Craft μπίρα και επανάσταση!

Αρχίζοντας την συγγραφή αυτού του κειμένου, ένιωσα μια μικρή αμηχανία. Όχι γιατί βίωσα το άβολο συναίσθημα του ‘’Writer’s Block’’, αλλά επειδή η θεματολογία του –μια εισαγωγή στην craft μπίρα και την επανάστασή της- μάλλον δεν μπορεί να συμπτυχθεί εύκολα μέσα σε πεντακόσιες ή χίλιες λέξεις. Έκατσα και σκέφθηκα που βρισκόμασταν πριν δέκα χρόνια και που είμαστε τώρα και στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου με ένα χαζό χαμόγελο να αναπολεί βιώματα παρεμφερή με την μπίρα και να νιώθει δέος – από την πρώτη IPA που δοκίμασα, την πρώτη επίσκεψη στην αγαπημένη μου pub, μέχρι την αναζήτηση της πιο extreme σύγχρονης έκφρασης ποιοτικού ζύθου.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά αν τηλεμεταφερόμουν πίσω στο 2005 και έλεγα στον παρελθοντικό εαυτό μου ότι μετά από 15 χρόνια θα ενθουσιάζεται πίνοντας μπίρες με κιτρικούς εστέρες, γεύση καρύδας και επίγευση guava, μάλλον το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν είναι ότι κάτι λάθος πήγε με τον Κυριάκο του μέλλοντος.

Τι είναι τελικά η craft μπίρα;

Beam-me-up πίσω στο 2020 και υποθέτω πως είναι πλέον γνωστό, αλλά για τα προσχήματα θα το αναφέρω: Μια γενική άποψη είναι πως ως craft μπίρα θεωρούμε το προϊόν ζυθοποίησης που προέρχεται από ανεξάρτητο μικροπαραγωγό και διατηρεί κάποια στάνταρ ποιότητας που συνήθως δεν χαρακτηρίζουν τα προϊόντα των παγκόσμιων macrobreweries, μιας και εκεί δίνεται έμφαση στο δίπτυχο marketing και όγκος παραγωγής/πωλήσεων. Ακόμα και αυτός ο όρος craft μπίρα δεν είναι 100% σωστός βέβαια, καθώς, όσο περνούσαν τα χρόνια, είδαμε αρκετές μικροζυθοποιίες να απορροφώνται από τους «μεγάλους» (ή ακόμα και μικρούς να μεγαλώνουν), αλλά αυτό είναι ξεχωριστό θέμα για κάποιο μελλοντικό κείμενο. Το κρατάμε και θα επανέλθουμε λίαν συντόμως, για την ώρα ας μείνουμε στο ότι εάν έχετε δοκιμάσει έστω μια φορά craft μπίρα, τότε μάλλον ξέρετε πως είναι.

Παρότι ως κίνημα, με την σύγχρονη μορφή του, υπάρχει από τα ‘60s, η ανοδική πορεία του σημειώθηκε από τα μέσα της νέας χιλιετίας, χονδρικά κάπου στο 2003-2004, ενώ η πραγματική εκτίναξη μετά το 2010. Σαν νούμερα μόνο να αναφέρω πως στις αρχές των ‘80s υπήρχαν οκτώ ζυθοποιία στην Αμερική και σήμερα έχουμε κάπου στα 8.000. Όλα αυτά φυσικά δεν είναι τυχαία, υπάρχει μια συγκεκριμένη και πολύ σοβαρή βάση πίσω από την συνεχή εξέλιξη της craft κοινότητας: Η αυθεντική αγάπη για τον ποιοτικό ζύθο, είτε μιλάμε για τον παραγωγό, είτε για τον καταναλωτή. Δεν πρόκειται να ακούσετε κανέναν μικροπαραγωγό παγκοσμίως να σας αναλύει πόσο σωστό είναι να πίνετε την μπίρα του παγωμένη – γνωρίζει πολύ καλά πως οι σχεδόν μηδενικές θερμοκρασίες καλύπτουν όλα τα γευστικά και αρωματικά στοιχεία του ζύθου που με τόσο κόπο έφτιαξε. Ίσως στην αρχή να σας φανεί κάπως περίεργο, αλλά υποθέτω πως και η πρώτη μπριζόλα που γευτήκατε δεν ήταν medium rare… Οπότε, open your mind και απολαύστε την μπίρα σας όπως πρέπει.

