Έντγκαρ Άλαν Πόε: μια ζωή γεμάτη τρόμο και αλκοόλ

Στη μακρά λίστα συγγραφέων με έντονη και εξαρτημένη σχέση με το αλκοόλ, σίγουρα ο αναγνώστης της θα βρει στις πρώτες θέσεις το όνομα του μεγάλου Έντγκαρ Άλαν Πόε. Αυταπόδεικτα και αδιαμφισβήτητα κατέλαβε τόσο τον τίτλο του εμπνευστή της αστυνομικής λογοτεχνίας και της λογοτεχνίας τρόμου, όσο και τη θέση του ανάμεσα στην άτυπη ομάδα των Poètes Maudits, αυτών των κατά βάση Γάλλων «Καταραμένων Ποιητών», παρόλο που ένας ολόκληρος ωκεανός χώριζε τον Πόε από τα «πρωτοπαλίκαρα» της· τον Μπωντλαίρ, τον Βιγιόν, τον Ρεμπώ, τον Λωτρεαμόν. Βλέπετε, η ζωή του Πόε ήταν ολόκληρη μια προσωπική τραγωδία, που έπαιζε μπροστά του σε λούπα κι εκείνος, ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε για να αποτρέψει αυτές τις συνεχείς δυστυχίες, βυθιζόταν ολοένα και πιο βαθιά στις καταχρήσεις του αλκοόλ και των ναρκωτικών.

Οι τραγωδίες του Έντγκαρ Άλαν Πόε

Τα τραγικά περιστατικά για τον Πόε ξεκινούν πριν ακόμη συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο ζωής του, όταν ο πατέρας του, ηθοποιός και μέθυσος, εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία, ενώ όταν έγινε τριών, έφυγε από τη ζωή η μητέρα του, αφήνοντας τον ορφανό. Αιτία θανάτου της μητέρας του η φυματίωση, η οποία θα εμπνεύσει τον Πόε για να γράψει ένα από διηγήματα του, αφού πρώτα χάσει σταδιακά, από την ίδια αιτία, τους δύο θετούς του γονείς, τον αδελφό του, όπως και μία από τις συζύγους του και βιολογική του εξαδέλφη.

Μέχρι την έκδοση του «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» το 1842, έτος διάγνωσης της φυματίωσης της συζύγου του, είχε προλάβει να δημιουργήσει έναν σωρό από χρέη, να παρατήσει το πανεπιστήμιο, να καταταχτεί στο στρατό και αργότερα στην στρατιωτική ακαδημία Ουέστ Πόιντ και να μετακομίσει από το Ρίτσμοντ που έκοβε βόλτες στα νεκροταφεία, στην Βαλτιμόρη. Το δε συγγραφικό του έργο πλούσιο, σε αντίθεση με τον ίδιο, ο οποίος, εν τη απουσία της έννοιας «συγγραφικά δικαιώματα», έβλεπε τη φήμη του και μόνο αυτή να αυξάνεται, με την αναδημοσίευση των ποιημάτων και των διηγημάτων του σε εφημερίδες και περιοδικά. Ταυτόχρονα, η εξάρτηση του από το αλκοόλ έσφιγγε σαν μέγγενη, όλο και πιο σφιχτά την προσωπική, αλλά και την επαγγελματική του ζωή.

Από το πανεπιστήμιο ήδη, πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, οι φίλοι του τον θυμόντουσαν να πίνει επιθετικά: «Γράπωνε ένα ποτήρι γεμάτο με αλκοόλ, χωρίς νερό ή ζάχαρη, και το κατέβαζε μονοκοπανιά, κάτι που φυσικά, σχεδόν πάντα, τον εξουθένωνε», γράφει ένας συμμαθητής του. Αλλά και ο ίδιος παραδέχεται σε επιστολές του πως χρησιμοποιούσε το αλκοόλ –σκληρό μηλίτη εν προκειμένω- για να ηρεμεί από νευρικές κρίσεις που πάθαινε κατά καιρούς.

Τόσο ο πατέρας του, όσο και ο αδερφός του, λέγεται πως ήταν σκληροί πότες, ενώ ο πρώτος λέγεται πως ήταν εθισμένος και στο λάβδανο. Ο ίδιος ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, εκτός από το αγαπημένο του cognac και το αψέντι, τιμούσε και το όπιο, όπως και το συνδυασμό όλων. Για να μην ξεχνάμε και το έργο του με αναφορά στο σέρι ”The Cask of Amontillado”. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι συμφωνούν πως ποτέ δεν έγραφε υπό την επήρεια αλκοόλ, κάτι που αποδεικνύουν οι προσεκτικά δομημένες προτάσεις των κειμένων του, με τα άπειρα σημεία στίξης.

Στη ζωή του Έντγκαρ Άλαν Πόε σημαντικό και επιδραστικό ρόλο διαδραμάτισαν και οι γυναίκες. Φαίνεται πως δεν άντεχε μεγάλα διαστήματα χωρίς σύντροφο, ένα στήριγμα, με τις ίδιες όμως να αποτελούν και αυτές άλλη μία αιτία για να βυθιστεί ακόμη πιο βαθιά στις εξαρτήσεις, μέσα από χωρισμούς, επανασυνδέσεις, τσακωμούς, μέχρι και το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου, όπως προαναφέρθηκε.

Εν έτει 1843, το καράβι της ζωής του κινείται πρόσω ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή, με αλλεπάλληλα μαστιγώματα στα κατάρτια του από τους ανέμους των εξαρτήσεων του. Εκείνη τη χρονιά, δύο χρόνια πριν το magnum opus του, «το Κοράκι»(The Raven), θα γράψει «Το Σκουλήκι Κατακτητής» (The Conqueror Worm), για κάποιους ένα συμβολικό έργο που περιέγραφε την προσωπική του κατάσταση εκείνη την περίοδο. Το 1845 εκδίδεται το πασίγνωστο «Κοράκι», που θα τον καταξιώσει στο σύνολο της λογοτεχνικής κοινότητας, αλλά θα τον αφήσει για άλλη μια φορά, στον άσσο.

Παρόλα αυτά, η προσωπική εμψύχωση της επιτυχίας της έκδοσης του Κορακιού, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετή στον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Το πρόβλημα της εξάρτησής από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά εξακολουθούσε να του ρημάζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις, αλλά και να επιδεινώνει την χρόνια κατάθλιψη από την οποία υπέφερε.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1849, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ένας περαστικός είδε τον Πόε σε δρόμο της Βαλτιμόρης σε κατάσταση παραληρηματικού σοκ και φορώντας ρούχα που, όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν ήταν δικά του. Εξέπνευσε στο νοσοκομείο από αίτια που δεν έγιναν ποτέ γνωστά, αφού οι αναφορές των γιατρών εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Θεωρίες αναφέρουν ως βασική αιτία θανάτου τον χρόνιο αλκοολισμό που είχε δημιουργήσει επιπλοκές στον οργανισμό του, άλλες τη σύφιλη, τη δηλητηρίαση, κάποιες μιλούν μέχρι και για λύσσα!

Στα παράξενα που συνοδεύουν την ταραχώδη ζωή ενός εκ των σπουδαιότερων εκπροσώπων του αμερικανικού ρομαντισμού, είναι η σπονδή που επί χρόνια προσέφερε φανατικός θαυμαστής του ποιητή και συγγραφέα στον τάφο του, αφήνοντας κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του, τρία τριαντάφυλλα και μία μποτίλια Hennessy.