Μπίρα και Fine Dining – Δυο επαγγελματίες εκθέτουν την άποψή τους

Η εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα που έχουν λάβει διαχρονικά η μπίρα και το κρασί στην συνείδηση των περισσοτέρων, υποθέτω πως σας είναι λίγο-πολύ, γνωστές. Από την μία, έχουμε το κρασί: όλη η φυσιογνωμία του χαρακτηρίζεται από κομψότητα, καλαισθησία, γλαφυρότητα. Μπορεί να απολαμβάνεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά αποτελεί αναμφισβήτητα την νούμερο ένα επιλογή στα «ισχυρά» πορτοφόλια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην σύγχρονη κοινωνία φυσικά, αλλά από εποχές Αρχαίας Ελλάδας ή/και Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από την άλλη όμως, έχουμε και την μπίρα: εργατική/μεσαία τάξη, προϊόν που βρίσκεται πιο κοντά στο μέσο πορτοφόλι, κατανάλωση σε ποσότητες. Μήπως όμως αυτά τα πρότυπα φαντάζουν πλέον παρωχημένα; Μήπως η craft μπίρα που μύησε τόσο κόσμο στην μαγεία του ποιοτικού ζύθου αρχίζει σιγά-σιγά να καταλαμβάνει θέση στο πιο fine dining κομμάτι της εστίασης που μέχρι πριν λίγα χρόνια την σνόμπαρε;

Στο παρόν κείμενο λοιπόν δεν θα ασχοληθούμε με τον λόγο που οι Αρχαίοι Ρωμαίοι προτιμούσαν το κρασί από την μπίρα, αλλά θα καταπιαστούμε με κάτι ολίγον τι πιο σύγχρονο: πώς με αργά βήματα η craft μπίρα μετά από pub και μπιραρίες, παρεισφρέει σε χώρους που μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν της ήταν οικείοι, δηλαδή fine dining εστιατόρια. Αυτό έχει συμβεί κατά βάση για δύο λόγους. Ο πρώτος, που είναι και ο προφανής, είναι η εξέλιξη της ίδιας της μπίρας. Ειδικά κατά την τελευταία δεκαπενταετία, οι γευστικοί ορίζοντες της μπίρας δείχνουν να μην έχουν τελειωμό: μπίρες πικρές, ξινές, γλυκιές, φρουτώδεις, σοκολατένιες, με κάθε λογής φρούτο, μπαχαρικό, σάκχαρο και πάει λέγοντας. Αυτή η μόνιμη γευστική εξέλιξη έχει δώσει την επιλογή στους υπεύθυνους των fine dining εστιατορίων να πραγματοποιήσουν όποια γευστική συσχέτιση επιθυμούν με πιάτα των μενού τους με απόλυτη επιτυχία.  Ο δεύτερος λόγος είναι φυσικά πως από την στιγμή που προσφέρθηκαν ευρέως στον κόσμο όλες αυτές οι μπίρες –και ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες- , αυξήθηκε και η ζήτησή τους. Από την στιγμή που τις αποζητά ο κόσμος, γιατί να μην τις βάλεις στο μαγαζί σου;

Σε όλα αυτά συνυπολογίζουμε πως ένα σημαντικό κομμάτι της υψηλής & fine dining εστίασης άρχισε να διαχωρίζεται από την «Γαλλοκεντρική» λογική που αναπτυσσόταν επί δεκαετίες, μια λογική που φυσικά επέβαλε πως το κρασί είναι το κυρίαρχο ποτό για να συντροφεύσει τις γαστρονομικές δημιουργίες του εκάστοτε εστιατορίου. Σε μια εποχή που ο όρος ‘’diversity’’ καταλαμβάνει εξέχουσα θέση σε διάφορες πτυχές της ζωής μας (κάποιες πολύ σημαντικές, άλλες λιγότερο), ουκ ολίγα εστιατόρια προσανατολίζονται στην ποικιλία αλλά και στην χρησιμοποίηση πρώτων υλών και ποτών με μια «οσμή» εντοπιότητας. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά πιστεύω πως ήταν προτιμότερο να απευθυνθώ σε δύο ανθρώπους που ανήκουν ο καθένας στην αντίθετη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή σε έναν ζυθοποιό και έναν restaurant manager. Γι’ αυτό λοιπόν απέσπασα λίγα λόγια από τον Γιώργο Ντάνο, τον άνθρωπο που επί χρόνια παράγει την Ammousa IPA (μια μπίρα που μεταξύ πολλών άλλων έχει μπει σε εστιατόρια όπως η εμβληματική Σπονδή) αλλά και τον Τριαντάφυλλο Λούζη, restaurant manager του εξαιρετικού Simul στο Κολωνάκι. Σκοπός των mini συνεντεύξεων, να δούμε εάν όντως υπάρχει θετική ανταπόκριση όσο αφορά τις craft μπίρες σε fine dining εστιατόρια ή έκατσα και έγραψα όλο αυτό το κείμενο άδικα.