Κοκτέιλ, οι επιζήσαντες.

Εντάξει, υπάρχουν κάποια κοκτέιλ που έχουν μπει δικαιολογημένα στο πάνθεον της ιστορίας και πίνονται σε όλα τα μπαρ όλου του κόσμου, όλο τον χρόνο. Ο συγγραφέας H.L Mencken αναφέρει για την αυτού εξοχότητα, το Μαρτίνι, πως είναι η μοναδική αμερικανική εφεύρεση που είναι τόσο τέλεια όσο το σονέτο. Από την άλλη, κοκτέιλ όπως το Μανχάταν καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από τις προτιμήσεις των καταναλωτών από τον αριθμό των παραλλαγών του αφού απετέλεσε την βάση για να στηθούν αυτά τα κοκτέιλ.

Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη σειρά από κοκτέιλ, λιγότερο γνωστά από τους σούπερ σταρ, που όμως παραμένουν κλασσικά και που θα τα βρεις σε πάρα πολλά μπαρ ανά την υφήλιο. Όλη αυτή η τρέλα για αναβίωση της εποχής της ποτοαπαγόρευσης απλά ενισχύει αυτό το φαινόμενο και φυσικά όταν κάτι συμβαίνει στο εξωτερικό μοιραία έρχεται και προς τα μέρη μας. Έτσι, κι εδώ, αρχίζουμε να βλέπουμε κοκτέιλ που δεν έχουν καθόλου φρέσκους χυμούς ή σιρόπια και που μοναδικό αξεσουάρ παρασκευής είναι ένα γυάλινο δοχείο ανάμειξης και ένας αναδευτήρας..

Στις αρχές του 19^ου αιώνα πρωτοαναμίχθηκε ένα από αυτά, το Hanky Panky, από την Ada Coleman, επικεφαλής μπαρτέντερ του American Bar στο θρυλικό ξενοδοχείο Savoy του Λονδίνου. Από εκεί πέρασαν μεγάλες μορφές του βρετανικού, και ουχί μόνον, bartending όπως ο Harry Craddock, ο Peter Dorelli και ο τωρινός Eric Lorincz. H ‘’Coley’’ όμως κατάφερε να σχεδιάσει αυτό το συγκλονιστικό κοκτέιλ που περιέχει ίσες ποσότητες τζιν και γλυκό βερμούτ μαζί με ελάχιστο Fernet Branca για τον ηθοποιό της εποχής Sir Charles Henry Hawtrey.

Επηρεασμένος από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Σκωτία, θα βάλω στην ίδια κατηγορία κι ένα άλλο classic που όμως έχει σαν βάση το σκωτσέζικο malt ουίσκι. Το όνομα αυτού; Bobby Burns και πήρε το όνομα του από εθνικό ποιητή της Σκωτίας, Robert Burns. Παρασκευάζεται αναμιγνύοντας 2 μέρη σκωτσέζικο malt ουίσκι, 1 μέρος γλυκό βερμούτ και ελάχιστη Βενεδικτίνη. Γαρνίρεται με μία φλούδα λεμονιού και ένα παραδοσιακό σκωτσέζικο shortbread στο πλάι!

Συνεχίζοντας με τα κλασσικά κοκτέιλ που ‘’αντέχουν’’ στο χρόνο, δεν μπορώ να μην αναφέρω το Vieux Carré, ένα κοκτέιλ που το ονειρεύτηκε ο Walter Bergeron στα τέλη της δεκαετίας του 30’ στο ξενοδοχείο Monteleone της Νέας Ορλεάνης. Ο δικός μας Γιώργος Τσιρίκος, μπαρτέντερ στο διάσημο κοκτέιλ μπαρ Purl του Λονδίνου, μου παρασκεύασε την δικιά τους εκδοχή για το Vieux Carré. Σύμφωνα με αυτή αναμιγνύεις σε ίσα μέρη Jack Daniel’s, Hennessy cognac V.S.O.P. και Dubonnet Rouge και προσθέτεις ελάχιστη Βενεδικτίνη και Peychaud’s bitters. H παρουσίαση συμπεριλαμβάνει σερβίρισμα σε χειροποίητο μεταλλικό κύπελλο, επάνω σε ξύλινο δίσκο και αφυδατωμένο σολομό στο πλάι πασπαλισμένο με ‘’χιόνι’’ από αψέντι. Απλά καταπληκτικό!

Για τους λάτρεις των πιο ελαφριών αλκοολικά κοκτέιλ, με έντονα αρωματικά χαρακτήρα, θα πρότεινα ένα Bamboo. Ένα ξεχασμένο κοκτέιλ από τη δεκαετία του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που εμπεριέχει ξηρό ισπανικό σέρι, ξηρό γαλλικό βερμούτ, λικέρ πορτοκαλιού και μερικές σταγόνες bitters πορτοκαλιού! Για σοφιστικέ ουρανίσκους μόνο!

Ένα πραγματικό διαμάντι, που μπορείς να δοκιμάσεις και στο Σπίτι cocktail bar, είναι και το Clover Club. Ένα κοκτέιλ που κάνει την εμφάνιση του το 1909 για πρώτη φορά στο βιβλίο του Paul E. Lowe ‘’Drinks – How to mix and serve’’ και εμπεριέχει τζιν, γαλλικό ξηρό βερμούτ, σιρόπι φραμπουάζ, στυμμένο λεμόνι και ασπράδι αυγού. Στις σύγχρονες συνταγές μπορεί να το συναντήσεις και χωρίς το βερμούτ.

Κλείνοντας, δεν πρέπει να ξεχάσεις και ένα άλλο κοκτέιλ το οποίο τολμώ να πω πως συναντάται και στην Ελλάδα πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια. Το Corpse Reviver #2 έχει πάρει τη θέση που του αξίζει στα κοκτέιλ μπαρ της Αθήνας αφού ο συνδυασμός τζιν, λικέρ πορτοκαλιού, χυμός λεμονιού, Cocchi Americano και αψέντι έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένος. Μία δημιουργία του Harry Craddock, που ο ίδιος συνήθιζε να λέει για το ποτό πως ‘’4 τέτοια κοκτέιλ μπορούν να ξαναστείλουν το πτώμα στον τάφο’’ παραφράζοντας τον τίτλο του..