Μία Piscotheque στην Κηφισιά

Δεν ξέρω και πολλά για το Περού. Ή μάλλον ξέρω όσα και οι περισσότεροι, Μάτσου Πίτσου και Ίνκας, Άνδεις και Λίμα, ceviche για φαγητό, Pisco για ποτό. Κάπου εδώ μπαίνει λοιπόν μια άνω τελεία και ξεκινάμε από το τέλος στο οποίο τελικά θα παραμείνουμε. Με απλά λόγια, εδώ θα μιλήσουμε για Pisco (και μόνο για Pisco) γιατί σε αυτό αποφάσισε να αφοσιωθεί τόσο η Ευρώπη τον τελευταίο καιρό, όσο και η Ελεωνόρα Τόσκα από το Oozora της Κηφισιάς. (Τώρα αυτό που έβαλα το Περού, την Ευρώπη και την Κηφισιά σε 3 σειρές είναι σωστό; #katidikamou)

To Pisco λοιπόν, είναι ένα απόσταγμα σταφυλιού που έχει τις ρίζες του στη Νότια Αμερική και συγκεκριμένα στο Περού, αλλά και την Χιλή. Και επειδή αρκετά θεματάκια είχαν αυτές οι δύο χώρες στο παρελθόν (να ορίστε, τελικά ξέρω κι άλλα για το Περού) καλό θα ήταν να ξεκαθαριστεί πως από το 2007 η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε επίσημα την ονομασία προέλευσης του Pisco, η οποία έκτοτε ανήκει στο Περού και μόνο σε αυτό, χωρίς ωστόσο αυτό να συνεπάγεται την πλήρη απαγόρευση προς την Χιλή να χρησιμοποιεί το ίδιο όνομα για το δικό της απόσταγμα στην αγορά και τις εξαγωγές της. Περού-Χιλή: 1-0, λοιπόν μιας και έρχεται και μουντιάλ…

Η Λατινική Αμερική, ως ένα από τα ελάχιστα σημεία του κόσμου που θεωρούνται ακόμα «παρθένα» ως προς την έκθεσή τους στον γαστρονομικό χάρτη, τον τελευταίο καιρό μπαίνει όλο και περισσότερο στο μικροσκόπιο των σεφ και συνεπώς και των μπαρτέντερ. Και κάπως έτσι, και αφού το πέρασμα από την Νότια Αμερική στην Ευρώπη έγινε αυτή τη φορά πιο ομαλά, ήρθε η ώρα να δούμε τι συμβαίνει και στην Αθήνα.

Το Oozora, είναι ένα κομψό μπαρ-εστιατόριο το οποίο από την πρώτη μέρα λειτουργίας του έδειχνε την προτίμησή του στην ιαπωνική κουζίνα. Φέτος ωστόσο, στο χώρο τού είδαμε να συμβαίνουν δύο αλλαγές, αφενός δόθηκε έμφαση στο μπαρ πίσω από το οποίο συναντάμε από τις αρχές της σεζόν την Ελεωνόρα Τόσκα, και αφετέρου η κουζίνα τού λοξοκοιτά και σε εκείνη του Περού με αποτέλεσμα το Nik-Kei (ο συνδυασμός δηλαδή ιαπωνικής και Περουβιανής κουζίνας) να έχει έναν πολύ καλό εκπρόσωπο και στην Αθήνα.

Το ενδιαφέρον μας λοιπόν επικεντρώνεται σε ένα μενού που λατρεύει το Pisco και μάλιστα το προτείνει μέσα από έξι διαφορετικές εκδοχές, ορισμένες εκ των οποίων μάλιστα βρήκα αρκετά τολμηρές. Όλα πάντως φαίνεται να ξεκινούν από το Pisco Sour, το «εθνικό κοκτέιλ» του Περού και όχι της Χιλής (Περού-Χιλή 2:0) ένα ποτό το οποίο παραδοσιακά φτιάχνεται με Pisco, σιρόπι ζάχαρης, χυμό από λάιμ, ασπράδι αυγού και μπίτερς και έτσι ακριβώς θα το απολαύσουμε κι εδώ.

Η συνέχεια είναι πιο δημιουργική, συνδυάζοντας Ασία και Λατινική Αμερική, ακούει στο όνομα Pisco Pall και δημιουργείται με Pisco, χυμό από γιούζου (yuzu) και σιρόπι σίσο (shiso) ενώ ενδιαφέρον έχει και το ριμ στο χείλος του ποτηριού το οποίο είναι με καβουρδισμένο σουσάμι αρωματισμένο με γουασάμπι. Και επειδή η «λίγη» τόλμη ποτέ δεν είναι αρκετή, η Ελεωνόρα σχεδόν προκαλεί και αποφασίζει να ενώσει το Pisco και με φρεσκοκομμένες φράουλες και ξύδι βαλσάμικο, δημιουργώντας το Amores Peros, το οποίο για κάποιους είναι όσο ερωτεύσιμο αποκαλύπτει το όνομά του και για άλλους τόσο ζόρικο, που δύσκολα θα γίνει το αγαπημένο τους.

Όπως και να’ χει, υπάρχουν πάντα και επιπλέον επιλογές σε αυτόν τον άκρως γοητευτικό κατάλογο που κάποιες φορές παίζουν με το elderflower, κάποιες με τις δροσερές φέτες από αγγούρι και κάποιες με τις τσαχπίνες πιπεριές xαλαπένιο που στο πέρασμά τους ανάβουν φωτιές. Φωτιές που αναλαμβάνει να σβήσει ο πάγος που χρησιμοποιεί στα κοκτέιλ της η Ελεωνόρα και είναι μεγάλοι κύβοι από παγομηχανές Hoshizaki.

Διάλεξε και πάρε και Please Do Tell!

All photos by Lefteris Valmas