Αλκοόλ, οδήγηση και… αλκοτέστ, μέρος 1ο

Εμπνευσμένος από την πρόσφατη εμπειρία μου με ένα αλκοτέστ, κι ενώ για ακόμα μια φορά κρίθηκα ικανός να συνεχίσω την πορεία μου, θεώρησα αναγκαίο να ερευνήσω την ιστορία του «θεσμού» και πως αυτός εντάχθηκε στην καθημερινότητα του σύγχρονου οδηγού.

Ίσως πολλοί από εσάς να πιστεύουν πως είναι μια διαδικασία που εξελίχθηκε μαζί με την βιομηχανία αυτοκινήτων, λόγω των ατυχημάτων που ξεκίνησαν τότε να συμβαίνουν. Το περίεργο όμως είναι πως τα ατυχήματα που ευθύνονταν στο αλκοόλ και τη χρήση εργαλείων ή μηχανημάτων, έχουν παλαιότερη ιστορία.

Πολύ πριν το αλκοτέστ…

Γυρνάμε λοιπόν σε μια εποχή όπου το νερό ήταν ακάθαρτο κι έτσι, αρρώστιες όπως δυσεντερία ή χολέρα μεταδίδονταν πολύ πιο εύκολα, αλλά στην μπίρα ή στο κρασί δεν μπορούσαν να επιβιώσουν.

Ιστορικά στοιχεία μας λένε πως οι σκλάβοι που έχτιζαν την πυραμίδα του Χέοπα κατανάλωναν περίπου 1,5 γαλόνι μπίρας τη μέρα. Δεδομένου ότι οι σκλάβοι δε χρησιμοποιούσαν ζώα, μπορούμε να σκεφτούμε πόση μπίρα κατανάλωναν στο σύνολο. Καθημερινό φαινόμενο λοιπόν ήταν το εργατικό ατύχημα λόγω μέθης.

Προχωρώντας μερικούς αιώνες μπροστά, στο 453 μ.Χ. συναντάμε τον Αττίλα, βασιλιά των Ούνων, ο οποίος πέθανε την ημέρα του γάμου του ενώ οδηγούσε μεθυσμένος ένα άρμα, πράγμα το οποίο οι ιστορικοί λένε πως έκανε πάρα πολύ συχνά. Μιλάμε για το φόβο και τον τρόμο της ρωμαϊκής, αλλά και της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο οποίος λεηλάτησε όλα τα Βαλκάνια…

Κατά τις αρχές του 1800, με τα πρώτα ποδήλατα, ξεκίνησαν και οι πρώτες πτώσεις από μεθυσμένους αναβάτες. Να σημειώσουμε πως μέχρι τότε, κανείς δεν είχε ασχοληθεί στο ελάχιστο με το αν και το πόσο το αλκοόλ επηρέαζε το νου και τις αντιδράσεις. Όλα αυτά ως τις 10 Σεπτέμβρη του 1897 στο Λονδίνο. Ο 25αχρονος οδηγός ταξί ονόματι Τζορτζ Σμιθ έγινε ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, αφού προσέκρουσε με το όχημά του σε κτήριο.

Έκτοτε, με δεδομένη την πολιτιστική ανάπτυξη και την εξέλιξη της επιστήμης, αλλά και διαφόρων κρατικών φορέων, μπήκαν επιτέλους κάποιοι κανόνες. Την αρχή κάνει το Νιου Τζέρσι το 1906, που επιβάλει 500 δολάρια πρόστιμο ή 60 ημέρες φυλάκιση.

Το αλκοτέστ γίνεται «θεσμός»

Έπειτα, ήρθε η ποτοαπαγόρευση και τα πράγματα άλλαξαν αρκετά. Πλέον δεν συλλαμβάνονταν επειδή οδηγούσαν μεθυσμένοι, αλλά επειδή μετέφεραν αλκοόλ. Για να φτάσουμε στο 1938, που η πολιτεία παίρνει πραγματικά μέτρα. Το εθνικό συμβούλιο ασφαλείας δημιουργεί την επιτροπή εξεταστικών μέσων μέθης και σε συνεργασία με την επιτροπή διερεύνησης τροχαίων ατυχημάτων ορίζει τα επιτρεπόμενα όρια αλκοόλ στο αίμα.

Το 1936 ο Ρόλλα Χάργκερ (καθηγητής βιοχημείας και τοξικολογίας) πατένταρε το πρώτο «μεθόμετρο» μια συσκευή σαν μπαλόνι που έδειχνε μια μέτρηση σχετική με το αν κάποιος ήταν μεθυσμένος, αλλά όχι το πόσο. Μόνο με την εξέλιξη της επιστήμης οι μετρήσεις έγιναν ευκολότερες, σωστότερες και πιο ακριβείς.

Αυτό που δεν άλλαξε και πολύ όμως είναι το μυαλό του καταναλωτή-πολίτη –ανθρώπου… Το 2006 η NHTSA (National Highway Traffic Safety Administration) κατέγραψε 17.941 θανάτους από τροχαία λόγω μέθης, δηλαδή το 40% των θανάτων από όλα τα τροχαία στις ΗΠΑ. Είναι απλά θλιβερό.

Είχα σκοπό να δώσω τρανταχτά παραδείγματα σαν το παραπάνω. Δεν είμαι εδώ όμως για να «μαλώσω» ή να στεναχωρήσω κανέναν.

Αυτό που φοβόμαστε από το αλκοτέστ, είναι το πρόστιμο. Εδώ είναι το λάθος μας. Το τρομακτικό της υπόθεσης αλκοόλ και τιμόνι όμως, είναι ο τραυματισμός και η απώλεια ζωής.

Ανεξάρτητα με την εμπειρία που έχει ο καθένας στο τιμόνι, το «ξαφνικό» πάντα θα δημιουργεί κίνδυνο.

Όλοι μας ενδέχεται να είμαστε πολύ καλοί σε κάτι και παράλληλα, οι περισσότεροι οδηγούμε. Ένας πολύ καλός, καταξιωμένος σεφ, ή ένας επιτυχημένος τραγουδιστής, δεν είναι απαραίτητα και καλός οδηγός. Την επιτυχία σε κάποιον τομέα πρέπει να την απολαμβάνουμε μονομερώς. Το τιμόνι είναι εργαλείο, όχι έπαθλο.