Ανακαλύπτοντας το Negroni: Ο μυστηριώδης Κόμης Camillo Negroni

Εδώ και αρκετά χρόνια το Negroni πανάξια και αδιαμφισβήτητα κατέχει τον τίτλο του πιο αγαπημένου κλασικού κοκτέιλ. Πέρα όμως από την εύκολη -και απλοϊκή για κάποιους- συνταγή του, το Negroni διαθέτει και πλούσια ιστορία γύρω από την προέλευσή του· δημιουργήθηκε εντός ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και πολιτισμικού πλαισίου, από συγκεκριμένα άτομα –η ταυτότητα των οποίων, παρόλα αυτά, αμφισβητείται από κάποιους- και στη δημιουργία του μπορούμε να παρατηρήσουμε, σαν μέσα από καθρέφτη, τις συνήθειες, τις προτιμήσεις, τα ήθη και τα έθιμα μιας ολόκληρης κοινωνίας και όλα εκείνα που θα ακολουθούσαν ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά. Σε αυτή την σειρά από άρθρα θα προσπαθήσω να ξεμπλέξω τις ρίζες του θρυλικού αυτού κοκτέιλ. Σε προηγούμενα άρθρα της σειράς διαβάσατε για τη Φλωρεντία του 19^ου αιώνα, για το Café Casoni  και τον Fosco Scarselli. Είχε έρθει η σειρά για το πρόσωπο με την πιο καθοριστική σημασία στη δημιουργία του κλασικού αυτού κοκτέιλ, τον μυστηριώδη Κόμη Camillo Negroni.

Η πατρότητα του θρυλικού κοκτέιλ αμφισβητείται μεταξύ δύο ιστορικών προσωπικοτήτων· του Κόμη Camillo Negroni, ενός Φλωρεντίνου με βρετανικό «αίμα» και του Γάλλου αξιωματικού του ιππικού, Pascal-Olivier de Negroni. Τα τελευταία χρόνια, έρευνες συνηγορούν πως ο αληθινός «πατέρας» του Negroni και παλιόφιλος του Fosco Scarselli ήταν ο πρώτος.

Η γέννηση και τα πρώτα χρόνια του Camillo Negroni

Ο Cammillo Luigi Manfredo Maria Negroni γεννήθηκε στην Φλωρεντία στις 25 Μαΐου του 1868 από τον Κόμη Enrico Girolamo Maria Negroni και την Κοντέσα Ada Bishop Savage Landor. Οι τίτλοι του Κόμητος, όπως και η ευγενική του καταγωγή, από τη μεριά του μπαμπά του, λέγεται πως είχε ρίζες στην εποχή των Σταυροφόρων, κάτι που μαρτυρά και ο θυρεός του, με δύο Μαυριτανούς να κρατούν τρία βέλη. Όσο για τη μαμά του, σας θυμίζει κάτι το επίθετό της; Η αγγλοσαξονική οικογένεια των Savage Landor είχε μέχρι την εποχή γέννησης του Cammillo δύο σπουδαίους εκπροσώπους· τον συγγραφέα και ποιητή, γνωστό για το εκρηκτικό χαρακτήρα, το φιλελεύθερο πνεύμα και τις φιλίες του με τον Κάρολο Ντίκενς, Walter Savage Landor –θείο της Ada-, αλλά και τον μόλις τρία χρόνια νεότερο και δεύτερο ξάδερφο του ήρωά μας, τον ζωγράφο και εξερευνητή, Arnold Henry Savage Landor –εγγονό του Walter. Το έντονο ταμπεραμέντο, ο επαναστατικός χαρακτήρας, το πνευματώδες χιούμορ και το πάθος για εξερεύνηση και των δύο φαίνεται πως πέρασαν γονιδιακά στον Κόμη Cammillo Negroni και δεν τον άφησαν μέχρι και λίγο πριν το τέλος της ζωής του.

Ο νεαρός Κόμης χάνει τον μπαμπά του στα 10 του χρόνια και λίγο πριν την ενηλικίωση, αποφασίζει να αφήσει πίσω την αυστηρή, οικογενειακή του ανατροφή, να αφαιρέσει ένα ‘’m’’ από το όνομά του και να εγγραφεί στη Σχολή Δοκίμων της Στρατιωτικής Ακαδημίας στη Μόντενα. Εκεί απέκτησε δύο αγάπες που θα τον σημάδευαν για όλη του τη ζωή και μια παραλίγο τρίτη, κομβικό σημείο για τη μετέπειτα ζωή του. Έμαθε εξαιρετική ιππασία και αγάπησε την ξιφομαχία. Ποια ήταν η τρίτη; Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ενός κοριτσιού ευγενούς οικογενείας τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την στρατιωτική του σταδιοδρομία και να παντρευτεί μυστικά. Και ενώ οι δύο οικογένειες, του Camillo και του κοριτσιού, συνεννοήθηκαν στα της απόκρυψης του σκανδάλου, η σύζυγός του πέθανε στη γέννα, ο Camillo ντροπιασμένος επέστρεψε στην Φλωρεντία, από όπου εκδιώχθηκε οριστικώς και από τη δική του οικογένεια, δηλαδή από τη μαμά του και τον πατριό του, Μαρκήσιο Paul de Turenne.

