Η φλογερή ψυχή της Νάουσας και της οινικής Ελλάδας

Στα κατάστιχα της οινικής ιστορίας του τόπου μας υπάρχει ένα όνομα που ξεχωρίζει, ένα όνομα που παραμένει, ανεξίτηλα γραμμένο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες οινικές τάσεις κι αν δείξουν πως μπορεί να κατακτούν τον κόσμο, όσες νέες και πειραματικές εμφιαλώσεις διανεμηθούν στην αγορά. Είχα όλα τα παραπάνω στο μυαλό μου για τα Οινοποιεία Μπουτάρη και το Grande Reserve Naoussa Boutari 2011, γι’ αυτό και όταν βρήκα τυχαία δυο φιάλες από τη μαγική χρονιά του 2011, τις άρπαξα δίχως δεύτερη σκέψη.

Διαβάζοντας σχεδόν καθημερινώς, λεκτικές υπερβολές και μεγαλοστομίες για κρασιά και αποστάγματα, αλλά και για ταινίες, βιβλία, παραστάσεις και συναυλίες, δεν μπορώ παρά να προσπαθώ να διατηρώ ένα αρκετά φειδωλό συντακτικό προφίλ -τουλάχιστον ως προς τις εκφράσεις θαυμασμού μου. Δεν είναι όλα τα κρασιά συγκλονιστικά, όλα τα βιβλία αριστουργήματα, δεν ζούμε καθημερινώς πανδαισίες απόλαυσης με φαγητά, αποστάγματα και κοκτέιλ ή τουλάχιστον δε γίνεται να περιγράφονται ως τέτοιες, διότι θα χάσουν την πραγματική τους αξία οι λέξεις και δε θα μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε όταν αισθανθούμε την αληθινή ανάγκη.

Πώς, για παράδειγμα, μπορεί κανείς να αγνοήσει 144 ολόκληρα χρόνια ιστορίας, όταν μιλά για τον ελληνικό αμπελώνα και την εγχώρια οινοποίηση; Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να μην αισθανθεί δέος στην όψη και μόνο του 18, μπροστά από το 1879, έτος Μηδέν της ίδρυσης της εταιρείας από τον Ιωάννη Μπουτάρη, της εταιρείας εκείνης που ευθύνεται για ουκ ολίγες ιστορικές «πρωτιές»; Και βέβαια πώς μπορεί να περιγράψει κανείς τα συναισθήματά του μετά την απόλαυση μιας αληθινά εμβληματικής ετικέτας της, του Grande Reserve Naoussa Boutari 2011, με περισσότερα από 45 χρόνια στην αγορά και σε μια χρονιά που για το Ξινόμαυρο στην Ελλάδα, αλλά και για τη συγκεκριμένη ετικέτα, απεδείχθη εξαιρετική, σαρώνοντας τις διακρίσεις και αποσπώντας υψηλότατες βαθμολογίες, τόσο σε διεθνείς διαγωνισμούς και αξιολογήσεις, όσο και στην καρδιά των απανταχού οινόφιλων, οι οποίοι πίνουν -όχι νερό- κρασί στο όνομά του!

Σε κάθε περίπτωση όμως και αδιαμφισβήτητα, το Grande Reserve Naoussa του Boutari, αποτελεί τη φλογερή ψυχή της Νάουσας ως οινοποιητικής ζώνης, αφού υπηρετεί πιστά, τόσο την καταγωγή, όσο και την ίδια την ποικιλία του Ξινόμαυρου, το πιο αντιπροσωπευτικό ίσως δείγμα των κλασικών, παραδοσιακών κρασιών που ανέδειξαν την περιοχή σε ιερό τόπο προσκυνήματος μεταξύ των οινόφιλων και μία από τις τρεις κουκίδες στο εμβληματικό τρίγωνο Νάουσα-Σαντορίνη-Νεμέα.

Τούτων γραφέντων, θυμάστε τις δύο εκείνες φιάλες που προανέφερα; Είχα προγραμματίσει κατ’ οίκον σουαρέ με φίλους και το οινικό «κυνήγι» για ετικέτες που θα μπορούσαν να λάμψουν απεδείχθη επιβεβλημένο, αλλά και άκρως αποτελεσματικό, καθώς τις ανακάλυψα κατά την επίσκεψή μου σε γνωστή και μη εξαιρετέα κάβα των Αθηνών. Η πρόκληση ήταν να βρω κρασί να μας πάει από το πρώτο πιάτο, στο κυρίως, αλλά και σε ένα πλατό τυριών που θα βγάζαμε στο τέλος.

Η μέρα έφθασε, οι φίλοι κατέφθασαν στο σπίτι, τα φαγητά ετοιμάστηκαν και ξεκίνησαν να σερβίρονται, με το Grande Reserve Naoussa Boutari 2011 να έχει μεταγγιστεί από πριν σε καράφα, να περιμένει υπομονετικά και να καραδοκεί για να πλημμυρίσει τους ουρανίσκους μας.

Η αρχή έγινε με ένα «τρουφάτο» ριζότο που συνδυάστηκε πολύ όμορφα και νόστιμα με το Grande Reserve Naoussa Boutari 2011. Μια συνταγή με λιπαρή υφή, που δαμάζεται από την οξύτητα του κρασιού, ενώ τα «γήινα» αρώματα τόσο σε αυτή, όσο και στο ριζότο, ταιριάζουν αρμονικά. Στο κυρίως πιάτο, ένα μοσχαρίσιο οσομπούκο, κρεατένιο, με ελάχιστη προσθήκη τομάτας στη σάλτσα, συνοδευόμενο από πουρέ πατάτας, συναγωνίστηκε σε πλούτο, δύναμη, εμπειρία και μπαχαρώδη χαρακτήρα το Grande Reserve. Οι ώριμες τανίνες του κρασιού απεδείχθησαν «λίρα εκατό», πολύτιμο δομικό στοιχείο του που είχε εξελιχθεί σε ασύγκριτο βαθμό και που βοήθησε στην ανάδειξη του πιάτου, χωρίς καμία πλευρά να μη θέλει να καλύψει την άλλη. Φθάσαμε στο φινάλε με ένα πλούσιο πλατό από ώριμα τυριά, για επιδόρπιο. Παλαιωμένες γραβιέρες, τσένταρ και ισπανικό Μαντσέγο, εμφανίστηκαν παρέα με ένα υπέροχο τσάτνεϊ λιαστής τομάτας, πατέ ελιάς και τσάτνεϊ σύκου. Και εδώ το κρασί με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Νότες ξηρών καρπών και πολύπλοκα αρώματα από την ωρίμαση των τυριών αναζήτησαν και έλαβαν «ζευγάρωμα» με την οξύτητα του Grande Reserve, τη φρουτένια πολυπλοκότητα και -«για κερασάκι»- τα τριτογενή, εξελιγμένα, γήινα αρώματα της επικής αυτής χρονιάς. Ήταν μια βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό, η οποία άξιζε να αποτυπωθεί και σε ένα κείμενο!

Σταθερές οινικές αξίες, που παραμένουν αναλλοίωτες ως προς την ποιότητα και τη διαχρονικότητά τους, αλλά εξελίσσονται τόσο υπέροχα μέσα στο χρόνο, ώστε κάθε φορά έχουν να προσφέρουν και διαφορετικές εμπειρίες.