Do i feel lucky?

I know what you’re thinking. “Did he fire six shots or only five?” Well, to tell you the truth, in all this excitement I kind of lost track myself. But being as this is a .44 Magnum, the most powerful handgun in the world, and would blow your head clean off, you’ve got to ask yourself one question: Do I feel lucky? Well, do ya, punk?

1971 και κυκλοφορεί η ταινία ‘’Dirty Harry’’ στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Clint Eastwood, ο οποίος, υποδυόμενος τον Επιθεωρητή Κάλαχαν, δημιουργεί ένα διαχρονικό στερεότυπο συμπεριφοράς παρακάμπτοντας τον νόμο πολλάκις για να πετύχει τον κατά τα άλλα δίκαιο σκοπό του. Την μουσική υπογράφει ο τεράστιος αργεντινός με εβραϊκή καταγωγή Lalo Schifrin.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1972, κυκλοφορεί η νουβέλα του Robert Ludlum ονόματι Osterman Weekend. Αυτή θα αποτελέσει τη βάση για την ταινία του 1983(χρονολογία που επίσης σημαδεύεται από τη γέννηση της αφεντιάς μου) με τον ίδιο τίτλο. Την ταινία θα σκηνοθετήσει ο Sam Peckinpah (η τελευταία πριν το θάνατο του) και θα ντύσει μουσικά ο Lalo Schifrin που ανέφερα πιο πάνω.

Κι έρχομαι στο σήμερα. Μπαίνεις στο μπαρ του Osterman. Ναι, με όνομα επηρεασμένο από τα προαναφερθέντα. Χάνεσαι στην ατμόσφαιρα κεντρικής Ευρώπης που κυκλοφορεί στον αέρα. Ρίχνεις μια ματιά στον κατάλογο φαγητού. Κλασσικά πιάτα γαλλικής μπρασερί. Όπως και το μεγάλο μπαρ από κασσίτερο στο οποίο και κάθεσαι. Ο διπλανός σου τσιμπολογάει από ένα πιάτο Τσορίθο κατεβάζοντας ένα πάιντ μπίρας. Αρπάζεις τον κατάλογο με τα κοκτέιλ και το μάτι σου πέφτει στο Lonely Bull. Αναρωτιέσαι τι σου θυμίζει και ο μπάρμαν σου επιβεβαιώνει πως έχει πάρει το όνομα του από το ομώνυμο τραγούδι του Herb Alpert. Ταυρομαχίες, ισπανικά Τσορίθο και η βάση του Lonely Bull να είναι η τεκίλα σου προκαλούν κι άλλες εικόνες. Το παραγγέλνεις και καταλαβαίνεις πόσο ιδανικά ταιριάζει το απόσταγμα αγαύης με την σοκολάτα και τα raspberries.

Σταματάω όμως το παραλήρημα μου και σου επιβεβαιώνω την ύπαρξη του εν λόγω κοκτέιλ εδώ και λίγες μέρες στον ολοκαίνουριο κατάλογο του Osterman bar & Dining Room. Σε έναν κατάλογο με concept που  επαναφέρει κάποια ξεχασμένα κλασσικά όπως το διαβόητο Corpse Reviver # 2 από το βιβλίο του Harry Craddock ‘’Savoy Cocktail Handbook’’ από το 1930, το Boulevardier από το βιβλίο του Harry McElhone ‘’Barflies and Cocktails’’ από το 1927 ή το πιο elegant, ίσως, κοκτέιλ όλων των εποχών που ακούει στο όνομα Rose και πρωτοσερβιρίστηκε στο ξενοδοχείο Chatham του Παρισιού. Τα κλασσικά κλείνουν με μία σύγχρονη συνταγή του Hemingway Daiquiri, «κλεμμένη» από το Employees Only της Νέας Υόρκης, την δική μου συνταγή για το θρυλικό Dr Funk που προσθέτει την απαραίτητη πολυνησιακή πινελιά στο μενού, αλλά και ένα, κατά τη γνώμη μου, «μεγάλο» ποτό που αξίζει να μπει στην κατηγορία των σύγχρονων κλασσικών, το Berlioni. Ένα κοκτέιλ του Gonçalo De Sousa Monteiro από την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που συνδυάζει το βοτανικό χαρακτήρα του Cynar(μπίτερ με βάση την αγκινάρα) με τις νότες από άνθη του ξηρού βερμούτ και τα κολλάει υπέροχα στην δυνατή βάση του τζιν. Παραλλαγή του Negroni θα έλεγε κάποιος, ένα συγκλονιστικό νέο ποτό θα έλεγα εγώ.

Τζίντζερ, cranberries, μάνγκο, μήλα, πικραμύγδαλο, δαμάσκηνα, τοματίνια και ένα σωρό άλλα φρέσκα υλικά αναμιγνύονται με εξαιρετικά αποστάγματα, σπιτικά σιρόπια, μοναστηριακά λικέρ, άφθονη αγάπη και μπρίο για να συνθέσουν τον υπόλοιπο χειμερινό-ανοιξιάτικο  κατάλογο του Osterman. Εκεί μπορείς να επιλέξεις το Jeanne Moreau, το Dead Eye, το Pliny’s Supper, το Ginger Smash και το Lonely Bull που ανέφερα πιο πάνω.

Και για να συνδέσω την ατάκα του επιθεωρητή Κάλαχαν με τον τίτλο του άρθρου θα σου πω πως ναι, αισθάνομαι τυχερός που δουλεύω στο συγκεκριμένο μέρος…

Cheers..

Bernard Osterman: I’m still wondering how we got into this mess.

John Tanner: It’s called being programmed.

-from the movie ‘’The Osterman Weekend’’