Το ταξίδι για την Αμερική

Ο Camillo Negroni παρόλα αυτά δεν «μάσησε». Σάλπαρε για την Αμερική το 1887, προορισμό πολλών Ιταλών οικονομικών μεταναστών. Εκεί έπιασε δουλειά ως καουμπόι, οδηγώντας κοπάδια ζώων αρχικά στην Alberta του Καναδά και στη συνέχεια στη Montana και στο Wyoming των ΗΠΑ. Όμως η περίοδος της αμερικανικής ιστορίας του Κόμη που μας ενδιαφέρει ξεκινά από την μετοίκησή του στη Νέα Υόρκη, όπου ανοίγει μια σχολή ξιφασκίας και μυείται στην κοινωνική ζωή της μεγάλης μητρόπολης των κοκτέιλ.

Υπενθυμίζω πως εκείνη την περίοδο μεγαλουργούσαν στις ΗΠΑ οι πατέρες του μπαρ· ο Jerry Thomas, ο Henry C. Ramos, ο Γερμανός William Schmidt, ο Hugo R. Ensslin, αλλά και ο Harry Johnson, δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο νεαρός Camillo δοκίμασε τα πρώτα σπουδαία αναμειγνυολογήματα της Χρυσής Εποχής του Κοκτέιλ και φυσικά μαγεύτηκε!

Εκεί γνώρισε και την μετέπειτα σύζυγό του, την Antonietta Zazworka, ένα συνομήλικο με εκείνον κορίτσι από την Πράγα, που είχε μεταναστεύσει με την οικογένειά της στο New Jersey. Οι δυο τους ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στις 25 Μαΐου του 1903, ακριβώς την ημέρα των 35^ων γενεθλίων του.

Επιστροφή στην Ιταλία

Τον επόμενο χρόνο το ζευγάρι αποφασίζει να επιστρέψει στην Ιταλία, όχι στην Φλωρεντία, καθώς ακόμη η οικογένειά του δεν τον αποδεχόταν, παρά στο Λιβόρνο, όπου τους φιλοξένησε μια οικογένεια ευγενών, οι Della Gherardesca, διαμονή που τους προσφέρθηκε ως αντίτιμο για τις συμβουλευτικές υπηρεσίες που παρείχε ο Camillo γύρω από την κτηνοτροφία. Εκεί γνώρισε και συναναστράφηκε και με τον ξακουστό συνθέτη Giacomo Puccini.

Εν έτει 1912, η οικογένεια Negroni αποφασίζει να μετακομίσει στην Φλωρεντία, που εκείνο τον καιρό, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο, διήγε μέρες ανάπτυξης και έντονης κοινωνικότητας με την άνθιση των καφέ και των σαλονιών της «καλής κοινωνίας». Δεν ήρθε σε επαφή με τη μαμά και τον πατριό του, πλην όμως συναναστράφηκε την αδερφή του, Luisina και γνώρισε τον γιό του από το κορίτσι που είχε γνωρίσει όταν εκείνος ήταν δόκιμος, τον Camillo Uberto, αξιωματικός του στρατού εκείνη την περίοδο.

Ο θάνατος της μητέρας του το 1917 και του πατριού του τον επόμενο χρόνο τον απέσπασε από τα ήσυχα και ευτυχισμένα χρόνια που περίμενε πως θα ακολουθήσουν και του κληροδότησε το πατρικό του κτήμα, το La Vespa Villa. Κατά κοινή συναίνεση με την αδερφή του, πούλησε το κτήμα και μοιράστηκε μαζί της την περιουσία, κάτι που του επέτρεψε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του έχοντας σχετικά εξασφαλισμένα τα προς το ζην και επιτρέποντάς του να ασχοληθεί με ένα ακόμη χόμπι του, τον σχεδιασμό κήπων!

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του σημαδεύτηκαν από τον θάνατο της συζύγου του, το 1933, κάτι που επιβράδυνε και την δική του πορεία της υγείας. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και χτυπημένος από οικονομικά προβλήματα, έφυγε από τη ζωή έναν χρόνο αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1934. Όλες οι μαρτυρίες μιλούν για έναν ευγενικό, πολύγλωσσο, ελαφρώς σνομπ, μα προσαρμοστικό, πάντα καλοντυμένο και με καλό γούστο Ιταλό που διακατέχετο από σπάνιο πάθος για τη ζωή. Μπορεί να προερχόταν από οικογένεια ευγενών, αλλά ήταν ”badass”, όπως έχει γράψει ο σπουδαίος μελετητής David Wondrich. Μετά τον θάνατό του, λέγεται πως βρήκαν στο κελάρι της τελευταίας του οικίας, εκατοντάδες άδειες φιάλες αλκοόλ.