Διαγωνιστικό Μανιφέστο

Είχα γράψει πέρυσι, σχεδόν τέτοια εποχή, ένα άρθρο για τους ελληνικούς διαγωνισμούς κοκτέιλ με αφορμή κάποιες γκρίνιες συμμετεχόντων σε έναν από αυτούς. Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός παρόλα αυτά χαρακτηρίστηκε επιτυχημένος, ο νικητής απόλαυσε το βραβείο του(ταξίδι) και φέτος ο συγκεκριμένος διαγωνισμός, που τείνει να γίνει θεσμός, επανέρχεται, ανανεωμένος, με ακόμα υψηλότερα κριτήρια, ακόμα περισσότερες συμμετοχές από διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου και κατά γενική ομολογία ακόμα πιο αξιόπιστους κριτές. Για να δούμε…

Είχα αναφέρει σε μία από τις τελευταίες παραγράφους εκείνου του άρθρου κάποια σχόλια για τη μη συμμετοχή μου σε διαγωνισμούς κοκτέιλ. Ε, σήμερα αποφάσισα να γράψω με αφορμή τον ελληνικό τελικό του World Class της Diageo αλλά χωρίς να αναφέρομαι φυσικά σε αυτόν και οποιονδήποτε από τους συντελεστές του, τους κυριότερους λόγους για τους οποίους δεν έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα σε κάποιον από αυτούς.

Ξεκινώντας, θέλω να μιλήσω για τις εταιρείες ποτών στην Ελλάδα ή τουλάχιστον για εκείνες που ό, τι και να έκαναν ποτέ δεν θεωρούνταν σοβαρές. Αυτές, μέχρι τώρα στην πλειοψηφία τους, και μιμούμενες τις αντίστοιχες εταιρίες ποτών στο εξωτερικό προσπαθούσαν να διοργανώσουν κάτι που έμοιαζε με διαγωνισμό, πρόχειρα στημένο, πολλές φορές στοχευμένο προς συγκεκριμένες ομάδες μπαρτέντερ, με εμφανή κίνητρα προβολής της εταιρίας και μόνο και φυσικά αναλωνόντουσαν στο θεαθήναι του διαγωνισμού και όχι στην ουσία, μολονότι ακόμα και το επικοινωνιακό τους κομμάτι ήταν εντελώς λάθος και χωρίς σωστό προσανατολισμό. Το σημαντικό είναι παρόλα αυτά, για να μην τα εκμηδενίζω όλα, πως υπάρχουν εταιρίες που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δείχνουν πως είναι ικανές να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που υπάρχουν και να αφουγκραστούν τα «θέλω» των μπαρτέντερ. Από τις εταιρίες βέβαια προκύπτει και το επόμενο μου point.

Κριτές, αυτή η μάστιγα… «Κρατήστε το μπάτζετ χαμηλά», διατάζουν οι υψηλά ιστάμενοι στις εταιρίες και το τμήμα μάρκετινγκ προσπαθεί να υπακούσει. Αποτέλεσμα; Αντί να έρθει κάποιος ακριβοπληρωμένος κριτής που σε διαφορετική περίπτωση θα έδινε κύρος στη διοργάνωση, οι εταιρίες «την έβγαζαν φθηνά» παρουσιάζοντας μας κάποιον τυχάρπαστο που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του και που απολάμβανε να κρίνει και να κρίνει εσφαλμένα ή απλά ανεπαρκώς και συνήθως μεροληπτικά, υποβιβάζοντας το επίπεδο του διαγωνισμού εν γένει. Συνήθως αυτοί οι περιφερόμενοι μαϊντανοί ουδεμία σχέση είχαν με το επάγγελμα του μπάρμαν και ήταν από δημοσιογράφοι (κακής ποιότητας) και γευσιγνώστες( τι είναι ο γευσιγνώστης; ) μέχρι ολ αράουντ σελέμπριτις που έπαιρναν ουσιαστικά την θέση που θα μπορούσε να κατέχει ένας συνάδελφος. Φυσικά υπήρχαν και υπάρχουν και αξιόλογοι κριτές εκτός μπαρ αλλά είναι τόσοι λίγοι που χαίρουν καθολικής αναγνώρισης (και ευτυχώς πρόσφατα βλέπουμε κάποιους από αυτούς στη σωστή θέση). Όσο για τους συναδέλφους μου και κατά πόσο αυτοί μπορούν τελικά να «κλέψουν» τη θέση από αυτούς τους γευσιγνώστες υπόσχομαι να το αναλύσω σε ένα από τα επόμενα άρθρα μου.

Ο πιο σημαντικός όμως λόγος για την μη συμμετοχή μου, ειδικά σε πιο απαιτητικούς διαγωνισμούς είναι ο χρόνος. Ο χρόνος και η φαιά ουσία που χάνει ο διαγωνιζόμενος για να σκεφθεί τι θα ετοιμάσει, πως θα το ετοιμάσει, το διάβασμα που πρέπει να «ρίξει» για να πάρει ιδέες, οι ετοιμασίες, η εξάσκηση, το άγχος… Όλα αυτά στην πραγματικότητα σε απομακρύνουν από την ουσία του επαγγέλματος μας που είναι ο πελάτης και πως θα γίνεις δημιουργικός και φιλόξενος και καλύτερος εν γένει στη δουλειά σου για αυτόν. Έχω μπει σε μπαρ σε περίοδο προετοιμασίας για διαγωνισμό και το έχω δει αυτό στα μάτια των συμμετεχόντων. Το άγχος για να βγεις πρώτος σε τρώει, δε σε αφήνει να κοιμηθείς τα βράδια και πρέπει να είσαι πολύ κουλ για να μην το αφήσεις να σε επηρεάσει. Ειδικά δε από τη στιγμή που οι διαγωνισμοί στις μέρες μας γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί και ο ανταγωνισμός αυξάνεται, αυξάνονται μαζί του και οι απαιτήσεις στο ψυχολογικό κομμάτι και τα ψυχικά αποθέματα που πρέπει να διαθέτει ο καθένας για την επίτευξη του στόχου του.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω πως σε κάθε περίπτωση, αποκλείοντας τον εαυτό μου από τέτοιους διαγωνισμούς, δεν έχω καταλήξει αν χάνω ή αν κερδίζω στο σύνολο. Σίγουρα όμως χάνω τη χαρά του ευ αγωνίζεσθαι, την πιθανότητα του να είμαι ο μεγάλος νικητής με ότι αυτό συνεπάγεται και αυτό-περιθωριοποιούμαι από έναν κύκλο σημαντικών μπαρτέντερ του κόσμου. Σίγουρα μεγάλο το τίμημα. Ποιος ξέρει αν τελικά θα συμμετάσχω σε κάποιο μελλοντικό…