Απολαύστε υπεύθυνα

Κάμποσους μήνες μετά από μια σχέση έξι χρόνων και ένα σιωπηλό χωρισμό ανήμερα των γενεθλίων μου, έβγαινα σιγά-σιγά και πάλι στο στίβο της ζωής. Και το έκανα με όλες τις αξιώσεις, αλλά και με παραδοσιακό για τα δεδομένα μου, τρόπο. Ξανά… γνώρισα μια γνωστή που είχα να τη δω χρόνια, μου ξανάρεσε και αφιέρωσα το βράδυ μου στο κορτάρισμά της. Και τα κατάφερα αρκετά καλά, ήταν σαφές ότι υπήρχε ανταπόκριση. Είχα αδυνατίσει, γυμναζόμουν, περνούσα μια περίοδο ευεξίας, όπως συμβαίνει πάντα μετά την κατηφόρα. Έκανα πράγματα, που φυσιολογικά δεν είναι στο ρεπερτόριό μου, όπως συχνά κάνουμε εμείς τα «σερνικά» όταν βάζουμε στο μάτι μια κοπέλα. Πήγα π.χ. σε χοροθέατρο για να τη δω να χορεύει, άκουσον-άκουσον. Η επένδυσή μου πάντως, ήταν εύστοχη και τα μερίσματά μου απέδιδαν, με παράλληλο αποτέλεσμα να ανεβαίνουν και οι (ψυχολογικές) μετοχές μου -νομίζω εδώ απέδειξα και γραπτά ότι δεν έχω ιδέα από οικονομικά και χρηματιστήρια.

Καθώς περνούσε ο καιρός και τη γνώριζα καλύτερα βέβαια, αποδεικνυόταν σαφώς ότι ελάχιστα κοινά είχα με την κοπέλα αυτή και πως τα λόγια θεωρητικής ταύτισης που έλεγα, μάλλον υπέρ του δέοντος ήταν τονισμένα ένεκα της πρώτης περιόδου της γνωριμίας μας και την ανάγκη επιβεβαίωσης της κατάκτησης. Δεν άργησα να κουραστώ και, μεταξύ άλλων, να στρέψω και το κανόνι μου (See what I did there?) προς άλλους στόχους, που θεωρούσα σημαντικότερους και πιο ενδιαφέροντες.

Βεβαίως, με τόσα φρου-φρου που είχα πει για να ρίξω την κοπέλα, δεν ήταν πολύ εύκολο απλά να την απομακρύνω, που σημαίνει δεν είχα τ’ αρχίδια να φερθώ σαν κύριος. Είχα άλλωστε βρεθεί σε μια περίεργη φάση, κάπως φοιτητική, αφού ξαφνικά είχα επιστρέψει στο μητρικό σπίτι και στο εφηβικό μού δωμάτιο, και οι μέρες μου περνούσαν με δουλειά, γυμναστική και αλκοόλ. Εκτός αυτού βέβαια, πλέον δεν είχα… συμμαθήτριες για να γαμήσω απλά κλείνοντας την πόρτα του δωματίου, αλλά κανονικές γυναίκες με εύλογες διεκδικήσεις και απαιτήσεις. Και ήταν ο περιπετειώδης φίλος μου και αρειμάνιος ταξιδευτής ο Λευτέρης, που είχε δώσει τη λύση, αφήνοντάς μου τα κλειδιά του άδειου σπιτιού του στη Νέα Σμύρνη.

Ελαφρά τη καρδία, επινόησα ένα άλλα αντ’ άλλων ψέμα. Αφού διευκρίνισα ότι δεν θα βγω, καθημερινή γαρ, είπα κατά τις εννιά το βράδυ ότι πρέπει λέει να πάω να δώσω κάτι χαρτιά σε ένα φίλο, που όμως με τη σειρά του έπρεπε να πάει για κάτι γενέθλια σε ένα μπαρ. Φυσικά, τα μόνα τα οποία δεν ήταν μυθεύματα, ήταν το μπαρ και το πάρτι, τα οποία μάλιστα, καθότι και στη Νέα Σμύρνη, ήταν πολύ βολικά. Επήγα λοιπόν εις το μπαρ αυτό, να δω τη νέα εκλεκτή, και να ρίξω κι εγώ το λαχνό μου –που λέει και ένας φίλος φίλου, Κύπριος προφανώς. Έλα όμως, που η εκλεκτή, ήταν κρυφά εκλεκτή και δεν μπορούσα δημόσια να τη διεκδικήσω… Περίμενα λοιπόν όλη τη βραδιά, έναν άλλο φίλο να φύγει, προκειμένου να την πάω σπίτι και φυσικά περίμενα πίνοντας ποτά και κάθε είδους σφηνάκια που μας κερνούσαν.

