Εστίαση, out of focus…

Η βραδιά του πρώτου γύρου των εκλογών ήταν ζόρικη. Είχα γεμίσει μια πετσέτα με πάγο –Hoshizaki φυσικά- και είχα βάλει στην κεφάλα μου για να μου πέσει η πίεση! Το ποσοστό των νεοναζί στην Αττική ήταν (άλλο) ένα σοκ. Μια, δυο, τρεις, οι δικαιολογίες τελείωσαν. Κρίση, αγανάκτηση και μαλακίες. Φασισταριά, ζουν ανάμεσά μας. Παρόλα αυτά, πρέπει κάτι να φάμε. Θα παραγγείλουμε, αποφασίζει η ομήγυρης. Πίτσα αποφασίζει η πλειοψηφία. Ξέρω μια εξαιρετική πιτσαρία* λέει ένας, αλλά πρέπει να πάμε να τις πάρουμε γιατί delivery τις χρεώνει €2 παραπάνω την κάθε πίτσα. Ντόινγκ. Δύο;

Το ότι έχει διαφορά δεν πειράζει τόσο, δικαίωμά του, αλλά €2 καπέλο στα πέντε, μου φαίνεται πολύ. Είναι 40% αύξηση ή για να το πούμε αλλιώς, σαν παρέα, στις τέσσερις πίτσες θα πληρώναμε €8 περισσότερα, ήτοι 1,5 πίτσα περισσότερη αν πηγαίναμε να τα παραλάβουμε. Όπως και να ‘χει, το γνωρίζαμε και μπορούσαμε να κάνουμε την επιλογή μάς. Προκύπτει και ένα άλλο θέμα βέβαια, αυτό του φιλοδωρήματος του «ντελιβερά» Άμα χρεώνομαι 40% επιπλέον για παράδοση, προφανώς δεν θα δώσω έξτρα πουρμπουάρ, αφού το «άγραφο» κόστος της παράδοσης το έχω ήδη χρεωθεί και με το (πολύ) παραπάνω. Μπορούμε να αρχίσουμε και τα συνδικαλιστικά, ότι το χρήμα πάει στην τσέπη του αφεντικού και άλλα τέτοια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που επί της ουσίας μάλιστα εμένα, ως πελάτη, δεν με αφορά άμεσα.

Με αφορά όμως η εξυπηρέτηση. Κάνουμε την παραγγελία μάς λοιπόν και μας λένε πως θα είναι έτοιμα σε 30 λεπτά, οπότε καβαλάμε την μοτοσικλέτα και πάμε να παραλάβουμε. Καλησπέρα, έχουμε κάνει μια παραγγελία. Σε τι όνομα; Στο όνομα Ταδόπουλος. «Μισό λεπτό να δω… Ακούστε, δεν έχουν μπει ακόμα, έχω δυο παραγγελίες delivery και μετά θα μπουν οι δικές σας» Εκεί τόλμησα να ανακατευτώ, για να μάθω το μόνο ουσιαστικό πράγμα που με ενδιέφερε και με αφορούσε. «Σε πόση ώρα δηλαδή θα είναι έτοιμες;» Με άλλα, απλά, λόγια, πόσο θα χρειαστεί να περιμένω στο πεζοδρόμιο σαν το μαλάκα; «Ε, ξέρετε, έχει πάρα πολύ δουλειά, και έχω τρία τραπέζια να εξυπηρετήσω, και πέντε παραδόσεις που προέκυψαν» και ένα ακόμα κατεβατό από δικαιολογίες που μου έλεγε η ταλαιπωρημένη από την επιτυχία, πρώην ηθοποιός απ’ ότι μου είπαν, ιδιοκτήτρια και ταμίας του καταστήματος.

Αρχίζω και παίρνω ανάποδες. Το ότι πάει καλά το μαγαζί σού και έχεις πολλή δουλειά είναι ευτυχές, πλην όμως δεν μπορεί να επηρεάζει εμένα που είμαι πελάτης. «Αυτά τα πράγματα δεν με αφορούν που μου λέτε, σας ρώτησα απλά, σε πόση ώρα θα είναι έτοιμες οι πίτσες» Τσαντίστηκε και απάντησε αγενώς, θα έλεγα. «Εγώ είμαι πελάτης» της λέω, «Εσείς επαγγελματίας» Τσαντίστηκε ακόμα περισσότερο και μίλησε ακόμα πιο αγενώς, λέγοντας κάτι αρλούμπες ότι την προσβάλω και άλλα παρόμοια. Πετάχτηκε, αγενώς, και ο Ιταλός μάγειρας, σεφ, πιτσοψήστης ή πώς διάολο λέγονται, και είπε κάτι του στιλ «Ιτσικία. Αν τέλι πίτσα κάτσι, πάρι πίτσα, αν ντε τέλι πίτσα, φίγκι» Εννοείτε ότι έφυγα, κι ας έπρεπε να γυρίσω με τα πόδια, καθώς ο φίλος στον οποίο άνηκε η μοτοσικλέτα, είχε μείνει να κοιτάει σαστισμένος. Για καλή του τύχη βέβαια, και αυτό το λέω τώρα, έφυγε κι αυτός…

