Bar crawling, the mexican way

Αυτό που με ρωτούν οι περισσότεροι μετά το μεγάλο μου ταξίδι στο Μεξικό είναι: «Ήπιατε πολύ τεκίλα, ε;». «Ε, ναι», τους απαντώ κλείνοντας τους το μάτι. 9 διαφορετικά αποστακτήρια ήταν αυτά, αν δεν χάνω το μέτρημα. Και σκέψου πως τα περισσότερα αποστακτήρια παράγουν 3-4 διαφορετικές μάρκες τεκίλας τουλάχιστον! Βάλε κι από 2-3 τύπους τεκίλας η κάθε μάρκα… Do the math.

Εκεί όμως που ήπιαμε και το διασκεδάσαμε με την ψυχή μας (στις περισσότερες περιπτώσεις), μάθαμε τι ακριβώς πίνουν και πως το πίνουν οι ντόπιοι αλλά και γνωρίσαμε Μεξικανούς στα καλύτερα τους ήταν στα μεξικάνικα μπαρ. Και δεν πήγαμε σε πολλά αλλά σίγουρα πήγαμε στα καλύτερα και τα πιο αντιπροσωπευτικά.

Η πρώτη μας γνωριμία με τα Cantina (μπαρ) του Μεξικό έγινε με το μπαρ Happy που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του Arandas, απέναντι από τον πολύ γνωστό καθεδρικό ναό της πόλης. Εκεί πήγαμε αργά το μεσημέρι και συναντήσαμε μέσα ένα καλτ σκηνικό, σαν βγαλμένο από ταινία των 80’s. Πόστερ γυναικών που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι εξώφυλλα του Penthouse, ένα παλιό τζουκμπόξ που περιείχε τις τελευταίες επιτυχίες του Jose Alfredo Jimenez και παραδοσιακές μπάντες να μπαινοβγαίνουν παίζοντας Corridos και Son Huastecos. Καθίσαμε περίπου ένα τετράωρο(!) και μάθαμε ότι αν παραγγείλεις σφηνάκι τεκίλας στο Μεξικό θα σου φέρουν ένα ‘’caballito’’ ξεχειλισμένο με περίπου 50 ml τεκίλας, μάθαμε ότι τα ποτά σου θα τα συνοδεύουν κομμάτια από δέρμα χοιρινού, ωμά, ξυδάτα και σερβιρισμένα σε ένα μικρό πιατάκι, χαλάσαμε δεκάδες πέσος στο τζουκμπόξ, καταλάβαμε το γνήσιο και αλέγκρο του χαρακτήρα των Μεξικανών και φορέσαμε όλοι ψεύτικα μουστάκια (μεξικανική παράδοση στην εθνική εορτή των μεξικανών) χορεύοντας και τραγουδώντας..Φίνα δηλαδή..

Δεύτερο σπουδαίο μπαρ που επισκεφτήκαμε ήταν το θρυλικό La Capilla στην πόλη Tequila. Το μπαρ που φέτος ψηφίστηκε ανάμεσα στα 50 καλύτερα μπαρ του κόσμου όπως και καλύτερο μπαρ ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής (και φυσικά προκάλεσε αντιδράσεις και μουρμούρες στο χώρο). Διαφορετικό εντελώς σκηνικό, καθόλου μουσική, ο ιδιοκτήτης Don Javier Delgado Corona βυθισμένος σε μια από τις πλαστικές καρέκλες του μπαρ μαζί με έναν φίλο του, ένας ανεμιστήρας οροφής να γυρίζει νωχελικά επάνω από τα κεφάλια μας, πολλά κάδρα με φωτογραφίες είτε από tequileros είτε από γνωστούς φίλους του ιδιοκτήτη, ένας τοίχος γεμάτος από μετάλλια και βραβεία και ο εγγονός  του Don Javier να μας σερβίρει χωρίς πολύ διάθεση για κουβέντα Batangas και Palomas. Άλλωστε είναι γνωστό πλέον πως το διάσημο μεξικανικό αντίστοιχο του «ρούμι-κόκα κόλα» Batanga είναι εφεύρεση του ίδιου του Don Javier. Πήγαμε νωρίς το μεσημέρι, φύγαμε νωρίς, άλλο ένα θρυλικό μπαρ είχε μπει στην καρδιά μας. Μπουμ!

