Περί στυλ

‘’Η άμιλλα ενθαρρύνει προς μίμηση θαυμαστών πράξεων.’’ Τάδε έφη Ονορέ ντε Μπαλζάκ περί άμιλλας. Ο κύριος Ονορέ βέβαια είχε πει και το καταπληκτικό : ‘’Αξίζει περισσότερο να πολεμάς αδιάκοπα με τους άντρες, παρά να πολεμάς με τη γυναίκα σου.’’, αλλά εγώ θα ασχοληθώ με το πρώτο απόφθεγμα. Τι θέλει να πει ο φίλος μου και Γάλλος μυθιστοριογράφος με αυτή την ρήση λοιπόν, ο οποίος να σημειώσω ότι είχε και ένα καταπληκτικό μουστάκι; Ότι ο συναγωνισμός για την πρώτη θέση σίγουρα θα σε βάλει στην διαδικασία να μιμηθείς την συμπεριφορά αυτού που είναι πρώτος. Δικαιολογημένο; Κατά τον κύριο Ονορέ ναι. Σωστό; Κατ’ εμέ όχι.
Υπάρχει μια μόδα τα τελευταία χρόνια στα μπαρ όλου του κόσμου για τα κλασσικά κοκτέιλ. Αυτή η αναβίωση έχει προκαλέσει ανενεργά αποστακτήρια να ξαναλειτουργούν, ξεχασμένα ποτά να πολλαπλασιάζουν την κατανάλωση τους, speakeasy μπαρ να γίνονται το talk of the town και μπαρτέντερ να ξεθάβουν από την γκαρνταρόμπα του παππού τους γιλέκα, ρολόγια τσέπης, τραγιάσκες και τιράντες. Κι εκεί που λες ότι οι μπαρτέντερ σαν προσωπικότητες (;) είναι δημιουργικοί, συνειδητοποιείς ότι αναλώνονται μονοδιάστατα σε πράξεις καθαρού μιμητισμού.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η μόδα της εποχής της ποτοαπαγόρευσης ήρθε τρέχοντας και στην Ελλάδα. Καταρχήν στη μουσική – ο Γκλεν Μίλλερ, ο Καμπ Κάλογουεϊ, η Τζούντυ Γκάρλαντ και ο Μπένυ Γκούντμαν ακούγονται πλέον τόσο συχνά σε μπαράκια όσο συχνά ακουγόταν ο Σφακιανάκης πριν 10 χρόνια στα ίδια μπαρ. Και βέβαια στην ένδυση..
Θα σου πω μια αληθινή ιστορία – πριν περίπου 8-9 χρόνια, όταν η ανάγκη να έχω το προσωπικό μου στυλ ένδυσης χτύπησε την τσέπη μου, έψαχνα εναγωνίως να βρω να αγοράσω μία τραγιάσκα. Φευ! Όπου κι αν έψαξα δεν βρήκα καμία. Η πρώτη μου λοιπόν αγοράστηκε από το ίντερνετ και την έχω ακόμα. Σήμερα, τραγιάσκες βρίσκεις παντού. Και επαναλαμβάνω, τραγιάσκες, που είναι κάτι σχετικά φτηνό και απλό στην κατασκευή τους. Γιατί γιλέκα, για παράδειγμα, δεν βρίσκεις πλέον πουθενά όχι επειδή δεν αγοράζει κανένας όπως τότε αλλά επειδή τα έχουν αγοράσει όλα οι μπαρτέντερ…
‘’Η άμιλλα ενθαρρύνει προς μίμηση θαυμαστών πράξεων.’’ Και που το βλέπεις ρε συ το θαυμαστό όταν μιλάμε για μία τραγιάσκα; Ή για ένα γιλέκο; Ή για τιράντες; Φτιάξε το δικό σου στυλ γαμώτο. Κι όπως έγραψα προσφάτως σε ένα από τα status updates ενός καλού φίλου σε απάντηση στο γιατί δεν βρίσκει πλέον γιλέκο να αγοράσει: Δεν χρειάζεσαι τραγιάσκα για να σερβίρεις κοκτέιλ. Μπορείς να το κάνεις με ένα χαβανέζικο πουκάμισο και φορώντας μεγάλα κολιέ όπως  κάνει ο φίλος μου ο Αχιλλέας στο Tiki Athens. Μπορείς να το κάνεις απλά με ένα T- shirt και μπόλικη θετική ενέργεια όπως οι φίλοι μου Νίκος, Φώντας και Γιώργος στο τεκίλα μπαρ Dos Agaves.
Και όταν τελικά φοράς κάτι που είναι λίγο πιο ιδιαίτερο φρόντισε να μην σε φοράει αλλά να το φοράς εσύ, να το υποστηρίζεις. Γέμισε φωτογραφίες το news feed του facebook από τον πρόσφατο διαγωνισμό της Diageo, τα προκριματικά του World Class, με θέμα την ποτοαπαγόρευση. Και είδα κάποιους συναδέλφους που τα ρούχα τους ήταν σαν αποκριάτικα κοστούμια. Δεν τα υποστήριξαν καθόλου. Τρέμω στην ιδέα ο διαγωνισμός να είχε θέμα την Tiki κουλτούρα για το τι εκτρώματα θα βλέπαμε. Ευτυχώς αρκετοί υποστήριξαν τον ρόλο τους πλήρως και από ότι είδα παρουσίασαν κάτι πολύ ωραίο και διαφορετικό.
Κλείνοντας, θυμήσου πως αυτός που μένει τελικά στη συνείδηση του κόσμου είναι αυτός που δημιουργεί το δικό του στυλ κι όχι αυτός που μιμείται τα στυλ άλλων.