Αποδοχή της αλκοολικής συμβίωσης

Μετά το πρόσφατο κομμάτι για το pairing του αλκοόλ με το πένθος και την απώλεια, έλαβα αρκετά μηνύματα όπου ευτυχισμένοι νέοι μου ανακοίνωναν ότι αυτοί έχουν την απάντηση και τη λύση, για το «ποιο είναι το κατάλληλο αλκοόλ» για να συνοδεύσει το πέμπτο και λυτρωτικό –για μένα ακόμα illusive- στάδιο, την Αποδοχή. Μου είπαν λοιπόν ότι συνδυάζεται με ανάλαφρη σαμπάνια, μου είπαν και για Νεγκρόνι, μου είπε ο κάθε ένας τη δική του εκδοχή -και γιατί- η επιλογή του ευσταθεί. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω με κανέναν, και, εδώ που τα λέμε, δεν είχα και λόγο.

Υποθέτοντας ότι κατακτάς την Αποδοχή, και με δεδομένο ότι μπορεί τα άλλα τέσσερα στάδια να είναι random, αλλά αυτή στάνταρ έρχεται στο τέλος, η απάντηση μοιάζει θεωρητικά απλή: η Αποδοχή ταιριάζει με ό,τι ποτό σου γουστάρει. Είσαι ο Βασιλιάς της πίστας, της μπάρας, του κόσμου, της ζωής ολόκληρης, η οποία παρεμπιπτόντως, ανοίγεται έμπροσθεν σου, έτοιμη να ανθίσει ξανά όταν ευδοκιμήσει το μέχρι πρότινος ξεραμένο και ταλαιπωρημένο από το χαλάζι του χωρισμού, έδαφος.

Μετά την Αποδοχή, τι;

Μετά την Αποδοχή, αυτό που πραγματικά έρχεται, είναι ο νέος σου εαυτός. Μάλιστα, δεν υπάρχει «Αν» γι αυτή την εξέλιξη, υπάρχει μόνο «Όταν». Το ότι θα γεννηθεί ένας καινούριος Εσύ μετά από μια σοβαρή και δύσκολη εμπειρία, είναι βέβαιο. Το «Αν» έρχεται να μπει στο παιχνίδι μόνο αναφορικά με την ποιότητα του νέου σου εαυτού, αν θα είναι καλύτερος από πριν ή όχι. Αυτός που θα διαμορφωθεί τελικά μέσα σου, μπορεί να είναι κάποιος πιο σοφός, πιο έμπειρος, πιο προετοιμασμένος, πιο ανεκτικός. Μπορεί όμως να είναι και κάποιος τραυματισμένος, κουτσουρεμένος, φοβισμένος και ανασφαλής. Μπορεί και κάτι ανάμεσα.

Το αν θα μάθουμε και θα φροντίσουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, ή το αν θα αφεθούμε στην παρακμή της λύπης και της κατάθλιψης, είναι κάτι που τελικά ορίζουμε εμείς. Για μια ακόμα φορά λοιπόν, η κατάσταση είναι στα χέρια μας, ακριβώς σαν το ποτό που επιλέγουμε. Εμείς το ζητάμε, εμείς διαλέγουμε αν θα πιούμε από το μπουκάλι ή από ποτήρι, εμείς αν θα το κρατάμε συνεχώς ζεσταίνοντάς το, αν θα παίρνουμε μια βαθιά μυρωδιά πριν πιούμε τη γουλιά μας, αν θα το ανακατέψουμε, αν θα το συνοδέψουμε, αν θα το πιούμε γρήγορα ή αργά.

Αποδοχή με σύμμαχο και αντίπαλο το χρόνο

Υπάρχει μια θεωρία –ή ευφυολόγημα, δεν γνωρίζω- που λέει ότι το να ζεις σκεπτόμενος όσα έγιναν στο παρελθόν ή να σπαταλάς χρόνο για όσα ενδέχεται να συμβούν στο μέλλον, είναι μια μορφή παράνοιας. Θέλει να πει πως, μόνο το Τώρα είναι πραγματικό, απτό και ρεαλιστικό, ενώ το παρελθόν και το παρόν πρακτικά δεν υφίστανται, άρα αν ασχολείσαι μαζί τους ουσιαστικά ασχολείσαι με κάτι που δεν υπάρχει. Σα να μιλάς μόνος σου, σε ένα φανταστικό φίλο ένα πράγμα.

Ασχέτως λοιπόν με το αν και το πόσο γρήγορα μπορείς να φτάσεις στην Αποδοχή και με ποιο τελικά κόστος θα βιώσεις την Απώλεια, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσεις να υπάρχεις παράλληλα με το χρόνο που περνάει. Και αυτός ο σκληρός και αμείλικτος δυνάστης της ανθρώπινης ύπαρξης, προχωράει μόνο μπροστά. Ό,τι και να γίνει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αυτός δε σταματάει. Το ίδιο ακριβώς, επιλέγει ή εξαναγκάζεται να κάνει και ο άνθρωπος –αλλά το «επιλέγει» είναι σαφώς προτιμότερο. Οπότε, άρον το κοκτειλάκι σου, και περιπάτει εμπρός, χωρίς να ξεχνάς, αλλά και χωρίς να νοσταλγείς κάτι που πλέον δεν υπάρχει…