρονιά.