Ελαφρότητα

Θα χρειαστεί για μια ακόμα φορά να με ανεχτείτε, και να με συγχωρέσετε για τις πιθανές αβλαβείς γενικότητές μου, αλλά και τα όποια ηθικοπλαστικά συμπεράσματα ζωής σας αραδιάσω. Δεν έχω το νου μου στα κείμενά μου είναι η αλήθεια, αλλά πρέπει κάτι να γράψω. Ή τουλάχιστον, επειδή δεν θέλω να με φτύσετε την επόμενη φορά που θα με δείτε, πρέπει να προσπαθήσω λίγο. Το θέμα μου είναι ότι δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με την εστίαση ή την μπαρμανική τέχνη πέρα από αυτό το σάιτ και τις συναναστροφές που αυτό μου έχει δημιουργήσει. Έναν υπέροχο βραδινό κόσμο, τουλάχιστον για εμάς που τον βλέπουμε εκ του ασφαλούς, «έξω από το χορό» που λέει κι η παροιμία.

Είναι πολύ φυσιολογικό όταν τον «χρησιμοποιείς» για να χαλαρώσεις και να περάσεις καλά, ο κόσμος της νύχτας να σου φαίνεται ένας γλυκός και ρόδινος παιδότοπος. Είναι απίθανο όμως να είναι όντως έτσι όταν τον ζεις «από μέσα». Έχω ξανακάνει τη διαδρομή και μπορώ να το καταλάβω. Ως λάτρης του αυτοκινήτου, είχα την τύχη να εργαστώ στο περιοδικό το οποίο από παιδάκι διάβαζα. Άλλο πράγμα όσα σκεφτόμουν και θεωρούσα ότι συμβαίνουν ως αναγνώστης, και άλλα έζησα όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη του επαγγελματία δοκιμαστή και δημοσιογράφου. Δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε περισσότερο, οπότε πηδάω κατευθείαν στο συμπέρασμα, που δεν είναι άλλο από αυτό που λέει μια άλλη παροιμία: Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να έχω πάντα στο νου μου. Στη θεωρία μπορεί να μοιάζει αυτονόητο, στην πράξη όμως, δεν είναι πάντα εύκολο. Είναι μάλλον απίθανο, εσύ που ασχολείσαι ερασιτεχνικά ή περιστασιακά, να ξέρεις περισσότερα από τον επαγγελματία. Διορθώνω τον εαυτό μου: από τον καλό επαγγελματία. Διότι, είναι οι ίδιοι οι κακοί επαγγελματίες που έχουν δημιουργήσει την κατάσταση αμφισβήτησης. Ο δημοσιογράφος που δεν ελέγχει τις πηγές του ή «τα παίρνει» έχει φτιάξει το κλίμα του «αλήτες, ρουφιάνοι». Ο οδηγός ταξί που καπνίζει/φτύνει/μιλάει άσχημα/κλέβει τους τουρίστες, έχει δημιουργήσει το στερεότυπο του «ταρίφα».

Φυσικά δεν αρκούν τα κακά (παρα)δείγματα. Ευθύνεται και η ίδια η ανθρώπινη φύση, που έχει την τάση να τσουβαλιάζει τους ανθρώπους και τα επαγγέλματα σε κατηγορίες. Ευθύνεται και η φιλοσοφία της απαξίωσης με την οποία έχουμε «γαλουχηθεί» στην Ελλάδα. Αυτό το «Έλα μωρέ, αυτό το ζωγραφίζω κι εγώ» που ακούσαμε τον πατέρα μας να λέει μπροστά σε έναν πίνακα του Καντίνσκι, όταν ήμασταν παιδάκια. Άλλωστε, είναι πάντα πιο εύκολο, αντί αν προσπαθήσουμε να γίνουμε εμείς καλοί σε κάτι να απαξιώσουμε αυτόν που ήδη είναι. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, η απόσταση θα μικρύνει, και αυτό είναι κάτι που βολεύει τον «από κάτω».

Το πρόβλημά μας είναι η ελαφρότητα. Μας αρέσει να τα παίρνουμε όλα ελαφρά, όχι για να μην αγχωθούμε και πάθουμε τίποτα, αλλά επειδή μας είναι πιο προσιτό. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει. Μικρά ή μεγάλα θέματα, δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε ποια είναι σημαντικά. Ασχολούμαστε ελαφρά με τις εκλογές κι ας κρίνεται το μέλλον μας. Με τις απόψεις των κομμάτων και το τι πρεσβεύουν, γιατί είμαστε «αγανακτισμένοι». Με τους ανθρώπους που πεθαίνουν από αρρώστιες και από πείνα γιατί είναι… μακριά από μας. Με την υγεία μας, γιατί «και αύριο μέρα είναι». Με το αν ένα Α.Μ.Ε.Α. μπορεί να κινηθεί στην πόλη μας, διότι «για 5 λεπτάκια πάρκαρα, μωρέ». Και η λίστα μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Όπως και η λίστα με τις παπαριές για τις οποίες χαλούμε φαιά ουσία.

Θα ήταν πολύ λογικό, αλλά και εύκολο να πούμε τελικά ότι ευθύνεται η Παιδεία μας. Όλα, μα όλα, τα θέματα, εκεί καταλήγουν. Έλλειψη Παιδείας. Με αυτή τη διαπίστωση άλλωστε, μας δίνεται η δυνατότητα, στη συνέχεια της κουβέντας, εθελοτυφλώντας, να αναλύσουμε το γιατί δεν έχουμε Παιδεία, ποιοι ευθύνονται, τα κακά κόμματα και πάει λέγοντας. Για μια ακόμα φορά να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας και να κάνουμε κύκλους και κυκλάκια γύρω από τον εαυτό μας. Δεν νομίζετε ότι φτάνει; Η ευθύνη είναι δική μας και οι πράξεις μας βαρύνουν τη δική μας ζωή. Ας αναλάβει ο καθένας το πόστο του, και το ψυχικό κόστος που απαιτούνται για να γίνει συνειδητοποιημένος. Επαγγελματίας, πολίτης, και τελικά άνθρωπος.