Σκέψεις της μπάρας Vol.02: Η έξοδος του μεσονυχτίου

Αυτή τη νύχτα το μπαρ ήταν ψιλοάδειο. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν ευνοούσε μια έξοδο, και ίσως αυτό έπρεπε να το έχει εκλάβει κι ο ίδιος ως σημάδι αντί να επιμείνει μέσα του να ξεπορτίσει. Έξοδος μεσοβδόμαδα, όλη μέρα βροχή, νωρίς το βράδυ καταιγίδα και πιο αργά ποδόσφαιρο. «Έχει ματσάρα» του είχαν πει οι φίλοι του. Είχε και Μαστερσέφ. Και Σαρφάιφορ. Ήταν μεγάλες οι παγίδες…

Είχε σταματήσει εδώ και καιρό να εφαρμόζει συγκεκριμένα μοτίβα στη ζωή του, και αυτό είχε ως συνέπεια να μην έχει σε κάποια πράγματα κοινά σημεία με τους φίλους του. Το «Έχει ματσάρα» δεν τον συγκινούσε ιδιαίτερα. Θα μπορούσε θεωρητικά, αλλά δεν το έκανε. Οι προτεραιότητές του είχαν αλλάξει τον τελευταίο καιρό, πολλά από τα πράγματα που έκανε για πολλά χρόνια και σηματοδοτούσαν μια «συμβατική» ζωή δεν τον γέμιζαν πια. Υπήρχαν και άλλα που είχε αναγκαστεί από τις περιστάσεις να τα απαρνηθεί. Και υπήρχαν και πολλά για τα οποία η διαχωριστική γραμμή για το ποια κατηγορία άνηκαν, ήταν δυσδιάκριτη.

Έξοδος από τη συνήθεια

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο δίκαιο και στη γκρίνια. Είναι αυτή που διαχωρίζει τα πράγματα εκείνα που αξίζει να ασχοληθείς και να υπερασπιστείς, από τα ασήμαντα. Σε μεγάλο βαθμό αυτός ο διαχωρισμός καθορίζει την καθημερινότητά μας. Εγώ το έχω χάσει το παιχνίδι, χρόνια τώρα, τόσο σπουδαίος υπερασπιστής του δικαίου είμαι, που όλοι οι δικοί μου άνθρωποι με ανεβοκατεβάζουν γκρινιάρη.

Τώρα πια, δε πα να έχω το περισσότερο δίκιο του κόσμου, πάλι γκρινιάρη θα με πουν. Γι αυτό είναι σημαντικό να είσαι με επιλεγμένους ανθρώπους, αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε άνευ όρων, για να έχεις τη σιγουριά ότι ακόμα κι αν διαφωνείτε, θα είναι δίπλα σου. Με τους άλλους, απλά δεν ασχολείσαι.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον πειράζει καθόλου αν τον πουν γραφικό. Το ίδιο μάλλον πιστεύει κι αυτός γι αυτούς. Άλλωστε τις περισσότερες φορές αυτούς που θεωρείς μαλάκες, σε θεωρούν μαλάκα, αυτούς που θεωρείς «σουπιές», σε θεωρούν «σουπιά», και πάει λέγοντας. Βάζεις λοιπόν προτεραιότητες, στα άτομα και στις καταστάσεις και ξεχωρίζεις με ποια ασχολείσαι και με ποια όχι.

Photo by Vasilis Tsompanidis

Οριστική έξοδος

Νιώθω να ακροπατώ σε ένα πέτρινο μονοπάτι, σα σε πεζούλι, όχι πολύ ψηλό, αλλά δε με διευκολύνει στο βάδισμα και σίγουρα δεν πρέπει να πέσω. Κάποιες φορές ο χρόνος τρέχει και ‘γω έχω τη δύναμη να χοροπηδήσω πάνω στα χνάρια μου. Τότε τίποτα δεν μπορεί να με ρίξει ή να με σταματήσει. Κάποιες άλλες ο χρόνος, δε σταματά μεν, αλλά πάει σε slow motion. Τίποτα σπουδαίο δε γίνεται και απλά περνάει. Τα πράγματα τότε γίνονται πολύ βαρετά. Μου φαίνεται πιο εύκολο να πέσω εκείνες τις στιγμές, παρά όταν τρέχω..

Πολλές φορές όταν μένεις στάσιμος είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι ευχαριστημένος. Συχνά η ζωή είναι πιο ανεκτή όταν τα πράγματα γύρω σου κινούνται κι εξελίσσονται, παρά όταν παραμένουν σταθερά και μονότονα. Οφείλεις στον εαυτό σου συνέχεια να εξελίσσεσαι. Ακόμα κι όταν φοβάσαι την αλλαγή, αυτή είναι αναπόφευκτη, αν δε φροντίσεις εσύ να εμφανιστεί, τότε θα έρθει μόνη της. Οι αλλαγές έρχονται απρόσκλητες, τραγουδούσαν οι Ρόδες μερικά χρόνια πριν. Όπως συμβαίνει συχνά, τα λόγια τα άκουγε, αλλά δεν συνειδητοποιούσε τη σημασία τους.

Είναι στιγμές στη ζωή μας που όλα τα πράγματα πλησιάζουν στο τέλος και λίγο πριν, συνήθως, αρχίζεις να το καταλαβαίνεις ότι αυτό έρχεται. Το ξέρεις άλλωστε ότι όλα τελειώνουν κάποτε, έτσι δεν είναι; Αν δεν είσαι προετοιμασμένος γι αυτό το τέλος, μάλλον είσαι αφελής…

Από εκεί και πέρα, διαλέγεις πώς θέλεις να έχει αυτό το τέλος, τι είδους ποιότητα. Αν θες να είσαι καλός, κακός, αφελής, απροετοίμαστος, πονηρός, παρτάκιας, εγωιστής, ή οτιδήποτε άλλο. Το κεφάλι του βάρυνε πάλι όμως, και αυτή τη φορά δεν έφταιγαν τα ποτά.

«Γιάννη, πες μου τι χρωστάω να φύγω»…

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αφροδίτη Χουλάκη