Το Bitterbooze βρέθηκε… στο Βερολίνο για το BCB!

BCB: Το μεγαλύτερο γεγονός για τον κλάδο των μπαρ & των αποσταγμάτων έλαβε και φέτος χώρα, για 17η φορά, στο Βερολίνο. Το Bitterbooze ήταν, ασφαλώς, εκεί.

*του Σπήλιου Λαμπρόπουλου

Πού: Βερολίνο, στην πόλη που μέχρι το 1989 χωριζόταν στη μέση και, σχεδόν ¼ του αιώνα μετά, ακόμα δεν έχει βρει την πλήρη ισορροπία ανάμεσα στην ανατολική και δυτική πλευρά
Πότε: 9-12 Οκτωβρίου του 2023
Τι σημαίνει BCB: τα αρχικά αντιστοιχούν στο Bar Convent (“convention”: συνέδριο) Berlin
Ποιος: 15.000 επισκέπτες από 91 χώρες, περισσότερα από 544 περίπτερα/brands/εκθέτες
Ποιος άλλος; Μα, το Bitterbooze φυσικά!

Όσοι απασχολούνται επαγγελματικά με τα bar, τα αποστάγματα και τη μοντέρνα εστίαση γνωρίζουν ασφαλώς τι εστί BCB: ένα μοναδικό τριήμερο γεγονός που, κυριολεκτικά, γιορτάζει την ίδια τη «βιομηχανία» ή, αν προτιμάτε, κλάδο. Χιλιάδες έμποροι, διανομείς, μπαρτέντερ, ιδιοκτήτες μπαρ, mixologist, παραγωγοί αποσταγμάτων, distiller, pop up bar, αλλά και απλοί περαστικoί, που βρίσκουν τρόπο να εκδώσουν επαγγελματικό πάσο, δίνουν το «παρών» σε έναν τεράστιο χώρο, το Messe Berlin (κάτι σαν το δικό μας Expo, απλά μεγαλύτερο, καθώς απλώνεται σε 160.000 τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει 26 διαφορετικά hall).

Ωραία, θα σκεφτεί κανείς, και τι ακριβώς κάνουν στο BCB;

Εδώ δεν υπάρχει μία απλή απάντηση γιατί δεν πηγαίνουν και οι 15.000 για τον ίδιο σκοπό. Κάποιοι πάνε καθαρά για να προωθήσουν το/τα προϊόν/προϊόντα τους. Κάποιοι άλλοι για να κλείσουν συμφωνίες αντιπροσωπείας/διανομής. Κάποιοι άλλοι απλά για να ενημερωθούν για τα παγκόσμια trend. Μερικοί συνειδητοποιημένοι επαγγελματίες πηγαίνουν για να κάνουν γνωριμίες και να παρακολουθήσουν πάρα πολύ ενδιαφέροντα σεμινάρια, από expert του χώρου, οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες άνετα θα χρέωναν υψηλά ποσά για ένα session μίας ώρας. Και, φυσικά, κάποιοι από τους παραπάνω, συν μερικοί ακόμα, φροντίζουν, τουλάχιστον από μία ώρα και έπειτα, να δοκιμάζουν όσα περισσότερα αποστάγματα ή κοκτέιλ μπορούν. Και, αν δεν προλάβουν να πιούν όσο θα ήθελαν μέχρι τις 18.00 που κλείνει η έκθεση… σειρά έχουν τα αμέτρητα πάρτι που διοργανώνει το BCB. Και, αν δεν ικανοποιηθούν ούτε εκεί, ε… έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε 4.500 μπαρ & κλαμπ που λειτουργούν στην πόλη!

