Entry level, όπως «καλωσόρισμα» στον κόσμο του κρασιού

Την πρώτη φορά που έπεσα σε πισίνα, τη θυμάμαι μέχρι και σήμερα πεντακάθαρα. Ήταν στο κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης στις ακαδημίες του Πανιωνίου. Με είχε πάει ο παππούς μου στο κολυμβητήριο, με βοήθησε να φορέσω το σκουφάκι μου σχεδόν από το αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να κοκκινίσουν τα αυτιά μου και να γκρινιάζω. Ένιωθα σαν εξωγήινος, ήμουν δέκα ετών, ήξερα ήδη να κολυμπώ πολύ καλά και κατά βάθος θα ήθελα να ήμουν σε μάθημα μπαλέτου. Μέσα σε τέσσερις μήνες είχα μπει στην ομάδα των προαγωνιστικών και έπεσα την πρώτη μου κούρσα. Ναι, μάλλον ήμουν καλή, ήμουν όμως και τυχερή. Οι “ entry level ” προπονητές μου, η Ελένη και ο Αλέξης ήταν απλοί, ευχάριστοι, και μου έδωσαν μια πολύ καλή ιδέα για το τι θα ακολουθούσε…

Entry level και εξέλιξη στο κρασί

Χρόνια μετά μια παράλληλη ιστορία γράφεται, όχι με νερό, αλλά με κρασί. Έχω την τύχη να βρίσκομαι και πάλι δίπλα σε εξαιρετικούς δασκάλους, και το κρασί που καλούμαι να γνωρίσω, δεν απαιτεί απλά ταλέντο, αλλά και τεχνική και εξάσκηση. Το κρασί ως οντότητα έχει κύκλο ζωής και πολυμορφία, παλμό και αέναη εξέλιξη και ο συσχετισμός μαζί του θυμίζει μία σχέση που συνάπτουμε με ένα φίλο ή ένα σύντροφο. Μόνο που αυτός μπορεί να σου μιλήσει μόνο με αρώματα και γεύσεις.

Το κρασί είναι μία επίκτητη γεύση, ή πιο εύστοχα ίσως, το κρασί εξαρτάται από μία ικανότητα γεύσης που είναι επίκτητη. Την ίδια στιγμή η γεύση του καθένα μας διαφέρει κατά πολύ και μόνο με προπόνηση και κοινές προσλαμβάνουσες μπορεί να εξισωθεί, μερικώς. Οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια γευστική αντίληψη, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχουν την ίδια γευστική μνήμη. Το ίδιο το κρασί, μπορεί να αποδίδει εκατοντάδες αρωματικές ενώσεις, οι οποίες με τη σειρά τους προσφέρουν αντιστοίχως εκατοντάδες μοναδικές μυρωδιές.

Για έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να γνωρίσει το κρασί, ή επιθυμεί να μυηθεί στον κόσμο του, η λέξη κλειδί είναι η «απλότητα». Επιζητούμε λοιπόν κάτι το οποίο θα είναι απλό, και κατά συνέπεια εύκολο να κατανοήσει και να αποδεχτεί ένας απαίδευτος γευστικός κάλυκας. Στο κρασί, αυτό μεταφράζεται σε μία κατηγορία κρασιών που δημιουργούν αντανακλαστικά ένα συναίσθημα οικειότητας.

Αρωματικά κρασιά με φρουτώδη και ανθικό χαρακτήρα, στρογγυλεμένα, με μέτριο σώμα και οξύτητα. Κρασιά που θα περιγράφονταν ως δροσερά, ζωηρά, τραγανά και νόστιμα. Λευκά, ροζέ και κόκκινα, ξηρά και ενίοτε ημίξηρα, αποτελούν την πιο εύκολη γνωριμία με τον κόσμο του κρασιού.

Με την ίδια λογική που ένας έφηβος δε μπορεί να διαβάσει (και να κατανοήσει κυρίως) τη γραφή του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, αλλά του είναι πιο εύκολο να κατανοήσει αυτήν της Διδώς Σωτηρίου, έτσι λειτουργούμε και στο κρασί. Δεν μπορεί κανείς να δοκιμάσει με μιας παλαιωμένα κρασιά δεκαετίας, ή λόγου χάρη, κρασιά οξειδωτικού χαρακτήρα.

 Τι νοείται ως entry level κρασι

Στη γλώσσα του κρασιού τα κρασιά γνωριμίας αποκαλούνται entry level κρασιά. Θα έπρεπε αυτή η κατηγορία να χρίζει προσοχής και φροντίδας, καθώς προσφέρει την πρώτη εντύπωση που θα έχει ένας εν δυνάμει οινόφιλος, αλλά αντιθέτως, ο όρος τείνει να έχει δαιμονοποιηθεί. Συχνά χαρακτηρίζονται ως «όχι εξαιρετικά υψηλής ποιότητος κρασιά» και προσδιορίζονται αρνητικά από τη χαμηλή τιμή τους.

Τα διαφορετικά ποιοτικά κριτήρια όμως δε συνεπάγονται ένα προϊόν μη ποιοτικό, ενώ, θα λέγαμε πως υπάρχει σύγχυση και ως προς το τι σημαίνει ποιότητα. Ένα λευκό νεαρό κρασί, καθημερινό, απλό και δροσερό δεν έχει τις ίδιες ποιοτικές προδιαγραφές με ένα παλαιωμένο κόκκινο που φτιάχνεται από σταφύλια συγκεκριμένου αμπελιού (αμπελοτόπι), αλλά αυτό δεν το καθιστά λιγότερο ποιοτικό. Τα δύο κρασιά είναι διαφορετικά μεταξύ τους, σε στιλ, γευστικά χαρακτηριστικά και τιμή, αφού δεν έχουν το ίδιο κόστος παραγωγής. Εξάλλου, για έναν καταναλωτή που ξεκινά να πίνει κρασί η τιμή είναι ένα σημαντικό κριτήριο. Κανένας δε θέλει –και, μεταξύ μας, δε χρειάζεται- να δώσει πολλά χρήματα, για κάτι το οποίο δε γνωρίζει ακόμα καλά.

Το entry level όπως θα έπρεπε να είναι

Σε έναν ιδανικό κόσμο, που το οικονομικό δεν θα συγχεόταν με το φτηνό, τα entry level κρασιά θα αποτελούσαν το εργαλείο των επαγγελματιών προκειμένου να ανοίξουν οινικούς δρόμους προς εξερεύνηση στο καταναλωτικό κοινό.

Σύμμαχος σε ένα τέτοιο εγχείρημα είναι η εντοπιότητα, οι ποικιλίες, η τυπικότητα και ενδεχομένως το χρώμα (μελέτες έχουν δείξει πως οι καταναλωτές που δεν είναι εξοικειωμένοι με το κρασί προτιμούν τα λεύκα περισσότερο από τα ροζέ και τα κόκκινα).

Από τη μεριά τους οι καταναλωτές ακόμα κι αν είναι άπειροι θα πρέπει να ακολουθήσουν κάποια βήματα για να κάνουν τη γνωριμία τους με το κρασί ευχάριστη και συναρπαστική.

Εντοπιότητα

Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει, παραδείγματος χάρη, τα κρασιά της Πελοποννήσου          , δε χρειάζεται να πάει εξ αρχής σε μία παλαιωμένη Νεμέα, αλλά μπορεί να αρκεστεί σε ένα φρέσκο Αγιωργίτικο της περιοχής.

Ποικιλία

Μελέτες έχουν δείξει πως όσο νόστιμα και εντυπωσιακά κι αν είναι τα μπλεντ κρασιά δημιουργούν μία μικρή σύγχυση στον καταναλωτή, καθώς δε μπορεί να αποκωδικοποιήσει τα χαρακτηριστικά μίας ποικιλίας ή περιοχής. Τα μονοποικιλιακά κρασιά παρέχουν μεγαλύτερη αμεσότητα στη μετάδοση αυτής της πληροφορίας και μπορούν να αποτυπώσουν στη γευστική μνήμη του καταναλωτή την ταυτότητα του κρασιού.

Χρώμα

Το λευκό είναι πιο δημοφιλές από το ροζέ, και αυτό με τη σειρά του, πιο δημοφιλές από το κόκκινο. Ένα χρωματικό μπέρδεμα το οποίο οφείλεται κυρίως στην παρουσία των ταννινών, που προσδίδουν πολλά όμορφα πράγματα στο κρασί μας, αλλά στη γλώσσα ενός μη προπονημένου καταναλωτή χαρίζουν την αίσθηση της στυφάδας που ενδέχεται να είναι δυσάρεστη.

Άλλοι σημαντικοί παράγοντες είναι η περίσταση, η παρουσία ή απουσία φαγητού, και φυσικά τεχνικά χαρακτηριστικά, όπως η σωστή θερμοκρασία και το κατάλληλο ποτήρι. Οι ειδικοί είναι πάντα εκεί και περιμένουν με μεγάλη χαρά τις απορίες σας. Μένει μόνο να τους τις εκφράσετε, να πειραματιστείτε χωρίς να φοβάστε ούτε τους ειδήμονες, ούτε το ίδιο το κρασί. Τέλος να θυμάστε πως με καλή διάθεση και με συνειδητή κατανάλωση, αυτό το ταξίδι μπορεί να γίνει συναρπαστικό και να σας προσφέρει τέτοια χαρά που θα νιώθετε σαν να κολυμπάτε στα πιο γαλανά νερά!