Ο παράγοντας «αγάπη» βέβαια, που προανέφερα, δεν είναι ο μοναδικός που χαρακτηρίζει την craft μπίρα και την κοινότητά της. Μια άλλη βασική πτυχή των ειδικών και μη του χώρου είναι η δημιουργικότητα και το κυνήγι της καινοτομίας. Τίποτα δεν αποτελεί πια ταμπού για να μπεί στην δεξαμενή βρασμού ή ζύμωσης: Πέρα από τα απαραίτητα υλικά (νερό, βύνη, λυκίσκος, μαγιά), πλέον χρησιμοποιούνται φρούτα, μπαχαρικά, καφές, σοκολάτα, λαχανικά (!), μέχρι και glitter (!), οτιδήποτε μπορεί να δώσει νέα διάσταση στο αγαπημένο μας ποτό. Οι συνδυασμοί είναι ατελείωτοι και πρακτικά κάθε μέρα κάποιος ζυθοποιός θα κατεβάσει μια νέα παρανοϊκή ιδέα (ελπίζω καλύτερη από την χρήση glitter) που οι περισσότεροι από εμάς θα αγκαλιάσουμε μετά από σύντομο ή και λίγο μεγαλύτερο διάστημα… Στην αρχή της δεκαετίας που διανύσαμε θυμάμαι τις μαύρες IPA με τον ταυτόχρονα βυνώδη και hoppy χαρακτήρα τους να είναι σε έξαρση, για να αντικατασταθούν από τις Hazy IPA που με την χαμηλή πίκρα τους θυμίζουν τόσο φρουτοχυμό όσο και μπίρα, ενώ πλέον τα τελευταία χρόνια οι ξινές (Sour) μπίρες έχουν κερδίσει μια θέση στις προτιμήσεις μας. Οι φανατικοί του χώρου υποστηρίζουν πως το επόμενο trend θα είναι η επιστροφή/ανακατασκευή των Lager (μην κράζετε παλιοσνομπαρίες, όλοι από Lager ξεκινήσαμε) και προσωπικά δεν θα μου προκαλέσει ιδιαίτερη έκπληξη, μιας και οι vintage εκφράσεις είτε μιλάμε για μουσική, είτε για μόδα, είτε για το οτιδήποτε, κάποια στιγμή, μοιραία, έρχονται πάλι στο προσκήνιο. Και τέλος πάντων, πριν δυο μέρες είδα τύπο στο μετρό με μπλούζα Fido Dido, καμία επιστροφή στο παρελθόν δεν μου κάνει εντύπωση πλέον!

Το μέλλον της craft μπίρας

Καταλήγοντας, ενδιαφέρον προμηνύεται το μέλλον για την craft μπίρα και εμείς είμαστε καρφωμένοι στις θέσεις μας για να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις. Υπάρχουν κατά καιρούς δίαφορες φωνές που διαμαρτύρονται για την αλλοίωση του «πραγματικού» χαρακτήρα της μπίρας, προσωπικά, με βαρία Ιρλανδική προφορά, θα πω το εξής:

Who.
The Fook.
Cares.

Ο χώρος της μπίρας είναι ανεξάντλητος, τόσο που κάτι υπάρχει για όλους μας. Όπως ισχύει σε όλα τα αγαπημένα μας ποτά, η ουσία είναι να καθίσουμε στο αγαπημένο μας μαγαζί με φίλους και γνωστούς και να απολαύσουμε αυτό που μας ενώνει, όχι να μπούμε σε λογική Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός. Κοινώς, βιώνουμε την χρύσή εποχή της ζυθοποίησης, απολάυστε την απαλλαγμένοι από μιζέρια. Όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας και διαφορετικές γευστικές παλέτες, ο παρονομαστής όμως είναι κοινός:

It just tastes so damn good!

Το παρόν κείμενο γράφτηκε με την συνοδεία της UW (U Dub) του Δανέζικου Brewery Dry & Bitter, μιας εξαιρετικής σύγχρονης IPA στο 6,3% abv με αρώματα από mango, ανανά και γεύση/επίγευση ήπιας πίκρας & μεσαίου σώματος που αναδύουν περαιτέρω τροπικά στοιχεία και είναι σε απόλυτη ισορροπία με τον βυνώδη χαρακτήρα της (αποκλειστική εισαγωγή στην Ελλάδα από την Cava Di Patsi).