Μη μου πεις να γράψω για την αγάπη

Θέλω να σου γράψω κάτι από αγάπη, μα είμαι κουρασμένος και νυστάζω. Δεν έχω ανάψει καλοριφέρ και κρυώνω. Το αλκοόλ δεν αρκεί να με ζεστάνει.

Δεν είμαι καλός στα χαρούμενα κείμενα και τις χαρούμενες σκέψεις. Πες μου αν θες να σου περιγράψω πως είναι η κορτιζόνη, πως νοιώθεις στα καλά καθούμενα ότι κάθε κύτταρό σου έχει τη μισή από την κανονική του μάζα, πως λυγίζουν τα γόνατα σε κάθε βήμα και πως έρχονται στιγμές που κλείνεις τα βλέφαρα από το τσούξιμο και δεν ξέρεις αν θα τα ξανανοίξεις.

Πες μου αν θες να σου πως είναι να λείπει μακριά σου αυτή που αγαπάς, να ξέρεις ότι δεν μπορείς να απλώσεις το χέρι να την αγγίξεις, να μπλέξεις τα δάχτυλά σου στα μαλλιά της για να τη χαϊδέψεις μέχρι να κοιμηθεί, να μοιάζει κάθε μέρα σκοτεινή, κάθε ώρα άδεια και κάθε λεπτό ανούσιο.

Πες μου αν θες να σου πω για το πως σφίγγεται η καρδιά μου κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, πως νιώθω ότι αυτό το σφίξιμο προέρχεται από ένα αόρατο χέρι που θαρρείς και πιάνει την καρδιά μου και να την πιέζει και, το βράδυ, στο τελευταίο τηλέφωνο, γίνεται ένας ολόκληρος γκρι γίγαντας που με διαλύει και βγαίνει μέσα από το σώμα μου. Κάθεται απέναντί μου στο δωμάτιο, με την καρδιά μου στο χέρι του, και με κοιτάει γελώντας ειρωνικά.

Μα μη μου πεις να γράψω για την αγάπη. Δεν μπορώ να γράψω για την αγάπη. Δεν μπορώ να γράψω για βλέμματα χαμένα στο κενό, που δεν κοιτάνε τίποτα, αλλά παρόλα αυτά τραβάνε όλη την ανθρώπινη ενέργεια, κι εκείνος, μήτε βλέπει, μήτε ακούει, μήτε σκέφτεται, αλλά παραμένει καρφωμένος πίσω από την πόρτα, περιμένοντας να ανοίξει και να εμφανιστεί αυτή.

Δεν μπορώ να γράψω για ταχυκαρδίες ανυπομονησίας καθώς περιμένει να την ακούσει, ή για εκείνη την καταστροφική έκρηξη χαράς όταν τη συναντάει, που κάνει τα ηφαίστεια να μοιάζουν μικρογραφίες σε μακέτα κάποιου σκηνικού.

Δεν μπορώ να γράψω για το πώς μόνο με την ηρεμία της ατελείωτης θάλασσας μπορεί να συγκρίνεται η θαλπωρή και η γαλήνη που νιώθει όταν έρχεται το τέλος της μέρας και την κρατά αγκαλιά στο κρεβάτι τους, στο σπίτι τους, σφιχτά για να μην ξεφύγει ούτε λίγο από τη στιγμή που οι δυο τους είναι τόσο κοντά μεταξύ τους, και τόσο κοντά στην τελειότητα.

Δεν μπορώ να γράψω για το πώς χωρίς να το περιμένεις, αλλά γνωρίζοντάς το από την πρώτη στιγμή, για μια και μοναδική φορά στη ζωή του αντιλαμβάνεται τι γεύση έχει το συναίσθημα της ολοκλήρωσης και πώς αυτό τον στιγματίζει, μια για πάντα, σαν καυτό νερό που σου αφήνει στο δέρμα ανεξίτηλο σημάδι.

Δεν μπορώ να γράψω για χρώματα, για την κάθε μικρή στιγμή μαζί της και κάθε κουβέντα της, που γράφουν με πολύχρωμους μαρκαδόρους στο πελώριο λευκό χαρτί της ζωής του. Αυτό που της παραχώρησε τον καμβά και το χώρο, για να ξαμολήσει πάνω του τα χαρίσματά της, να ζωγραφίσουν με τους μαρκαδόρους τους, σα μικρά παιδάκια, ό,τι περνάει από το κεφαλάκι τους και κρύβεται στην καρδούλα τους.

Γι’ αυτό σου λέω, αρκέσου σε κάθε κοινότυπο «μου λείπεις» και «σ’ αγαπάω». Πίσω τους κρύβονται όλα αυτά που δεν μπορώ να γράψω.