Ένα μήλο με σπόρια

Προσπαθώντας να θυμηθώ με ελαφρώς νοσταλγική διάθεση τα πρώτα μου χρόνια πίσω από τις μπάρες της Αθηναϊκής και ουχί μόνον νύκτας, μου έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό οι πρώτες παραγγελίες που λάμβανα από τους τότε «ξενύχτηδες». Campari με σόδα και ουίσκι με κόκα κόλα ή σόδα για τους «κλασσικούς», Καμικάζι, Μοχίτο, Κούμπα Λίμπρε, Μαργαρίτα και Tequila Sunrise για τους πιο «ψαγμένους» και Fruit Punch χωρίς αλκοόλ ή γρεναδίνη με sprite για τους πιτσιρικάδες και τα ερωτευμένα ζευγαράκια που έπρεπε να είναι νηφάλια για να σχεδιάσουν το πρώτο ραντεβού κάτω από την Αθηναϊκή πανσέληνο. Βλέπεις τότε τα κοκτέιλ ταυτίζονταν τόσο πολύ με το καλοκαίρι.

[-Βασίλη φτιάξε ρε συ 2 Τεκίλα σανράιζ που έχεις από κει τη γρεναδίνη.

-Που είναι ρε;

-Στη γωνία ρε συ, κάτω, πίσω από το AZAX.

-Α, οκ, τη βρήκα. Να σου πω, να βάλω λίγη και στα φρουτ παντς που μου ήρθαν, έτσι μωρέ να δώσει λίγο χρώμα.

-Νταξ, βάλε αλλά όχι πολύ, δε θα πίνεται μετά από τη γλύκα.]

Κάπως έτσι αντιμετωπίζαμε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 και στις αρχές των 00’s αυτό το πάλαι ποτέ σημαντικότατο συστατικό. Και γράφω «πάλαι ποτέ» γιατί την εποχή που γράφτηκαν μερικά από τα πιο σημαντικά αλλά και κάποια από τα πρώτα βιβλία στην βιβλιογραφία του μπαρ το ανέφεραν είτε σαν αντικαταστάτη κυρίως του σιροπιού σμέουρου(raspberry) είτε και σαν συστατικό σε ολοκαίνουρια κοκτέιλ. Έτσι, μερικά από τα πιο σημαντικά και ιστορικά κοκτέιλ ταυτίστηκαν με αυτό: Bacardi Cocktail, El Presidente, the Rose, Planter’s Punch, Gin Daisy, Monkey Gland. Αργότερα «ξέπεσε» σε σιρόπι που απλά χρωμάτιζε οπτικά τα πολύχρωμα κοκτέιλ της δεκαετίας του 80.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που λένε πως ποτέ η γρεναδίνη δεν ήταν ένα φυσικό συστατικό, κυρίως στην Αμερική. Κι αυτό γιατί  παρόλο που τα ρόδια καλλιεργούνταν από το 1700 στον «Νέο Κόσμο» ποτέ κάποιος δεν μπήκε στη διαδικασία να φτιάξει φυσική γρεναδίνη αναμειγνύοντας χυμό από ρόδι μαζί με ζάχαρη και προτιμούσαν αυτές με τις διάφορες χρωστικές ουσίες που μας λέρωναν μόλις ανοίγαμε το καπάκι στα παιδικά μας χρόνια.

Τι είναι λοιπόν η εξελληνισμένη «δικιά μας» γρεναδίνη ή γκρεναντίν(grenadine) ίσως πιο σωστά; Μα χυμός από ρόδι μαζί με ζάχαρη όπως προανέφερα. Και αν ανατρέξεις στο αχανές διαδίκτυο θα βρεις ένα σωρό συνταγές για σπιτική γρεναδίνη. Συνταγές με φρέσκα ρόδια, με χυμό από ρόδια, με βράσιμο, με χτύπημα, κτλ. Εγώ ξεχωρίζω 2: αυτή με την κρύα ανάμιξη και αυτή με το βράσιμο.

Στην πρώτη αναμειγνύεις απλά στο μπλέντερ 2 μέρη ζάχαρης με 1 μέρος νερού και χτυπάς μέχρι να διαλυθεί τελείως η ζάχαρη. Το αποτέλεσμα είναι ένα φρέσκο και ελαφρύ αρωματικά σιρόπι γρεναδίνης. Εγώ, προτιμώ να φτιάχνω σιρόπι γρεναδίνης με τον δεύτερο τρόπο που παράγει ένα σιρόπι με μεγαλύτερη αρωματική πολυπλοκότητα που λειτουργεί καλύτερα σε συγκεκριμένα κοκτέιλ. Σύμφωνα με αυτό, ανακατεύω χυμό ροδιού σε ένα κατσαρολάκι σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μειωθεί ο όγκος του κατά το 1/3. Σιγά σιγά προσθέτω 1.5 φορά τον όγκο του σε ζάχαρη ανακατεύοντας διαρκώς. Μερικά φρέσκα ή κατεψυγμένα σμέουρα που τα πατάω ελαφρά στο κατσαρολάκι μου δίνουν την πολυπλοκότητα που χρειάζομαι και μερικές φλούδες από λάιμ την απαιτούμενη οξύτητα. Αφήνω να κρυώσει, σούρωμα και έτοιμη η γρεναδίνη μου!

Όποιον από τους δύο τρόπους κι αν δοκιμάσεις θα καταλάβεις τελικά γιατί είχαμε παραπεταμένες τις αντίστοιχες «γρεναδίνες» του εμπορίου όλες τις περασμένες δεκαετίες. Και φυσικά γιατί κάθε μπάρμαν που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να φτιάχνει μόνος του. Γιατί τα σπιτικά υλικά που είναι της μόδας τελευταία δεν είναι απαραίτητα παρά μόνο όταν το αποτέλεσμα είναι καλύτερο από το αντίστοιχο του εμπορίου!