Το Bitterbooze, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια γιορτή, αλλά, σε μία πρωτοφανή επίδειξη επαγγελματισμού, παρέμενε νηφάλιο (τουλάχιστον μέχρι το καθημερινό κλείσιμο της έκθεσης), ώστε να καταγράψει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα όσα συνέβησαν εκεί. Ασφαλώς, είναι πρακτικά αδύνατον να τα προλάβεις όλα, αφού πολλά δρώμενα «τρέχουν» παράλληλα, επομένως συχνά έχεις τον ευχάριστο πονοκέφαλο να κάνεις μία επιλογή ανάμεσα σε πολλές ενδιαφέρουσες εναλλακτικές. Κάτι ανάλογο με αυτό που αντιμετωπίζει ο γράφων με το παρόν κείμενο, καθώς είναι πρακτικά αδύνατον επίσης να χωρέσουν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε αυτό το τριήμερο σε ένα άρθρο-ανασκόπηση. Ως εκ τούτου, εδώ είναι το σημείο που το bitterbooze και οι αναγνώστες του θα κάνουν μία συμφωνία: εμείς δεν θα αφήσουμε τίποτα κρυφό, αλλά και εσείς μην περιμένετε να τα μάθετε όλα από ένα μόνον άρθρο! Θα χρειαστεί να μείνετε συντονισμένοι, καθώς μέσα στο επόμενο δεκαήμερο και αποκλειστικές συνεντεύξεις θα διαβάσετε, και πώς συνδέεται το BCB με το επικείμενο Athens Bar Show θα μάθετε, και θα σταχυολογήσουμε τα πιο συναρπαστικά διδάγματα από τα σεμινάρια που παρακολουθήσαμε και το συνολικό vibe θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε. Αλλά για την ώρα, ας ξεκινήσουμε από την αρχή!

Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε μία ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες του Messe Berlin για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, είχαμε, για δεύτερη μάλιστα συνεχόμενη χρονιά, ελληνική παρουσία στο πάνελ! Ανάμεσα στη διευθύντρια του φεστιβάλ, Petra Lassahn, το θρύλο της bartending σκηνής και υπεύθυνο εκπαιδευτικού περιεχομένου των σεμιναρίων, Angus Winchester και τη Μεξικάνα Georgina Barbachano από το Hanky Panky, ένα από τα 20 καλύτερα μπαρ της αμερικανικής ηπείρου, βρισκόταν και ένας δικός μας που, μάλιστα, έκλεψε και την παράσταση με το θετικό του πνεύμα και την ξεσηκωτική διάθεσή του. Ο λόγος για τον Στέλιο Παπαδόπουλο (διαβάστε εδώ τι έγραφε επτά χρόνια πριν σχετικά ο Γιάννης Κοροβέσης), co-owner του Barro Negro, ο οποίος έδειχνε ενθουσιασμένος που ένα μικρό μπαρ από την Αθήνα είχε την τιμητική του, καθώς φέτος το BCB είχε ειδικό αφιέρωμα στην αγαύη. Και ποιος πιο κατάλληλος για πρεσβευτής της από τον Στέλιο που εξηγούσε με πάθος σε δημοσιογράφους από την Ισπανία και τη Φινλανδία, πόσο σημαντικό είναι το υποστηρικτικό community για τον μικρόκοσμο των μπαρ στη χώρα μας, πόσο σπουδαία υπόθεση για τον ίδιον να κάθεται σε ένα τόσο «βαρύ» πάνελ και γιατί είναι απόλυτα ταγμένος στην διάδοση της αγαύης!

Η συνέντευξη τύπου με τον «δικό μας» Σπήλιο Λαμπρόπουλο

Αγαύη είπα; Μα, φυσικά, φέτος στήθηκε η πρώτη Πρεσβεία Αγαύης στον κόσμο, στο υπόγειο hall 11 του BCB. Πρεσβεία είπα; Μα, φυσικά, ο κύριος που σφίγγει τα χέρια όλων, κρατάει ένα ποτήρι τεκίλα και τσουγκρίζει με όλους είναι ο Francisco Quiroga, ο μοναδικός ambassador εδώ μέσα που είναι όντως, ερμ, ambassador, καθώς είναι ο Πρέσβης του Μεξικού στη Γερμανία! Όπως θα έλεγε αργότερα, «το BCB έχει αποδειχθεί ότι είναι μία εξαιρετική πλατφόρμα γνωριμιών και εκθέσεων όλων των διαφορετικών εκφάνσεων της διαρκώς εξελισσόμενης βιομηχανίας των αποσταγμάτων παγκοσμίως. Ειδικά για όλα τα μεξικανικά brand, ήταν μία πολύτιμη εμπειρία και σας βεβαιώνω πως άπαντες είναι υπερήφανοι που εκπροσώπησαν τη πλούσια κληρονομιά της χώρας μας στο συγκεκριμένο τομέα. Με την λειτουργία αυτής της… Πρεσβείας, το BCB απέδειξε ότι είναι ένας σύμμαχος των μεξικανικών ποτών και γι’ αυτή την υποστήριξη δεν μπορούμε παρά να είμαστε ευγνώμονες!»

Μην βιαστείτε ακόμα να ρίξετε τεκίλα ή μεσκάλ στο ποτήρι σας όμως – υπομονή: ακόμα είναι λίγο μετά τις δέκα το πρωί! Ο λόγος στο Στέλιο Παπαδόπουλο: «Η Πρεσβεία Αγαύης του BCB είναι ένα πρότζεκτ που ενσαρκώνει όλες τις αξίες του Barro Negro και μία μοναδική ευκαιρία να διαδώσουμε το πάθος μας παγκοσμίως. Ανυπομονώ να σταθώ δίπλα σε όλους τους συναδέλφους και επισκέπτες που θα περάσουν από το χώρο μας για να δοκιμάσουν μοντέρνα κοκτέιλ βασισμένα στην τεκίλα και το μεσκάλ και όλοι μαζί να αγκαλιάσουμε τις ιστορίες και την ειδίκευση όλων των καλεσμένων μας που θα ενισχύσουν, με τις παρουσιάσεις τους, το Agave Campe, ένα εκπαιδευτικό/ενημερωτικό πρόγραμμα που έχουμε συντονίσει μαζί με την ομάδα του Club Cantina, τους συνεργάτες μας από τη Γερμανία, που έχουν αφοσιωθεί στη διάδοση της κουλτούρας των μεξικανικών αποσταγμάτων και στην εκπαίδευση του κοινού πάνω σε αυτά!

Το πάνελ της συνέντευξης Τύπου με τον Στέλιο Παπαδόπουλο

Με όλα όσα θα συμβούν αυτές τις τρεις ημέρες στο Barro Negro του BCB, θα αποτυπωθεί το πόσο σημαντική είναι η αγαύη και σε πόσες ποικιλίες τη συναντάμε, ξεκινώντας από το Μεξικό και φτάνοντας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα ποτά αυτά είναι, δικαίως, τόσο δημοφιλή!»

Είναι γεγονός ότι το φετινό BCB είχε ανοίξει τις αγκαλιές του με πολλή… αγαύη! Περισσότερα από 100 διαφορετικά brand που παράγουν τεκίλα, μεσκάλ αλλά και μπακανόρα και raicilla, εκτίθενται στους διαδρόμους και φυσικά είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να τα δοκιμάσει όλα. Είναι σαν να μπαίνεις στο Barro Negro, για παράδειγμα, και να ζητάς να τα δοκιμάσεις όλα (και εκεί μιλάμε για πάνω από 120 διαφορετικές ετικέτες!). Είναι όμως σαφές ότι, όπως πριν μερικά χρόνια το BCB είχε καταγράψει την τρομακτική άνοδο του ρουμιού παγκοσμίως, έτσι και τώρα συντρέχουν πλέον όλες οι προϋποθέσεις ώστε τα μεξικανικά αποστάγματα να γίνουν το next big thing, αν, βέβαια, δεν είναι ήδη και αν επαρκούν και οι φυτείες αγαύης επίσης!

Για όποιον διατηρεί τις αμφιβολίες του, ένα all star cast ομιλητών παρέλασε από την Πρεσβεία Αγαύης και… μοίρασε μαγεία. Έχουμε και λέμε: Sophie Decobecq, ιδιοκτήτρια της τεκίλας Calle 23, Guillermo Sauza Erickson, ιδιοκτήτης της τεκίλας Fortaleza, Gernot Allnoch, εμπνευστής του San Cosme Mezcal, Lauren Mote, εμπορικός διευθυντής της Patrón, Ivan Saldaña, εμπνευστής του μεσκάλ Montelobos, Jesse Estes, γιος του ιδρυτή της τεκίλας Ocho, Tomas Estes, που έφυγε από τη ζωή πρόπερσι, και μερικοί ακόμα, από την Ινδία, την Ιταλία και την Γκουαδαλαχάρα!

Αλλά είπαμε, είναι νωρίς ακόμα! Η συνέντευξη Τύπου τελειώνει, οι πόρτες ανοίγουν, ο κόσμος συρρέει και το προνομιούχο team των δημοσιογράφων κατεβαίνει για το πρώτο ποτό της ημέρας στο Low & No Bar. Ναι, σωστά καταλάβατε, μιλάμε για χαμηλή (low) ποσόστωση αλκοόλ ή μηδαμινή (no). Και, αν αμέσως σκεφτήκατε virgin mojito, nojito ή οτιδήποτε σχετικό έχετε ταυτίσει στο μυαλό σας με την έννοια mocktail… ξανασκεφτείτε το, καθώς το Low & No Bar είναι ένα pop up bar που επιμελείται η ομάδα του The Cambridge, μίας cocktail pub, όπως λένε οι ίδιοι, που εδρεύει όχι στην γνωστή πανεπιστημιούπολη, αλλά στο… Παρίσι! Εκτός του ότι σίγουρα θέλει… guts να ανοίγεις παμπ στο Παρίσι και στο μενού σου να γράφεις «Cuisine: British, British with a modern twist» (ας ελπίσουμε ότι το “modern twist” θα κυριαρχεί του “British” στοιχείου), οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στην ευρηματικότητα των mixologist, καθώς όντως σέρβιραν εξαιρετικά κοκτέιλ, δροσιστικά και φρουτώδη, με βότανα και σόδα ή tonic, με πρωτότυπες προσμείξεις, χωρίς όμως περιττά κόλπα και δήθεν εντυπωσιακά συστατικά.

Γενικά, η τάση low & no είναι σαφώς ανερχόμενη παγκοσμίως (κυρίως στην Ευρώπη), καθώς υπάρχει μεγάλη μερίδα κοινού που θέλει να βγαίνει κοινωνικά, αλλά για διάφορους λόγους (διατροφής, υγείας, επιλογής) δεν επιθυμεί την πρόσληψη αλκοόλ. Γι’ αυτό και πολλά μπαρ σταδιακά ενσωματώνουν όλο και περισσότερες επιλογές προς αυτή την κατεύθυνση – θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε ένα αποκλειστικά low & no bar στην Αθήνα: θέλει τόλμη, αλλά θα μπορούσε να προκαλέσει αίσθηση. Αυτό που σίγουρα εντυπωσίασε, πάντως, ήταν η επιλογή της ομάδας του Cambridge (με διαφορά η πιο συμπαθητική ομάδα ιδιοκτητών μπαρ & μπαρτέντερ που συναντήσαμε στο Βερολίνο -εξαιρούνται οι συμπατριώτες μας-, καθώς το Bitterbooze έμενε στο ίδιο ξενοδοχείο μαζί τους και τους είδε και… off duty, πόσο απλοί, χαμογελαστοί και προσιτοί είναι) να φτιάχνουν τα κοκτέιλ τους αποκλειστικά και μόνον με υλικά, αναψυκτικά και ποτά που συμμετείχαν στο BCB. Τα δοκίμαζες εκεί σε κοκτέιλ, τα έβλεπες σε ξεχωριστές βιτρίνες ακριβώς δίπλα και μπορούσες μετά να τα αναζητήσεις στα διάφορα περίπτερα τριγύρω.

Ξανά πίσω στους διαδρόμους της έκθεσης, συχνά ακούς κάποιον να μιλάει ελληνικά δίπλα σου, μεγάλοι μάγκες οι Γάλλοι που στα περίπτερα με τα κονιάκ έψηναν κάθε πρωί φρέσκα κρουασάν και έσπαγαν τη μύτη όλων (δίπλα τους πχ υπήρχε τουρκικό περίπτερο με ρακή που, απλούστατα, δεν είχε καμία τύχη, με αυτή τη σύγκριση), βαθιά υπόκλιση στους Ιταλούς που στο κεντρικό σημείο του μεγαλύτερου hall είχαν στήσει ένα ενιαίο περίπτερο με ξύλινες κατασκευές, ανά δύο μέτρα άλλαζε το brand, αλλά η αισθητική ήταν κοινή και πάνω από όλες τις μάρκες ξεχώριζε η ιταλική σημαία. Ίσως παίζει ρόλο που ήταν σαφώς οι πιο καλοντυμένοι, ίσως που τα ποτά τους είναι λιγότερο επιθετικά (αμάρo, λικέρ, βερμούτ, γκράπα κτλ), αλλά ήταν οι μόνοι που έρχονταν και έφευγαν με το ίδιο χαμόγελο κάθε μέρα, ενώ στα υπόλοιπα περίπτερα εντόπιζες κόκκινα μάγουλα και νυσταγμένα μάτια!

Λίγο πριν το κλείσιμο της πρώτης μέρας, και αφού έχω καταλάβει ότι είναι αδύνατον, πρακτικά, σε επτά ώρες να περπατήσεις έστω διερευνητικά όλα τα hall, κατεβαίνω ξανά στο Barro Negro για ένα τελευταίο κοκτέιλ, το δικό τους twist στο Negroni (masterpiece!). Πετυχαίνω ξανά τον Στέλιο Παπαδόπουλο που εξακολουθεί να φαίνεται ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Τον συγχαίρω για τη διάκριση. Είναι σπουδαία υπόθεση, του λέω, να κόβεις την κορδέλα των εγκαινίων ενός BCB και να σου έχουν αναθέσει τη λειτουργία της πρώτης Πρεσβείας Αγαύης στον κόσμο. Με ευχαριστεί και μου εξηγεί πως ήδη σκέφτονται, ως ομάδα, τα επόμενα βήματα, και τι μπορούν να κάνουν καλύτερα, και πώς μπορούν να κατακτήσουν και άλλους στόχους. Γενικά, να φτάσουν πιο ψηλά. Καθώς πίνω άλλη μία γουλιά από αυτό το καταπληκτικό negroni, του λέω ότι δεν είναι ώρα για τέτοιες σκέψεις. Μπορεί απλά να απολαύσει τη στιγμή. Το αξίζει. Εξάλλου, δεν ξέρω πόσο πιο ψηλά μπορεί να πάει κανείς από αυτό. «Κι όμως», απαντάει, «πάντα μπορείς να πας ένα βήμα παραπέρα».

Μπόλικα, όχι τόσο σταθερά βήματα παραπέρα, καταλήγω, εκτός έκθεσης στο Schwarzes Café, το στέκι, σύμφωνα με το μύθο, του David Bowie το 1978, όταν ολοκλήρωνε την τριετή παραμονή του στο Βερολίνο. Παραγγέλνω κάτι να φάω. «Θα πιείτε κάτι;» με ρωτάει η αγέλαστη σερβιτόρα (γενικά στο Βερολίνο το χαμόγελο είναι κάτι που δεν συναντάς εύκολα, ανεξαρτήτως φιλοδωρήματος!). Είναι μία από τις σπάνιες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να απαντάει αρνητικά. Το βράδυ πάλι…

[συνεχίζεται]