Haters gonna hate, complainers gonna complain…

Για μια ακόμα φορά τα Social Media γίνονται πηγή «έμπνευσης», ή αν προτιμάτε, η ενόχληση που μου προξένησαν γίνεται η αφορμή για ένα κείμενο. Συνεχώς πέφτει στην αντίληψη μου πόσο κλειστά μυαλά υπάρχουν ανάμεσα μας και πόσο αγαπούν κάποιοι την πεπατημένη και τη βολή τους. Και είναι στενάχωρη η ύπαρξη και το διαρκές συναπάντημα με τέτοιες ομάδες ανθρώπων, που αυτόκατατάσσονται με τη συμπεριφορά τους σε αυτά που αποκαλούμε haters, complainers ή παραπονούμενους, κακότροπους και ανακατώστρες.

Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό, θα λέγαμε ότι complainers είναι αυτοί που προσεγγίζουν ένα σύνολο προσφερομένων υπηρεσιών με σκοπό να βρουν αστοχίες, η επισήμανση των οποίων θα τους αποφέρει μάλλον δωρεάν παροχές, ή τουλάχιστον περισσότερη προσοχή την οποία και αποζητούν μανιωδώς.

Complainers: συνωμοσία ή πραγματικότητα;

Έρχομαι αγαπητοί να σας πω πως οι εν λόγω ψυχές μελετούν ιδιαίτερα το μέρος που πρόκειται να επισκεφθούν και ξέρουν εξαρχής για ποια ακριβώς πράγματα θα γκρινιάξουν, ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουμε (εμείς οι ταπεινοί αποδέκτες κακών συνηθειών).

Υποθέτω πως δεν υπάρχει κάποια μυστική ομάδα complainers και οδηγούμαι, με βάση τη λογική στο συμπέρασμα πως απλά κάποιοι άνθρωποι έχουν κοινά (ανθυγιεινά για εμάς) χαρακτηριστικά, τα οποία τους ωθούν στο να προκαλέσουν δυσκολίες σε έναν εργαζόμενο για τον τρόπο που του έχει υποδειχθεί να παρέχει υπηρεσίες και προϊόντα.

Τρανταχτά παραδείγματα είναι το μέγεθος μιας μερίδας φαγητού σε ένα εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, η μουσική στα μπαρ, τα ψηλά σκαμπό, το ωράριο, ο στιγμιαίος καφές και φυσικά η αυστηρότητα των 50-60 ml αλκοόλ στα ποτά.

Complainers υπάρχουν παντού…

Δεν τολμώ να μπω στη λογική «Που να δεις αγαπητέ γκρινιάρη τι γίνεται στην Ελβετία…» και λοιπές κλισέ εκφράσεις. Επίσης, δε θα καθίσω να κάνω οικονομική ανάλυση των εξόδων και του κόστους λειτουργίας μιας επιχείρησης στον τομέα της εστίασης. Αλλά, θα προσπαθήσω να κάνω μια εξήγηση, πολύ πιο κοντά στο δικό μου στιλ αντίληψης των πραγμάτων. Παραθέτω λοιπόν τρία αξιώματα:

Αν ήθελα να παραθέσω τρία αξιώματα, αυτά θα ήταν α) ότι η εστίαση δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός, β) ότι κάθε χώρος εστίασης έχει συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και λόγο ύπαρξης και γ) όλοι μπορούν να ενταχθούν σε όποια επιχείρηση είναι ανοιχτή στο κοινό και λειτουργεί.

• Η εστίαση δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός. Κάθε μπαρ σε τούτη τη γη, κάθε εστιατόριο, κάθε ξενοδοχείο είναι κατασκευασμένο για να υποδέχεται κόσμο –καλεσμένους, πελάτες, ανθρώπινα όντα- και ως σκοπό έχει το κέρδος.

• Κάθε χώρος εστίασης έχει συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας καθώς και λόγο ύπαρξης. Λόγω μεγάλου ανταγωνισμού και της πολυπλοκότητας των καταναλωτών, προτού κάποιος επιχειρήσει στην εστίαση κάνει μια μελέτη και βρίσκει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ακόμα κι αν δεν καθίσει να το κάνει σε power point, το κάνει μέσα στο μυαλό του έχοντας ένα πλάνο.