Ρεζουμέ: Παραγγέλνουμε, μας λένε μια κάποια ώρα και εμείς που πεινάμε, είμαστε συνεπείς, ενώ αυτοί που ορίζουν την ώρα και παράγουν, είναι ασυνεπείς. Εγώ περιμένω στο πεζοδρόμιο, πεινασμένος, μακριά από την παρέα μου, και αυτοί κάνουν τη δουλειά από την οποία βγάζουν το ψωμί τους. Εγώ αισθάνομαι ριγμένος και αδικημένος και διεκδικώ τα δικαιώματά μου ως πελάτης και αυτοί έρχονται σε δύσκολη θέση και επιτίθενται. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά όταν μου αραδιάζουν ως δικαιολογία το πόση δουλειά έχουν, εγώ βλέπω δύο πολύ απλά πράγματα. Πρώτον, μια ατελείωτη εγωπάθεια. Τι άλλο μπορεί να είναι όταν λες σε ένα πελάτη που «ταλαιπωρείται» εξαιτίας σου, πόσο ταλαιπωρημένη είσαι εσύ; Το δεύτερο πράγμα που φανερώνεται, είναι απληστία.

Photo by Thimios Voulgaris

Υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και τελικά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αν την έκαναν καλά, δεν θα υπήρχε δυσαρεστημένος πελάτης. Βέβαια, για να είναι όλοι οι πελάτες ευχαριστημένοι, θα χρειαζόταν περισσότερο προσωπικό, άρα μεγαλύτερο κόστος και άρα μικρότερο κέρδος, κάτι που είναι αντίθετο με τους κανόνες του καπιταλισμού. Βέβαια, ο κακός καπιταλισμός, δεν λέει πουθενά «Κάντε κακά τη δουλειά σας για χάρη του κέρδους» Το παράδειγμα με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, πιστεύω είναι σε όλους γνωστό. Ξεκινάει ένας νέος σταθμός, παίζει συνέχεια μουσική (αφού είναι νέος και δεν έχει φτιάξει πρόγραμμα), ο κόσμος γουστάρει, ο σταθμός κάνει ακροαματικότητα, γίνεται γνωστός, αρχίζουν οι διαφημίσεις, μειώνονται τα τραγούδια, γίνεται «ένας ακόμα σταθμός» και τελικά ο κόσμος σταματά να ακούει. Σε μια επιχείρηση, οφείλεις να έχεις πλάνο, και αυτογνωσία, και αν έχεις επιτυχία, η ανάπτυξη έρχεται από τη μεγαλύτερη επένδυση που φέρνει μεγαλύτερη απόδοση. Αν τα κουκιά δεν βγαίνουν, ο καλός επαγγελματίας αναγνωρίζει τη θέση τού και μένει στα κεκτημένα όσο περισσότερο μπορεί. Με τους πελάτες του όμως, ευχαριστημένους.

Για να γυρίσουμε στο χώρο της εστίασης, και στις πίτσες μού βεβαίως, αναποδιές συμβαίνουν. Μπορεί να έγιναν χίλια πράγματα που οδήγησαν στην καθυστέρηση, με πιο απλό και κατανοητό, ένα ανθρώπινο λάθος, έναν κακό υπολογισμό. Νο προμπλέμο. Πες το μου, ευγενικά, ζήτα και συγγνώμη και όλα καλά. Διότι, η ουσία, δεν αλλάζει ρε φίλε. Ο πελάτης έχει δίκιο. Όχι «πάντα» που λέει η λαϊκή ρήση, αλλά γενικά, έχει. Αυτή η σχέση, δεν μπορεί να είναι ισότιμη. Δεν γίνεται να είναι ισότιμη. Κάνεις μια δουλειά, προσφέρεις μια υπηρεσία. Το όλο νόημα είναι ο πελάτης, χωρίς αυτόν, δεν έχεις λόγο ύπαρξης. Σε καμία περίπτωση δεν υπερασπίζομαι ακραίες συμπεριφορές, ούτε υπονοώ ότι ως επαγγελματίας, πρέπει να κάτσεις να σε γαμήσουν. Αλλά δεν μπορεί κι όλας, αυτόν που πληρώνει, να τον γαμήσεις. Οι κακοί τρόποι και η αλαζονεία είναι εγγύηση αποτυχίας.

*Εννοείται ότι δεν λέω το όνομα της πιτσαρίας, δεν θέλω καθόλου να της κάνω την τιμή να διαφημιστεί δωρεάν από το www.bitterbooze.com Αν παρόλα αυτά γουστάρετε να επιβραβεύετε τους κακούς τρόπους και είστε τόσο κοιλιόδουλοι ή μαζοχάκια που σας αρέσει να σας μιλάνε άσχημα, είναι στην Καισαριανή επί της Εθνικής Αντιστάσεως. Τελικά πάντως να ξέρετε, φάγαμε στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο κάτω, στο Νο36, το εξαιρετικό Πεϊνιρλί του Σπύρου, χειροποίητο και τραγανό.

Photos by Artemis Tsipi and Thimios Voulgaris