Σημείωση Νο3 – Η επόμενη μέρα

Στέκεσαι, σκέφτεσαι, κοιτάς το άπειρο. Σηκώνεσαι, πας να κάνεις κάτι θεωρητικά αδιάφορο. Πας να κατουρήσεις. Κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Το βλέμμα παραμένει στο άπειρο, κοιτάς, μα δεν κοιτάς. Το κλακ της πόρτας σου θυμίζει ότι η πόρτα έκλεισε και την ίδια στιγμή συνειδητοποιείς ότι μπορεί να μην ξανανοίξει. Μπορεί να ξανανοίξει για το σώμα σου, αλλά δεν ξανανοίγει για τη ζωή όπως την ήξερες. Δε βγαίνεις ο ίδιος άνθρωπος. Είσαι κάποιος άλλος πια.

Μέσα από το ταξίδι, στην ηρεμία και στην τρικυμία, στο “λάδι” ή τη θαλασσοταραχή, περνάς από τις στεριές δεξιά κι αριστερά και φτάνεις στο σημείο που ξέρεις ότι δε θα ταξιδέψεις άλλο. Πως δε χρειάζεται να ταξιδέψεις άλλο. Πως δε θες να ταξιδέψεις άλλο.

Και βουρκώνεις. Κλαις. Μπορείς να το αντέξεις; Γιατί η ζωή θα συνεχιστεί. Οι καυγάδες, οι δουλειές, τα προβλήματα, οι αναποδιές, η κάθε μέρα. Η ζωή θα συνεχιστεί. Και το βάρος πέφτει όλο πάνω σου. Μπορείς να αντέξεις να ξέρεις ότι όλα αυτά είναι ασήμαντα;

Μπορείς να θυμάσαι ότι όλα τα άλλα είναι ασήμαντα; Ακόμα δυσκολότερα, μπορείς να τα κάνεις εσύ ο ίδιος να είναι ασήμαντα για σένα, για τη ζωή σου, για όσους διαλέγεις να έχεις κοντά σου; Και όταν δεν μπορείς να τα εξαφανίσεις, μπορείς να μειώσεις, έστω, τη σημασία τους;

Μπορείς να κερδίσεις εσύ το χρόνο που χρειάζεται ο διπλανός σου για να έρθει στην ίδια σελίδα με σένα, ή θα επιτρέψεις να είναι όλα μια ακόμα γλυκιά ιστορία που θα χαθεί στο σύμπαν της ματαιότητας;

Γιατί κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Μπορεί να έκανες λάθος. Να νόμισες λάθος. Σαν όλες τις προηγούμενες φορές, που ήσουν βέβαιος ότι “ήξερες” μα αποδείχθηκε στην πράξη πως έκανες λάθος. Όλες τις φορές που δεν κατάφερες να δεις καθαρά τι θέλεις, που δεν κατάφερες να νικήσεις τους φόβους σου. Γιατί δεν προσπάθησες αρκετά ή γιατί δεν ήθελες αρκετά;

Αυτή η ζωή είναι δική σου. Αυτή τη φορά, στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις.