Barreldier

«Όλα συμβαίνουν στο μπαρ εν αρμονία γεύσεων, όψεων, όσφρησης και ήχων» διάβασα στον κατάλογο που μου προσφέρθηκε όταν στρογγυλοκάθησα στη δεξιά γωνία του μπαρ του Barreldier.

Ακουμπώντας στον τοίχο πίσω μου, όσο ο Μάριο Μπάσο καθάριζε το μπαρ μπροστά μου, προσπάθησα στιγμιαία να καταλήξω αν η συγκεκριμένη φράση είχε ελπίδα να βρει εφαρμογή στο Barreldier. Εγκατέλειψα τη συγκεκριμένη διαδικασία αυθωρεί. Θα ήταν άδικο, για οποιοδήποτε μπαρ, ειδικά στην Ελλάδα με τις «ειδικές συνθήκες και τους ειδικότερους ακόμα ανθρώπους που συχνάζουν σε αυτά», όπως μου είχε πει πολύ γενικόλογα και σιβυλλικά, αλλά εν τέλει πετυχημένα, μια φίλη.

Στο αγαπημένο αυτό μπαρ, που όπως τα περισσότερα στη χώρα μας λειτουργεί και την ημέρα σαν καφέ –λίγα είναι πλέον τα «καθαρόαιμα» μπαρ και αυτά συνήθως μιας άλλης εποχής «ποτάδικα»– ο πρωταγωνιστής είναι ο συνιδιοκτήτης και head bartender, ο ξανθομάλλης Ιταλός που αρέσκεται στα λικέρ μονοπύρηνων φρούτων, όπως το κεράσι, το βερίκοκο. Φτιάχνει μόνος του τα σιρόπια, τους πουρέδες και τα μπίτερς που χρησιμοποιεί στα ποτά του, τρώει σε τραγικές ώρες, από ακόμα τραγικότερα μαγαζιά και είναι ένας από τους πιο αξιαγάπητους, υπόγεια ευαίσθητους, και φιλόξενους ανθρώπους αυτής της πιάτσας.

Μια «γεμάτη» βραδιά στο Barreldier

Κατά κάποιο τρόπο, παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Μάριο, έχουν και τα ποτά του. Την καθημερινή που τον επισκέφθηκα μάλιστα, δοκίμασα αρκετά.

Η παρέλαση των δημιουργιών του οικοδεσπότη ξεκίνησε με το Spy Gun. Το Amaro Averna, με ξηρό βερμούτ Dolin και σπιτικά μπίτερς πορτοκαλιού, του πρώτου κοκτέιλ στην αρκετά μεγάλη σειρά που στήθηκε πάνω στην μπάρα, είναι ένα ελαφρύ, με νότες δροσερού πορτοκαλιού και πικρού καφέ, απεριτίφ, το οποίο όμως δεν χάνει τον αλκοολικό του χαρακτήρα και τη σχετική στιβαρότητα, που του χαρίζουν οι δύο μήνες παραμονής σε βαρέλι.

Δεύτερο στη σειρά, ήταν το Gentleman C, με τζιν και λικέρ από κεράσι, η ξηρή γλυκύτητα των οποίων ισορροπούσε με την «κιτρικότητα» του φρέσκου γκρέιπφρουτ και του λεμονιού.

Το Junior Manhattan, φτιαγμένο με ίσα μέρη μπέρμπον, ουίσκι από σίκαλη και βερμούτ, έχοντας περάσει ενάμιση μήνα σε ξύλινο βαρελάκι που πριν περιείχε Νεγκρόνι, έβγαζε ένα πιο στιβαρό σώμα και λίγο μεγαλύτερη πικράδα από το κλασικό.

Στη συνέχεια, το Yellow Pearl, χάρισε μια σαφώς μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, αρωματικά και γευστικά, καθώς το ουίσκι από σίκαλη, το ξηρό σέρι, το λικέρ κουμκουάτ και τα μπίτερς περγαμόντου, του χαρίζουν μια διακριτική, δροσερή φρουτώδη προσωπικότητα, με νότες από κηρήθρα, κίτρινα φρούτα και αρμπαρόριζα.

Το Hatfield#2, ένα «αντρικό», ισορροπημένο ποτό, φτιαγμένο με Glenfiddich, Cynar και λικέρ βερίκοκο, το οποίο χρωμάτιζε την πίκρα που μου τσιμπούσε την άκρη της γλώσσας, την ίδια στιγμή που στο κέντρο της γλιστρούσαν ώριμα, κίτρινα φρούτα.

Το Incognito ήταν ένα φυλακισμένο κοκτέιλ. Περιορισμένο σε ένα ξύλινο βαρέλι για τέσσερεις μήνες, το μείγμα ρουμιών από Appleton Estate 12 ετών και Sailor Jerry, Lillet Blonde και το μπράντι βερίκοκου, αναγκάστηκαν να δέσουν σε ένα σύνολο βουτυρένιο, με στρογγυλό σώμα, με νότες κίτρινων φρούτων και μια υποψία μπαχαρικών. Δυνατό κοκτέιλ.

Η τεκίλα, πέρα από τα σφηνάκια που είχαν αρχίσει να καταφτάνουν, εμφανίστηκε μέσα στο Caliente, ένα εθιστικό ποτό, όπου η μπλάνκο τεκίλα, το λικέρ πορτοκαλιού, το φρέσκο λάιμ, ο χυμός φρέσκου ανανά και το τσίλι, θα σε κάνουν να ζητήσεις τουλάχιστον δεύτερο για να καταφέρεις, σα σε στοίχημα με τον εαυτό σου, να πιάσεις ολόκληρο το φάσμα των εσπεριδοειδών αποχρώσεων και της κρυμμένης δόσης από μεσκάλ.

Κλείσαμε με το δυνατό χαρτί –ακόμα δυνατότερο δηλαδή– του Μάριο: ένα Νεγκρόνι. Βαρελάτο. Όσοι έχετε, όπως εγώ, τα μπαρ σα δεύτερο σπίτι, το πιθανότερο είναι ότι γνωρίζετε πως τα παλαιωμένα σε βαρέλι κοκτέιλ, και ειδικά τα Νεγκρόνι, είναι το μυστικό όπλο αυτού του ωραίου Ιταλού. Η δική του απόκρυφη πολεμική τέχνη, οι λαβές και τα χτυπήματα εκείνα που με την ελάχιστη οικονομία προσπάθειας τελειώνεις τη μάχη. Campari, Hendricks και ένα βερμούτ δικής του παρασκευής, έδωσαν με την απαλή, λίγο στρογγυλεμένη γλυκιά πικράδα τους ένα καραμελοπορτοκαλένιο τέλος στην επίσκεψή μου.

Κάπως σα μια μυρωδιά από φρεσκολουσμένα ξανθά μαλλιά μοιραίας γυναίκας.

All photos by Artemis Tsipi