• Όλοι μπορούν να ενταχθούν σε όποια επιχείρηση είναι ανοιχτή στο κοινό και λειτουργεί. Οι επιχειρήσεις είναι ανοιχτές στο να υποδέχονται κάθε μέρα καινούριους ανθρώπους και οι περισσότερες έχουν κάποιους που τους λένε θαμώνες -οι οποίοι νιώθουν λίγο πιο άνετα με τον εκάστοτε χώρο, λόγω συνήθειας.

Κριτική ή γκρίνια;

Δεν υπάρχει κανένας λόγος στείρας κριτικής στα προϊόντα που έχει, ή δεν έχει, η κάθε επιχείρηση. Γι αυτό υπάρχει κατάλογος, τον οποίο όλοι οφείλουν να διαβάσουν και να αποδεχτούν. Το πρόβλημα της ανεπαρκούς πληροφόρησης, αν υφίσταται, λύνεται από το ενημερωμένο προσωπικό. Η ποιότητα των υπηρεσιών αλλά και των προϊόντων, είναι συνήθως ανάλογη της τιμής, με την τοποθεσία να παίζει κι αυτή το ρόλο της. Αυτά μάλιστα, λειτουργούν αμφίδρομα. Το βασικότερο όμως είναι ότι η τιμή, αναγράφεται στον κατάλογο και μπορεί να την γνωρίζει εκ των προτέρων ο καταναλωτής.

Όπως και τα εμπορικά καταστήματα έχουν συγκεκριμένα προϊόντα και φίρμες, έτσι και στην εστίαση τα καταστήματα έχουν την ελευθερία να επιλέξουν τι θα προσφέρουν, βάσει της λογικής που τα διακατέχει. Απλά κάποια καταστήματα δίνουν στο κοινό την ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι καινούριο, να σκανδαλίσει τον ουρανίσκο του με κάτι ίσως και λίγο πιο ποιοτικό. Που το κακό;

Το να μπαίνει κάποιος στον κόπο να παραπονεθεί γιατί μια επιχείρηση δεν μπορεί να του προσφέρει αυτό που βρίσκει και σπίτι του, ή να την κρίνει μονομερώς και με επίκεντρο τον εαυτό του, εκτός από άδικο είναι και κουτό.

Πολλές φορές μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο. Γνωρίζεις πως στο καφενείο της γειτονιάς ενδεχομένως ο αντίχειρας του (κατά τα άλλα συμπαθητικού) σερβιτόρου μπορεί να μπαίνει μέσα στο πιάτο για να σπρώξει την πατάτα που πάει να φύγει κάτω… Είναι άδικο να απαιτείς μισελενάτο σέρβις από το καφενείο της γειτονιάς.

Complainers από κούνια

Και όμως, ακόμα και στο καφενείο της γειτονιάς, εσύ καλέ μου παραπονιάρη θα το γκρινιάξεις. Διότι, στο μυαλό σου, κάλιο πρώτος στο χωριό πάρα δεύτερος στην πόλη. Δεν πειράζει, σ’ αγαπώ ακόμα κι έτσι και, παρόλα αυτά, θα προσπαθήσω να σε εξυπηρετήσω. Αν δεν καταφέρουμε να «βρεθούμε» σε κάποιο σημείο, τότε μάλλον δεν «ταιριάζουμε» και θα πρέπει να το αποδεχθούμε και οι δυο χωρίς «τσακωμούς».

Σοβαρά τώρα. Έχεις τη δυνατότητα επιλογής, έχεις τη δυνατότητα απόρριψης, έχεις τη δυνατότητα να ενταχθείς ή όχι. Είσαι ελεύθερος. Το να παραπονιέσαι για την διαφορετικότητα σε αποξενώνει από την πραγματικότητα στην οποία ζεις. Ο κάθε άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του επίκεντρο, αλλά αυτό μπορεί να ισχύει μόνο εκεί που οι άλλοι τον ανέχονται και τον αγαπούν όπως είναι από δική τους επιλογή.

Το αντικείμενο που εντάσσεται σε ένα κοινωνικό σύνολο για να γκρινιάζει, περιθωριοποιείται. Έτσι έδειξε ο καιρός. Αν θες να έχεις άποψη και να κάνεις την ανατροπή, υπάρχει ένας τρόπος να γίνεις «αυθεντία». Αλλά δεν μπορεί να γίνει από το Google.