Ημέρα 1η: Η άφιξη.

Ήξερα πως είχα μπροστά μου μία πτήση περίπου 11 ωρών. Μη έχοντας κάνει ξανά υπερατλαντικό ταξίδι ένας κόμπος είχε εμφανιστεί στο στομάχι μου τις δύο τελευταίες ημέρες με αποκορύφωμα την ημέρα της αναχώρησης μου από το αεροδρόμιο του Gatwick. Προορισμός μου το Port of Spain με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο της Santa Lucia. Ο κόμπος εξαφανίστηκε στην κυριολεξία τη στιγμή που στρογγυλοκάθησα στην αρκετά αναπαυτική θέση του αεροσκάφους της British Airways, δίπλα στους φετινούς παρουσιαστές του διαγωνισμού και ιδιοκτήτες του πασίγνωστου ονλάιν περιοδικού  Cocktail Lovers, Sandrae και Gary Sharpen.

Με λίγη κουβεντούλα, αρκετές ταινίες και πολύ ξάπλα πέρασαν οι 10 και κάτι ώρες της πτήσης και προσγειώθηκα στην Ιθάκη μου, το Port of Spain. Η αίσθηση που είχα μόλις πέρασα και όλους τους ελέγχους του εθνικού αερολιμένα του Trinidad & Tobago και βγήκα να αναπνεύσω τον αέρα της Καραϊβικής ήταν πολύ περίεργη. Αμέσως με κατέκλυσε η πολύ υψηλή υγρασία  και βέβαια αισθάνθηκα αμέσως πως είναι να αποτελείς μειονότητα εξαιτίας του χρώματος σου. Οι σκουρόχρωμοι ντόπιοι θύμιζαν κάτι από τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλούμε για Τζαμαϊκανούς – άλλωστε οι δυο χώρες έχουν πολλά κοινά σημεία.

Η Βενεζουέλα γνώριζα πως φημίζεται για τα πανέμορφα κορίτσια της αλλά και το Trinidad & Tobago  δεν πάει πίσω αφού βρίσκεται απέναντι από αυτήν. Πανέμορφες γυναίκες με έκαναν να τις χαζεύω με κάθε αφορμή – από τις συνεπιβάτισσες της πτήσης μου μέχρι τις γυναίκες στο δρόμο. Εκείνες περιποιημένες, με αρχοντικό στιλ και ελαφρώς σνομπ οι μικρότερες σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι οι ιδανικές γυναίκες για να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί τους.

Ανέβηκα στο πουλμανάκι του γκρουπ μου για το Hilton του Port of Spain. Άνοιξα το παράθυρο και έπιασα τον εαυτό μου μετά από 5 λεπτά με κρεμασμένο κεφάλι έξω από το παράθυρο να μυρίζει καθηλωμένος τέτοια μεθυστικά αρώματα που όμοια τους δεν είχα ξανασυναντήσει. Σε κάποια φάση αισθάνθηκα σαν ναρκομανής. Όλο το πούλμαν μιλούσε μεταξύ του και εγώ συνέχιζα με κρεμασμένο κεφάλι να «παίρνω τη δόση μου».

Τελικά έφθασα στο Χίλτον που είναι χτισμένο επάνω σε ένα λόφο και οι περισσότεροι όροφοι του βρίσκονται κάτω από τον όροφο του λόμπι. Αμέσως κατάλαβα τι θα επακολουθήσει αφού ενημερώθηκα πως στην πισίνα του ξενοδοχείου θα ξεκινούσε σε λίγο ένα τεράστιο προεόρτιο πάρτι για το καρναβάλι με ζωντανή μουσική Soca. Παρέα μου είχα τον γνωστό και μη εξαιρετέο Ian Burrell, τον Χρήστο Αξαρλή και τον Δανό δημοσιογράφο Ingvar ‘’Ron Thomsen’’ από την Κοπεγχάγη.

Τελικά στο πάρτι δεν πήγα αλλά έκανα μία εισαγωγή στην πολύ πικάντικη κουζίνα του Trinidad και τη στιγμή που γράφω ετούτη τη δημοσίευση το κάνω από το δωμάτιο μου που πάει να σπάσει από τη μουσική που τραντάζει όλα μου τα τζάμια. Αύριο όμως έχει μία πολύ busy ημέρα με πρωινό ξύπνημα στις 7 που θα με βρει να περιδιαβαίνω τους χώρους του αποστακτηρίου της Angostura κι έτσι έπρεπε να ανακτήσω τις δυνάμεις μου με λίγο ύπνο..

Μέχρι αύριο λοιπόν..