Μπαρ La Tequila στην πανέμορφη πόλη της Guadalajara. Ή αλλιώς πως συνδυάζεις το σύγχρονο με το παραδοσιακό. Ή αλλιώς το πιο προσεγμένο μπαρ που είδαμε. Ή αλλιώς το μέρος με την μεγαλύτερη ίσως συλλογή τεκίλας στην πόλη. Ή αλλιώς το μπαρ που συναντήσαμε τον θρύλο της τεκίλας, Julio Bermejo. Εκεί μας είχε δώσει ραντεβού μόλις είχε γυρίσει από τις διακοπές του και λίγο πριν πάει σαν καλεσμένος με τον φίλο μας Steffin Oghene για να κρίνει τον φετινό διαγωνισμό της Olmeca. Και μας μίλησε για τα πάντα: για μυστικά τεκίλας και εταιριών, για την καινούρια τεκίλα που ετοιμάζει με την γυναίκα του από το σόι της οικογένειας Camarena, για το πώς το μπαρ του ‘’Tommy’s bar’’ προκάλεσε γευστική επανάσταση πριν δεκαετίες αποκλείοντας τις mixto τεκίλες και σερβίροντας μόνο τεκίλες 100% από αγαύη αλλά και πως χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σιρόπι αγαύης για να φτιάξει την περίφημη πλέον Tommy’s Margarita , για την μία και μοναδική του βόλτα στα στενά του Κολωνακίου πριν πολλά χρόνια παρέα με γνωστό Έλληνα μπάρμαν, για την κρίση της τιμής της αγαύης την δεκαετία του 90… Ένας μοναδικός άνθρωπος…

Το ‘’bar crawling’’ μας στο Μεξικό τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, στο δικό μου αγαπημένο μπαρ La Fuente (το συντριβάνι) στο κέντρο της Guadalajara με σήμα ένα παλιό ποδήλατο. Ο θρύλος θέλει έναν από τους πρώτους πελάτες του μπαρ να αφήνει εγγύηση το ποδήλατο του μέχρι να πάει στο σπίτι του να φέρει λεφτά γιατί δεν είχε να πληρώσει τα ποτά του. Ο πελάτης εκείνος δεν γύρισε ποτέ, το ποδήλατο έμεινε στον τότε ιδιοκτήτη και το μπαρ είχε αποκτήσει καινούριο σήμα. Ένα μπαρ που είχε μόνο τα βασικά, όπως άλλωστε τα περισσότερα παραδοσιακά μπαρ στο Μεξικό, μια ξύλινη φθαρμένη μπάρα, ένα μαχαίρι για όλες τις χρήσεις, ένα cooler για τις μπίρες σε κοινή θέα (καθόλου ψυγεία), μια σακούλα πάγο για να βάζει ο μπάρμαν στα ποτά και πολλές τεκίλες. Το πιάνο που βρισκόταν στο χώρο έπαιζε από νωρίς (στο Μεξικό πίνουν από το πρωί) τζαζ κυρίως κομμάτια και διάφορες παραγγελιές με 50 πέσος. Όταν μας πήραν χαμπάρι ότι είμαστε Έλληνες κάποιος ζήτησε από τον πιανίστα, που φυσικά υπάκουσε, το συρτάκι του Ζορμπά και αμέσως οι «Έλληνες» το χόρεψαν μπροστά σε ένα κοινό που χειροκροτούσε και φώναζε ρυθμικά «όπα»! Πόσο σουρεάλ..

Εκείνο ήταν και το τελευταίο μας βράδυ στο αγαπημένο Μεξικό. Είχαμε πάει στο La Fuente δήθεν για ένα «γρήγορο» αφού έπρεπε να ξυπνήσουμε στις 4 τα ξημερώματα για να πετάξουμε νωρίς το πρωί για Ελλάδα. Το κέφι της βραδιάς όμως μας παρέσυρε και συμπληρώσαμε σχεδόν τετράωρο με τεκίλες, μπίρες, νέες γνωριμίες, τραγούδι, χορό και γέλια. Ήταν το πιο όμορφο μας βράδυ στο Μεξικό. Και αυτό που θα θυμάμαι για να γυρίσω μια μέρα στη χώρα της τεκίλας.

Muchas gracias Mexico.