Επιλογές. Όσα αρνείσαι είναι αυτά που σε καθορίζουν

Επιστρέφοντας από ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια μου –και από τα πιο μεγάλα, της ενήλικης ζωής μου, κακά τα ψέματα- και καθώς το ζωνάρι του χειμερινού προγράμματος έχει αρχίσει να σφίγγει τη βερμούδα μου, έχω βρεθεί μπροστά σε μια διαφορετική θάλασσα από την κυκλαδίτικη που αφήνω πίσω. Μια θάλασσα από επιλογές.

Η αλήθεια είναι ότι έχω υλικό –και με τρώει ο κώλος μου- να γράψω ένα κάρο πράγματα για το χώρο της εστίασης, τις «σεζόν» στα νησιά, τους μπαροκτήμωνες, τις σερβιτόρες, τα κοκτέιλ και τα ποτά, αλλά δε θέλω να το κάνω. Απόλυτα συνειδητά προτιμώ να αφήσω τις σκέψεις μου να καταλαγιάσουν, και να ασχοληθώ με τις δικές μου επιλογές. Τρόπον τινά, να «βουτήξω τη γλώσσα μου στο μυαλό μου» πριν μιλήσω.

Ανάρμοστες επιλογές

Εν μέσω καλοκαιριού, αλλά ακόμα στην Αθήνα λοιπόν, έπιασα τον εαυτό μου να συναινεί σε μια πρόταση για κυριακάτικη εκδρομή από αυτές που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απέρριπτα με συνοπτικές διαδικασίες. Δε χρειάζεται να αναφέρω ότι στο πρώτο μισάωρο το είχα ήδη μετανιώσει, στο πρώτο δίωρο είχα νευριάσει και στο πεντάωρο γελούσα με την κατάντια μου. Πλην όμως, όταν γύρισα το βράδυ στο σπίτι, είχα μια περίεργη ικανοποίηση. Ήξερα. Είχα πάρει αυτό που χρειαζόμουν.

Συνειδητοποίησα ότι είχα αφεθεί εξαρχής να πω το «ναι», διότι χρειαζόμουν επιβεβαίωση. Οι επιλογές μου χρειάζονταν επιβεβαίωση. Πολύ απλά, σε μια μόνο μέρα, θυμήθηκα και σιγουρεύτηκα για ένα σορό πράγματα στη ζωή μου. Γιατί προτιμώ να χρησιμοποιώ το δικό μου αυτοκίνητο και την ελευθερία που αυτό προσφέρει, γιατί δε θέλω να πηγαίνω για μπάνιο Κυριακή στην Αττική, γιατί είναι προτιμότερο για εμένα να έχω επιλογές και εναλλακτικές αν κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι σημαντικό να έχω φροντίσει να είναι ενήμερος ο οικοδεσπότης μου και, γενικά, γιατί αισθάνομαι καλύτερα όταν έχω επιμεληθεί εγώ το κανόνισμα της ημέρας με τον τρόπο που ταιριάζει στο χαρακτήρα και στα θέλω μου.

Επιλογές του θέρους

Κάπως έτσι, κύλισε και ολόκληρο το καλοκαίρι μου. Έκανα όλα εκείνα τα πράγματα που χρειαζόταν για να θυμηθώ ποιος είμαι και τι κάνω. Έχασα το χρόνο μου με ανούσιες κουβέντες, με χαζά ξενύχτια, με περιττά και αχρείαστα μεθύσια, με επιλογές εμφανώς αδόκιμες και ουτοπικές, με ευφάνταστα σχέδια για το επαγγελματικό και προσωπικό μου μέλλον. Όλα, μα όλα αυτά, σε αντίθεση με τον «Χαμένο χρόνο» και πιθανότατα με όλα όσα είμαι, πρεσβεύω και αντέχω.

Έτσι κύλισε και ολόκληρο το καλοκαίρι μου, με ανούσιες κουβέντες, χαζά ξενύχτια, περιττά και αχρείαστα μεθύσια, με επιλογές εμφανώς αδόκιμες και ουτοπικές, αλλά όλες απαραίτητες για να θυμηθώ ποιος είμαι και τι κάνω…

Παρακολούθησα συζητήσεις που δε με αφορούσαν, για να θυμηθώ πως είναι να μη νιώθεις άσχημα όταν δεν έχεις κάτι να πεις, και συζητήσεις που δεν περίμενα ότι θα με αφορούν, αλλά τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Συμμετείχα σε κουβέντες για θέματα που δε με άγγιζαν, για να θυμηθώ πως είναι να βαριέσαι –και άρα πόσο πολύτιμο είναι το να μη βαριέσαι, αλλά και σε κουβέντες για θέματα που με άγγιξαν ενώ δεν το περίμενα. Έκανα διαλόγους ανούσιους, απλά για να γίνουν, για να δω πως είναι να ζεις σε νεκρό χρόνο, αλλά και διαλόγους που περνούσαν σε μονοπάτια βαθιάς σκέψης.

Βγήκα σε μαγαζιά που είχαν σοβαρά θεμέλια και λαμπρή προοπτική, και μίλησα για πλάνα εξέλιξης που μόνο επιτυχημένα μπορεί να είναι, αλλά και σε μαγαζιά που θεωρούν ότι είναι στιβαρά, αλλά παραμένουν κοντόφθαλμα, χωρίς να μπορούν –ή να θέλουν;- να πάνε παρακάτω. Ήπια ποτά από ανθρώπους που θέλουν να χτίσουν τη ζωή τους γύρω από το μπαρ και ενδιαφέρονται να κάνουν τη δουλειά τους καλά, μα και ποτά από άλλους που δεν είχαν ιδέα τι κάνουν και καμιά πραγματική λάμψη δεν έβγαινε από το μάτι τους καθώς ανακάτευαν ένα «απλό» τζιν-εν-τόνικ.

Τελικά, ήπια τόσα υποβρύχια με Red Bull και σφηνάκια, άκουσα τόσες φορές τα «Ξημερώματα» του Κωνσταντίνου (του) Αργυρού, είδα τόσες φορές τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από τη θάλασσα, χόρτασα τόσο πολύ γέλια, φιλιά και αγκαλιές, που παρότι ξέρω ότι πήρα τη ζωή μου λάθος, ήταν αυτά ακριβώς που χρειαζόμουν. Και τώρα, μπορώ ήσυχος να γυρίσω πίσω, σε όλα αυτά που πραγματικά είμαι -ή ίσως και όχι… Καλή σεζόν να έχουμε!