Fairbanks ο δεύτερος, ο βαρελάτος

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβω γιατί κάθε φορά που πρόκειται να δοκιμάσω μια συνταγή κοκτέιλ του προηγούμενου αιώνα, νιώθω λες και μου έφερε ο Άι Βασίλης όλο το Macy’s για δώρο. Σίγουρη απάντηση δεν έχω να μου δώσω, ωστόσο επειδή το να τσακωθώ με τον εαυτό μου δεν με παίρνει -θα χάσω, είναι γεγονός- κλείνω σε δύο εναλλακτικές: Από τη μία προφανώς και ως γεύση μου ταιριάζει καλύτερα μια τραμπάλα που θα γέρνει προς το “spiritual” έναντι του “funky” που, μεταξύ μας, αντιπαθώ.

Από την άλλη, δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως το να πίνω ένα μοχίτο που τόσο λάτρευε ο Χέμινγουεϊ, το να κρατάω ένα μαρτίνι όπως έκανε και η Μέριλιν ή το να βουτάω στις ιστορίες του Όσκαρ Ουάιλντ πίνοντας Αψέντι, με κάνει να απολαμβάνω ακόμα περισσότερο την μεταφορική μέθη που κρύβει το να ταξιδεύεις μέσα από ένα απόσταγμα.

Και μετά, έρχεται και αυτό το βαρελάκι. Αυτό το “barrel” που μπορεί να κάνει το κοκτέιλ σου να αποκτήσει μια στυφάδα πρωτόγνωρα ερωτική. Που μπορεί να κάνει την κάθε σου μυρωδιά, την κάθε σου γουλιά τόσο ξεχωριστή, που σχεδόν ποτέ με βεβαιότητα δεν θα μπορείς να βρεις τα τόσα, τόσα αρώματα που κουκουλώνονται αρμονικά μέσα σε ένα κουπέ ποτήρι.

Ναι, λατρεύω και τα κουπέ ποτήρια. Όχι του μαρτίνι, αυτά δεν μου αρέσουν. Παραείναι επιθετικό το χείλος τους, για να θέλω να κάνω παρέα μαζί τους. Τα κουπέ όμως, είναι ένα κεφάλαιο από μόνα τους. Αγκαλιάζουν το ποτό και, ειδικά τα μικρά, είναι λες και αποζητούν στοργή. Μια μέρα, θα γράψω μόνο για την εμμονή μου με τα κουπέ, τώρα όμως θα ασχοληθώ με έναν «κύριο» που συνάντησα πρόσφατα, τον κύριο Fairbanks, και μάλιστα τον δεύτερο!

Αυτό πάλι που το πας; Πολλές από τις παλιές συνταγές έχουν και «αρίθμηση» σαν τους βασιλιάδες. Είναι, για παράδειγμα, το Corpse Reviver Νο.2 (άλλος έρωτας κι αυτός…) που διαφέρει τόσο από τον «πρωτότοκο», αλλά κρατά το οικογενειακό όνομα για να μας υπενθυμίζει τη βασιλική καταγωγή τού. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το Fairbanks. Το Fairbanks το δεύτερο, παρακαλώ! Το κοκτέιλ αυτό που απόλαυσα στο ΠαΠλου, στο Κολωνάκι, φτιαγμένο από τα χέρια του Mario Basso, ο οποίος μου το πρότεινε, όχι μόνο με μπόλικη δόση από το έντονο ιταλικό του ταμπεραμέντο, αλλά και «βαρελάτο», σαν αυτά που αγαπώ, και θα αγαπώ, για πάντα να πίνω. Στρέιτ απ. Χωρίς πάγο. Τελεία και παύλα.

Το Fairbanks cocktail No.2 «παραδοσιακά» φτιάχνεται με:

– Δύο ριξιές Creme de Noyaux (ένα κρεμώδες λικέρ αρωματισμένο με αμύγδαλα και κουκούτσια βερίκοκου)

– 2 ριξιές μπίτερς πορτοκάλι

– 1/3 βερμούτ

– 2/3 τζιν

Αν αναζητήσουμε τις ρίζες του ονόματός του, θα καταλήξουμε μάλλον σε δύο εκδοχές -και θα κρατήσουμε όποια από τις δύο θέλουμε. Να αναφέρετε άραγε στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ντάγκλας Φέρμπανκς (Douglas Fairbanks) που έχει υποδυθεί ακόμα και τον Ρομπέν των Δασών το 1922 ή μήπως να φτιάχτηκε για τον Τσαρλς Φέρμπανκς (Charles Fairbanks) τον Γερουσιαστή της Ιντιάνα που ήταν και κολλητός με τον Ρούσβελτ;

Απάντηση δεν μπορώ να δώσω εγώ, όπως δεν έδωσε ούτε ο Mario. Προτίμησε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να χρησιμοποιήσει σχεδόν αποκλειστικά σπιτικά προϊόντα, να δημιουργήσει μια ποσότητα επτά λίτρων από το Fairbanks κοκτέιλ, να χρησιμοποιήσει ένα βαρελάκι που να χωρά το ποτό, και τελικά αφού παγώσει το ποτήρι μου με κρυστάλλινο πάγο Hoshizaki, να μου το σερβίρει ένα απόγευμα που ξαφνικά έγινε ακόμα πιο όμορφο.

Για να φτιάξει το δικό του Creme de Noyaux χρησιμοποίησε άγουρα αμύγδαλα, κουκούτσια από βερίκοκο και κουκούτσια από κεράσι. Το λικέρ ήταν έτοιμο, και έμενε να επιλέξει το τζιν που θα του κάνει συντροφιά. Δεν έβαλε όμως μόνο ένα, αλλά χρησιμοποίησε ένα μπλεντ από Miller’s, Plymouth και Hayman’s, ενώ το ίδιο έκανε και με το βερμούτ, το οποίο προτίμησε να αντικαταστήσει με ένα μείγμα από Lillet, δικό του σπιτικό βερμούτ με 19 βότανα και μπαχαρικά και Noilly Prat. Στη συνταγή του, προσέθεσε και μερικές ριξιές μπίτερς πορτοκαλιού, και στη συνέχεια, όλο αυτό το μείγμα το έβαλε μέσα σε ένα 7λιτρο, ακάπνιστο βαρελάκι, από το οποίο προηγουμένως είχε περάσει ρούμι, βερμούτ και μπέρμπον. Το cocktail «ησύχασε» εκεί για τρεις μήνες, και μετά, αφιλτράριστο, μπήκε σε μπουκάλια.

Το Fairbanks είναι μια σπουδαία συνταγή. Κάτι ήξεραν άλλωστε οι «παλιοί». Το βαρελάτο Fairbanks δε, είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Έχει άλλο χρώμα, πιο καραμελένιο. Έχει αυτήν τη βανίλια, που του προσέδωσε το βαρελάκι. Έχει ακόμα και υποψίες από το μπέρμπον και το ρούμι, που νιώθεις πως σου στέκονται εκεί πίσω στο τέλος της γλώσσας σου.

Το ποτό, σου γεμίζει το στόμα με κεράσια. Σε γαργαλά με την φρεσκάδα του αμυγδάλου. Σε χαϊδεύει με την γλύκα του λικέρ. Σε ξυπνάει με την σπιρτάδα των μπίτερς. Και μέσα σε όλα αυτά, φροντίζει να σου πετάει, πότε από εδώ και πότε από εκεί, βότανα, μπαχαρικά, πρασινάδες και κάμπους, ξερά φρούτα και αρώματα μοναδικά και περίπλοκα, παρόμοια με του βερμούτ που έχει μέσα του.

Με τι το συνδύασα; Με βερίκοκο βρασμένο μέσα σε σπιτικό βερμούτ, σε έναν συνδυασμό που περισσότερο κοντραριζόταν παρά εναρμονιζόταν με το ποτό. Με βερίκοκο βρασμένο μέσα σε βερμούτ μαζί με ένα μικρό κομμάτι από μανούρι, σε έναν συνδυασμό που σα να έδωσε μια άλλη, ακόμη πιο περίπλοκη όψη στο αποτέλεσμα. Με μαύρη, πολύ μαύρη και πολύ μπίτερ σοκολάτα, σε έναν συνδυασμό από εκείνους που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Nice to meet you Mr. Fairbanks.

Please Do Tell!

All photos by Thimios Voulgaris