Photo by Venthesikimi Soukoulis

Ώσπου λύγισα. Στην κατάσταση που ήμουν δεν μπορούσα καν να περπατήσω, πόσω δε μάλλον να πάω την κοπέλα σπίτι της. Ευγενικά χαιρέτησα και αποχώρισα, παραπατώντας και κάνοντας οχτάρια στην Πλατεία. Στον κεντρικό, έκατσα σε ένα πεζουλάκι, παραπαίοντας. Πρέπει να μου πήρε κανά μισάωρο να διανύσω τα 100 μέτρα ως το αυτοκίνητο, ξεκλείδωσα και έκατσα στη θέση του οδηγού. Ξύπνησα κατά τις 05.00 το πρωί, και βέβαια μόνο αμυδρά θυμάμαι τι μεσολάβησε. Κλειδιά αυτοκινήτου γιοκ, αλλά μέσα στη σούρα, σκέφτηκα ότι αφού άνοιξα δεν μπορεί να είναι μακριά. Και πράγματι, τα βρήκα στο δρόμο έξω από το αυτοκίνητο. Τσούλησα τα 500 μέτρα ως το σπίτι του Λευτέρη (δεν πρέπει να μου έχει ξαναπάρει τέσσερις ώρες για τέτοια απόσταση ποτέ..) και βέβαια ξεράθηκα στον ύπνο. Ξύπνησα με μια τεράστια μελανιά στο δεξί μου πόδι, που αποδείχθηκε ότι ήταν από τη μουσκεμένη δερμάτινη κλειδοθήκη που ξεβαφε καθώς οδηγούσα, αφού είχε μουλιάσει σε κάτι νερά όσο ήμουν αναίσθητος στο αυτοκίνητο.

Κείνη τη φορά όμως, είχε ακυρωθεί, και πήγα με έναν φίλο για… καφέ, δεδομένου ότι από το πρωί ήμουν απόλυτα νηστικός. Βέβαια, ο καφές έγινε μπύρα, και άλλη μια μπύρα και άλλη μια κερασμένη. Και όταν πια μου έδωσαν, να δοκιμάσω λέει, Pampero Aniversario και επειδή τελείωνε το μπουκάλι, μου το έβαλαν όλο –μιλάμε για σερβίρισμα πάνω από 150 ml, χάθηκε κάθε λογική. Τίποτα δεν με εμπόδισε να συνεχίσω με λίγο ουίσκι και πάει λέγοντας. Γύρισα σπίτι με ταξί, έφτιαξα καφέ που δεν ήπια ποτέ, και λιποθύμησα, παραμένοντας νηστικός μέχρι το βράδυ, οπότε και παρήγγειλα μπιφτέκια και κεμπάπ. Έκανα τρεις εμετούς, ο ένας στο σαλόνι, και μετά κατάφερα επιτέλους να φάω, κατά τις δωδεκάμιση-μία.

Το «αστείο» είναι ότι είχα πάει εκεί για να μην πιεί ο φίλος και να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε τα σχέδια που είχαμε καταστρώσει για το βράδυ. Το άλλο «αστείο», είναι ότι φυσικά όλοι οι άλλοι πήγαν. Το σοβαρό, είναι ότι και τις δύο φορές κατάφερα να κάνω κάτι ώριμο. Τη μία φορά, παρέμεινα στο αυτοκίνητο για ώρες μέχρι να συνέλθω, τη δεύτερη δεν καβάλησα τη μοτοσικλέτα του –λιγότερο από εμένα, αλλά μεθυσμένου- φίλου, και πήρα ταξί. Όμως, μην κοροϊδευόμαστε. Υπάρχουν δεκάδες άλλες φορές που δεν μεθάμε μέχρι λιποθυμίας και νομίζουμε ότι όλα είναι καλά. Εκείνες οι φορές, που νομίζεις ότι και το βράδυ θα βγεις, και τη γκόμενα θα ρίξεις και θα φτάσεις σπίτι σου ασφαλής. Αυτές, είναι και οι πραγματικά επικίνδυνες. Παραδεχτείτε το. O τρόπος που προτείνει το Bitterbooze, με τις μεζούρες, τις παλαιώσεις, τον Hoshizaki πάγο, τα φρέσκα υλικά, είναι καλύτερος. Αγαπάμε το ποτό, δεν το καταναλώνουμε απλά.